Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Τα γούρια της Boutsoukas για το 2008!

Φτάνει λοιπόν το τέλος και αυτής της χρονιάς! Το 2007 υπήρξε για μένα έτος περισυλλογής, εσωτερικών διεργασιών και αποκαλύψεων. Δύσκολο σπορ, όμως τώρα που κάνω flashback, όλα δείχνουν να έγιναν για κάποιο καλό σκοπό που μένει να αποκαλυφθεί το 2008. Στενάχωρες καταστάσεις που πέρασαν και όχι απλά ακούμπησαν, αλλά σκούντηξαν, ξεπεράστηκαν με κάποια ανώτερη παρέμβαση, που έδινε το παρόν ανελλιπώς όλο το 2007. Ίσως αυτό όμως να ήταν και το δώρο μου, που ελπίζω ότι θα συνεχίσει να με συντροφεύει στην ομολογουμένως δύσκολη χρονιά που ακολουθεί.

Κάπου στα μέσα του 2007, xάρη σε ένα bachelor party και το γάμο της χρονιάς ανακάλυψα τη blogοσφαιρα και απέκτησα το δικό μου blog. Δυστυχώς η συνήθης έλλειψη χρόνου, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν μου επέτρεψε να το εμπλουτίσω όπως ακριβώς θα ήθελα, όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός έτσι δε λένε? Ελπίζω το 2008 να μπορέσω να ασχοληθώ περισσότερο με το μπλογκάκι μου. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό έχω ήδη μπει στη διαδικασία αντικατάστασης του πολυαγαπημένου χειροποίητου παλιατζουράκου υπολογιστή μου που τα έφαγε τα ψωμιά του και φτάνει η ώρα του... Η anti-technology freak boutsouka θα εκσυγχρονιστεί και στο σπίτι της!

Ευχαριστώ πολύ όλους τους σχολιαστές αυτού του blog που δεν ήταν λίγες οι φορές που μου χάρισαν ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη και την ψυχή. Και βέβαια τι πιο όμορφο από το να ανακαλύπτεις ότι μερικοί από τους λίγους άγνωστους ή και ανώνυμους που σε διαβάζουν μπορεί να είναι οι αυριανοί σου καινούριοι φίλοι!

Γι όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας εδώ, ετοίμασα ένα μικρό δωράκι για το καλό του χρόνου που έρχεται. Κάτι σαν virtual γούρι εφόσον σε κάποιους δεν μπορώ να δώσω ένα κανονικό, όπως συνηθίζω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Κάποιοι είναι φίλοι, κάποιοι άλλοι απλά μου κρατούσαν συντροφιά μέσα από τα κείμενά τους στα δικά τους blog και με έκαναν να γελάω ή να προβληματίζομαι. Ανεκτίμητα και τα δύο!

Εύχομαι σε όλους ανεξαιρέτως, το 2008 να σας φέρει όσα σας στέρησαν όλες οι προηγούμενες χρονιές και ό,τι όμορφο ονειρεύεστε να το ... ΠΑΘΕΤΕ!!! Πάμε λοιπόν:

Για τα Πουνίνια μας, που πάντα ήταν κοντά μας τις δύσκολες ώρες, η κάθε τους επιθυμία είναι ευχή μου μέσα από την ψυχή μου!
Joe Cocker - With a little help from my friends!




Για το Στάθη και την Άννα εύχομαι κάθε μέρα που περνάει - και ειδικά το Μάιο- να σιγοτραγουδάνε αυτό το υπέροχο τραγούδι!
Dinah Washington- What a difference a day makes



Για τον ξενιτεμένο μας Jordan θα γυρίσουμε στο ελληνικό ρεπερτόριο μιας και ένας στίχος του λατρεμένου αυτού τραγουδιού του ταιριάζει γάντι - "Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί"!!!! Θα τα καταφέρεις Ιορδάνη μου!!!
Μητροπάνος - Ρόζα



Για τη Βασιλική μας, που μιλάει στις καρδιές και την ψυχή μας και που η παρουσία της έχει πάντα μία αύρα αισιοδοξίας θα χαρίσω την υπέροχη
Diana Krall- Let's face the music and dance !!!



Στον αγαπημένο Μέσα στο μυαλό μου είσαι, zardav, Ζαχαρία, Άρη, και προσφάτως BlackbΆρη(!), εύχομαι το πρώτο του θεατρικό, που κάνει πρεμιέρα μετά τα Θεοφάνια στο Χυτήριο, να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και το 2008 να είναι η πιο δημιουργική του χρονιά! Ο τίτλος του θεατρικού είναι "99%" και επί τούτου η επιλογή του τραγουδιού αυτού στην original Γερμανική version!
Nena - 99 Luftballons



Στο αγαπητό Μπεεε ταλέντο blogger με τα ενίοτε ξεκαρδιστικά του κείμενα, δεν θα αφιερώσω τραγουδάκι, αλλά ένα απόσπασμα από Monty Pythons - (τι άλλο?) Flying Sheep! Μη χάσεις ποτέ το super εντατίκ χιούμορ σου!



Στην λατρεμένη μου mpoumpoula έχω μία collection για να διαλέξει όποιο της αρέσει!! Ναι, κάνω διακρίσεις και της αφιερώνω τρία τραγουδάκια για το ελπιδοφόρο 2008!!

Free-Stevie Wonder



To be free- Mike Oldfield



I want to break free - Queen



Και τέλος στους Aurelia, Ifigeneia, Tzonako, Αντώνη, και πάλι Αντώνη, Roadartist, Βλαμμένο, Νιόβη, Άγγελο Σπύρου, Fevis, Μαρία, KitsosMitsos καθώς και στις sms σχολιάστριες αυτού του blog TSpy, MSpy και Zach αφιερώνω αυτό τον ύμνο των U2 για την Πρωτοχρονιά!!

U2 - New Year's Day


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!!

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

When a Child is Born


Το κλιπάκι προέρχεται από το justball.net

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που πρωτοείδα αυτό το βιντεάκι τη δεκαετία του '80, αλλά δεν παύει να είναι το πιο αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, γιατί είναι ζεστό, γλυκό, συναισθηματικό και συγκινητικό όπως και το πνεύμα των ημερών!

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που σήμερα ανακάλυψα ακριβώς αυτό που είχα δει τότε και ήθελα πολύ να το μοιραστώ μαζί σας!

Τις πιο εγκάρδιες ευχές μου για Χαρούμενα και Ευτυχισμένα Χριστούγεννα μαζί με όσους αγαπάτε και σας αγαπούν!!!! Να περάσετε όλοι πολύ όμορφα!

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Γλυκά Χριστούγεννα!

Εύχομαι σε όλους μέσα από την ψυχή μου να έχετε χαρούμενα και ευτυχισμένα Χριστούγεννα κοντά στους αγαπημένους σας.

Και τώρα που τα ταγκαλάκια με εγκατέλειψαν, θα σας δείξω πως γίνεται ο "κατά boutsoukas ψυχολογικός πόλεμος στα ταγκαλάκια"!!!

Βήμα πρώτο - Μελομακάρονα που γίνονται εύκολα


Βήμα δεύτερο - Κουραμπιεδάκια που μας παιδεύουν λίγο περισσότερο

Βημα τρίτο και τελευταίο - Με τις υπέροχες μυρωδιές που έχει αποκτήσει το σπίτι, στολίζουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Σε αυτό το σημείο τα ταγκαλάγκια έχουν τσατιστεί πάρα πολύ και σου στέλνουν ένα γερό χτύπημα! Όμως αν καταφέρεις και κρατηθείς όρθιος λίγο ακόμα, σε εγκαταλείπουν μάλλον απογοητευμένα που δεν τα κατάφεραν... Και μετά ο τόπος γεμίζει αγγελάκια γλυκά σαν τα γλυκά που έφτιαξες. Και το χαμόγελο ξαναγυρνάει στα χείλια σου και μπορείς επιτέλους να ευχηθείς στον κόσμο όλο

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!

Να περάσετε πολύ, πολύ όμορφα ό, τι και αν κάνετε!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Άρση συναγερμού- Αντίο ταγκαλάκια μου!


Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες ετοιμάστηκαν εδώ και μέρες, το σπίτι στολίστηκε και τα ταγκαλάκια, αφού θύμωσαν πολύ μαζί μου, που τους έκανα ψυχολογικό πόλεμο, και μου έκαναν τη ζωή πολύ, πολύ δύσκολη για μερικές μέρες, τελικά εγκατέλειψαν την προσπάθεια!!



Μία εντελώς ανέλπιστη θετική εξέλιξη μας έδωσε ΕΞΙΤΗΡΙΟ κι έτσι από εχθές bye, bye ΑΧΕΠΑ !!!!
We hope not to see you again!

Καιρός για ξεκούραση και γιορτινή διάθεση λοιπόν!

Καλημέρα σε όλους σας!!!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Έρχονται Χριστούγεννα - Παρέα με τα ταγκαλάκια μου ασφαλώς...

Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα της προσωπικής μου ψυχανάλυσης και αναρωτιέμαι: Θα έρθουν κάποια φορά στη ζωή μου Χριστούγεννα που δεν θα με βρουν με το δάκρυ στο μάτι να θέλει να κυλήσει απαλά από το μάγουλο και να συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα, που στριμώχνονται πίσω από αυτό το πρώτο δάκρυ?

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη και να ξεχνώ το motto μου, γιατί εγώ την υγεία μου την έχω που είναι και το πιο σημαντικό αγαθό τελικά. Όμως πως γίνεται κάθε χρόνο με το που μπαίνει ο Νοέμβριος και μέχρι το τέλος του εκάστοτε χρόνου τα γνωστά-άγνωστα ταγκαλάκια να με τραβολογάνε σε ένα νοσοκομείο ως συνοδό (διαλέξτε εσείς ποιο, έχουμε ποικιλία αν και το ΑΧΕΠΑ κερδίζει πάντοτε με διαφορά!)??? Λέτε να είναι καλοπροαίρετα ταγκαλάκια που θέλουν απλώς να μου υπενθυμίζουν πόσο ανεκτίμητη είναι η ζωή και η υγεία μας, έτσι για να μην ξεχνιέμαι βρε παιδί μου?

Ταγκαλάκια μου γλυκά, δεν το ξεχνώ εγώ ποτέ αυτό, μην ανησυχείτε. Τόσα χρόνια έχω περάσει μέσα στα νοσοκομεία, κάνοντας τη συνοδό, τη βοηθό νοσηλεύτριας και ενίοτε και τη βοηθό γιατρού. Η φαρμακολογία, οι ιατρικές εκθέσεις περιγραφής κατάστασης ασθενούς και ακόμη και η διοίκηση μονάδων υγείας έγιναν το hobby μου, όταν διαπίστωσα ότι ο μόνος τρόπος για να μην αγχώνομαι είναι να ασχοληθώ εκτενώς με αυτά. Διάβασα πολύ, πάρα πολύ, αμέτρητες μέρες και νύχτες. Και ενώ στην αρχή οι γιατροί (που ευτυχώς πάντα ήταν οικογενειακοί φίλοι) με απέφευγαν γιατί είχα πολλές απορίες (και σε κανένα γιατρό δεν αρέσουν οι ερωτήσεις), μετά από λίγο καιρό άρχισαν να ζητούν να δουν που στο καλό έβρισκα όλες αυτές τις ντάνες εκτυπώσεων με πληροφορίες που αποδείχτηκαν και χρήσιμες σε κάποιες φάσεις. Όποιος ψάχνει, βρίσκει, έτσι δε λένε? Και το internet αποδείχτηκε ο πιο πολύτιμος και πιστός μου σύμμαχος σε όλες αυτές τις έρευνές μου.

Βγήκα όμως εκτός θέματος, δεν είναι οι ιατρικές και παραϊατρικές μου γνώσεις το θέμα σήμερα. Το θέμα είναι τα Χριστούγεννα και τα ταγκαλάκια, που με επισκέπτονται συνήθως σφιχταγκαλιασμένα. Μπορεί να ακουστεί παράλογο, όμως δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Έχω παιδικά τραύματα. ΔΥΟ για την ακρίβεια. Τα δυσάρεστα συνέβησαν Νοέμβριο. Προ-παραμονές Χριστουγέννων γύρισαν σπίτι και οι δύο ασθενείς, με διαφορά ενός έτους, αλλά με άγνωστη σε όλους εξέλιξη των ασθενειών τους. Τελικά όλα πήγαν καλά, όμως τα Χριστούγεννα και οι γιορτινές μέρες είχαν περάσει προ πολλού. Τα γενέθλιά μου, που είναι την Πρωτοχρονιά, θυμάμαι να τα έχω γιορτάσει με όλες "τις τιμές και τις δόξες" τρεις μόνο φορές. Ήταν βέβαια και οι τρεις συναρπαστικές! Ειδικά εκείνη τη χρονιά που έγινα 18, που ήταν και σαν ένα μικρό reunion, το είχαμε καταδιασκεδάσει. Όμως πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και θέλω πάλι να έρθει η στιγμή που θα έχω το party-feeling μέσα μου και θα κάνω ένα revellion που θα μείνει σε όλους αξέχαστο!! Θα παίξουμε χαρτιά για το καλό του χρόνου και θα χορέψουμε και θα σβήσω κεράκια και θα κοκκινίσω όταν θα μου τραγουδάνε και θα κάνω μία ευχή που θα πραγματοποιηθεί! Και στο τέλος, όταν θα έχει πια ξημερώσει, θα πάμε για πρωινό σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο και στο γυρισμό θα περάσουμε να ανάψουμε ένα κεράκι στη Μητρόπολη. Ονειρεύομαι, άρα υπάρχω....

Ταγκαλάκια μου καλά, σας παρακαλώ αφήστε με ήσυχη. Το ΑΧΕΠΑ το ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά. Τις περνάω τις εξετάσεις ακόμα και με κλειστά μάτια, αφού το ξέρετε γιατί με ταλαιπωρείτε? Δεν θέλω να πηγαίνω άλλο εκεί- τη λίστα με τους λόγους την ξέρετε καλά γιατί εσείς είστε οι δημιουργοί της! Δεν είναι αστείο που στο κυλικείο πάντα με ρωτάνε "Προσωπικό δεν είστε?". "Όχι, δεν είμαι προσωπικό, απλά σας προτιμώ γιατί φτιάχνετε τον καλύτερο φραπέ στη Θεσσαλονίκη!(το οποίο σημειωτέον είναι αλήθεια)". Στερεύει όμως το χιούμορ και το χαμόγελό μου με τα χρόνια.... Και φραπέ δεν πίνω πια....

"Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με". Ουφ, το είπα και θα το λέω μέχρι να με αφήσετε να χαρώ τη ζωή μου, να χαρώ τα Χριστούγεννα κι όχι να δακρύζω μόλις βλέπω στολισμένα δέντρα και δρόμους και βιτρίνες....

Λοιπόν, έχω μία ιδέα που ίσως σας λυτρώσει κι εσάς και μένα: Αυτό το Σαββατοκύριακο θα κάνω το παν να βρω το χρόνο και τη διάθεση και θα κάνω κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Το ξέρω ότι δεν σας αρέσουν τα μοσχοβολιστά σπίτια ταγκαλάκια μου.... Ξέρετε όμως τι άλλο θα κάνω? Θα στολίσω το σπίτι και θέλω να σας πω ότι σας προσκαλώ να έρθετε για να δείτε πόσο προσπαθώ να μην λυγίσω με τα καμώματά σας. Θα σας δώσω να δοκιμάσετε τα γλυκά μου και δεν θα το μετανιώσετε, σας το υπόσχομαι. Οι συνταγές της θρυλικής γιαγια-Σούλας (καλή της ώρα εκεί ψηλά από όπου μας βλέπει εδώ και χρόνια) είναι εγγύηση! Θα σας γλυκάνω τον ουρανίσκο και ίσως η γλύκα κυλήσει και στις ψυχές σας και που ξέρεις, μπορεί από ταγκαλάκια να μεταμορφωθείτε σε αγγελάκια που αγαπούν και αγκαλιάζουν τον κόσμο όλο τις άγιες τούτες μέρες... Γιατί κατά βάθος δεν σας κρατώ κακία, κάποιος λόγος κρύβεται πίσω από την ύπαρξή σας, είστε όμως ενοχλητικά, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε?

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Motto

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και το ξαναδιαβάζω κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Είναι ο οδηγός μου στη ζωή.
Ειδικά σήμερα που προσπαθώ να μην το ανοίξω το στοματάκι μου
με αυτά που ακούω από το πρωί...
"Αφεντικέ, η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία"

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Το κλύσμα - Τι επαγγέλεστε είπαμε??

Βρεθήκαμε τις προάλλες σε κάποιον πολύ αγαπημένο φίλο, που εγκαινίασε το νέο του επαγγελματικό χώρο και παρά την κούραση από τη δουλειά πρέπει να πω ότι ήταν από τα πιο διασκεδαστικά βράδια που έχω περάσει τον τελευταίο καιρό. Ο εν λόγω νέος, του οποίου το επάγγελμα δεν θα σας αποκαλύψω εξαρχής, σε κάποια φάση έπιασε στα χέρια του ένα κλύσμα, που το έιχε πρόχειρο δίπλα στο γραφείο του(!) και εν μέσω ρακής, κρασιού και άλλων οινοπνευματωδών άρχισε να μας διηγείται μία από τις πιο πρόσφατες περιπέτειες του. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να βρω μία εικόνα που να αντιπροσωπεύει αυτό που βλέπαμε στα χέρια του όσο κράτησε η διήγηση του περιστατικού που ακολουθεί, όμως τα κατάφερα κι έτσι μπορείτε να το δείτε και εσείς εδώ.
Πήγε λοιπόν σε ένα φαρμακείο και ζήτησε "αυτό το πράγμα που είναι σαν μπάλα από μαλακό πλαστικό (αυτό που φτιάχνουν τις θερμοφόρες ας πούμε) και πατώντας το με την παλάμη απελευθερώνει αέρα μέσα από ένα σωληνάκι που εφάπτεται της μπάλας"(δεν ήξερε τον επιστημονικό όρο ο καημένος...). Η φαρμακοποιός τον κοίταξε περίεργα και λίγο έλειψε να του ζητήσει να της το ζωγραφίσει... αλλά ξαφνικά της ήρθε έμπνευση και τον ρώτησε απορημένη : "Κλύσμα εννοείτε?". Ο φίλος μας χαρούμενος που μάλλον έγινε αντιληπτός της απάντησε καταφατικά και βέβαια καθόλου δεν περίμενε την επόμενη ερώτηση της φαρμακοποιού "Ποιο μέγεθος θα θέλατε? Υπάρχουν τρία, το μικρό, το μεσαίο και το μεγάλο..." Με το βλέμμα της αγελάδας και αντιλαμβανόμενος ότι άκρη δεν πρόκειται να βγει διαφορετικά της λέει "Θα μπορούσατε να μου τα φέρετε όλα να τα δω και να διαλέξω ποιο κάνει για τη δουλειά μου???" Η φαρμακοποιός έμεινε κάγκελο, αλλά ενθυμούμενη αυτό που της δίδαξαν πριν πιάσει δουλειά, ότι δηλαδή "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" πήγε και του έφερε τα τρία κλύσματα... Τα άνοιξε ο φίλος μας, περιεργάστηκε τα μεγέθη και τελικά αποφάσισε ότι το μεσαίο μέγεθος ήταν μια χαρά για τη δουλειά του. "Θα πάρω αυτό" της ανακοίνωσε όλο χαρά. Πλήρωσε και έκανε να φύγει, όμως η καλή μας φαρμακοποιός δεν είχε κανένα σκοπό να μείνει με την απορία που φαντάζομαι έχετε κι εσείς που το διαβάζετε τώρα. Οπότε του λέει : "Με συγχωρείτε κύριε για την αδιακρισία, όμως μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τι δουλειά κάνετε??"
Και ο φίλος μας θριαμβευτικά της χαμογελάει με το πιο αθώο ύφος και την στέλνει αδιάβαστη: "ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ!!! Ξέρετε, αυτό εδώ (δείχνοντας το κλύσμα) είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να διώχνεις τους μικρούς κόκκους σκόνης από τα παλιά φιλμ, ώστε να είναι οι φωτογραφίες πεντακάθαρες... Απελευθερώνει τόσο αέρα όσος είναι απαραίτητος για τη δουλειά μας!"
Περιττό να σας πω ότι το κλύσμα αυτό αποδείχθηκε η απόλυτη πηγή γέλιου της υπόλοιπης βραδιάς. Καλορίζικο το studio του φίλου μας λοιπόν και πάντα τέτοια!!!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Δουλειά και Φιλία- Μήπως κάποιοι τα έχουν μπερδέψει?

Μπορεί κάποιος σας παρακαλώ να μου πει γιατί μερικοί άνθρωποι μπερδεύουν τη δουλειά με τη φιλία? Ή για να το πω καλύτερα γιατί κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τη φιλία για να τα καταφέρνουν στη δουλειά?
Σήμερα κάποιοι συνάδελφοι μου με στεναχώρησαν πολύ και με ανάγκασαν να λάβω δραστικά μέτρα (φωνές ακολουθούμενες από email σε ανωτέρους και άλλα τέτοια καθόλου συμπαθητικά) για να λυθεί ένα θέμα που ταλαιπωρεί το τμήμα μου χρόνια τώρα και όλοι κάνουν την πάπια γιατί δεν τους βολεύει κάποια πράγματα να γίνονται μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια και βάσει μίας υπαρκτής γραπτής διαδικασίας. Είναι κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν έχει μεγάλη σημασία, προκαλεί όμως μία αναστάτωση που άλλες φορές είναι μικρή, άλλες όμως φορές μπορεί να είναι και πολύ μεγάλη. Και δεν είναι καθόλου δίκαιο σε μία αλυσιδωτή εργασία το δικό μου τμήμα να είναι πάντα συνεπέστατο και αλάθητο και τελικά να "ανταμείβεται" με φράσεις του τύπου "Ότι και να κάνουν οι άλλοι, εσείς είστε υπεύθυνοι και συνεπείς και θα τα καταφέρετε στην ώρα σας!". Γιατί όλοι πρέπει να δουλεύουν με το πάσο τους και επειδή εμείς τυγχάνει να είμαστε ο τελευταίος και πιο κρίσιμος κρίκος να πρέπει να κάνουμε ράλι?

Το θέμα είναι ότι όλο αυτό δείχνει πως κάποιοι άνθρωποι πάσχουν αφενός από παντελή έλλειψη προγραμματισμού και συνέπειας και αφετέρου από αδιαφορία για τις αλυσιδωτές συνέπειες των πράξεών τους σε άλλους εργαζόμενους. Επίσης μάλλον στα δικά τους λεξικά η λέξη συνεργασία είναι σβησμένη με blanco. Ενώ λοιπόν γενικά έχω μεγάλη ανεκτικότητα και υπομονή όταν γνωρίζω ότι υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που γίνονται αυτά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιδράσω και να μην χτυπήσω το χέρι μου στο τραπέζι όταν αντιληφθώ ότι αυτό γίνεται συστηματικά και βασίζεται σε αστείες βάσεις και φράσεις του στυλ "Τόσα χρόνια δουλεύουμε μαζί"," Έλα τώρα, δείξε κατανόηση, τι φίλοι είμαστε?", "Εεε, δεν είχα χρόνο! (ενώ είχε 10 μέρες)" και διάφορες άλλες τέτοιες εντελώς αντι-επαγγελματικές συμπεριφορές. Όχι δε δείχνω κατανόηση όταν οι λόγοι περιλαμβάνουν τεμπελιά, βλακεία ή απλά αδιαφορία για τους άλλους. Και δε δείχνω καμία απολύτως κατανόηση όταν η δικαιολογία μίας καθυστέρησης στο να παραδώσεις μία δουλειά σε κάποιον για να τη συνεχίσει είναι βασισμένη στη φιλία που ενδεχομένως υπάρχει ανάμεσα σε κάποια άτομα. Η δουλειά και η φιλία είναι δύο ανεξάρτητα πράγματα, μη συσχετιζόμενα με κανέναν τρόπο. Με έχουν αποκαλέσει Fuehrer για αυτή μου τη στάση, αλλά πείτε μου σας παρακαλώ, άδικο έχω?? Εσείς μέχρι που θα κάνατε υπομονή? Και επιτέλους, επειδή δουλεύει κάποιος σε μία δουλειά πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια δε σημαίνει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και ότι πρέπει να παραμείνει Δεινόσαυρος για πάντα...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

A Band to Provide AID

23 χρόνια πριν! Έρχονται Χριστούγεννα και ο Bob Geldof υποκινούμενος από την παρουσίαση του Michael Buerk στο BBC για την Αιθιοπία, που στην κυριολεξία πεθαίνει από την πείνα, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Θέλει να φτιάξει έναν φιλανθρωπικό δίσκο και αρχίζει τις επαφές με όλους τους τοπ Βρετανούς και Ιρλανδούς μουσικούς και τραγουδιστές της εποχής. Γράφει τους στίχους του τραγουδιού και ο Midge Ure των Ultravox το μελοποιεί. Στις 25 Νοεμβρίου 1984 ηχογραφείται σε λιγότερο από 24 ώρες το τραγούδι και στις 3 Δεκεμβρίου 1984 κυκλοφορεί ο δίσκος που πάει κατευθείαν στο νούμερο 1 του Βρετανικού Singles Chart και παραμένει εκεί για 5 ολόκληρες εβδομάδες. Την πρώτη μόνο εβδομάδα πουλάει περισσότερο από 3 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο δίσκος αυτός μου χαμογελάει κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Και σήμερα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω! Απολαύστε το θρυλικό αυτό τραγούδι, που με τους στίχους και τη μελωδία του ξυπνάει συνειδήσεις και ζεσταίνει ψυχές! Ευχαριστούμε από καρδιάς τους συντελεστές του, που αναφέρονται παρακάτω, όπου ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον!

Phil Collins (Genesis), Bob Geldof (The Boomtown Rats), Steve Norman (Spandau Ballet), Chris Cross (Ultravox), John Taylor (Duran Duran), Paul Young, Tony Hadley (Spandau Ballet), Glenn Gregory (Heaven 17), Simon Le Bon (Duran Duran), Simon Crowe (The Boomtown Rats), Marilyn Keren Woodward (Bananarama), Martin Kemp (Spandau Ballet), Jody Watley (Shalamar), Bono (U2), Adam Clayton (U2), Paul Weller (The Style Council), James "J.T." Taylor (Kool & The Gang), George Michael (Wham!), Midge Ure (Ultravox), Martyn Ware (Heaven 17), John Keeble (Spandau Ballet), Gary Kemp (Spandau Ballet), Roger Taylor (Duran Duran), Sarah Dallin (Bananarama), Siobhan Fahey (Bananarama), Sting (The Police), Pete Briquette (The Boomtown Rats), Francis Rossi (Status Quo), Robert 'Kool' Bell (Kool & The Gang), Dennis Thomas (Kool & The Gang), Andy Taylor (Duran Duran), Jon Moss (Culture Club), Rick Parfitt (Status Quo), Nick Rhodes (Duran Duran), Johnny Fingers (The Boomtown Rats), David Bowie, Boy George (Culture Club), Holly Johnson (Frankie Goes to Hollywood), Paul McCartney (Wings and The Beatles), Stuart Adamson (Big Country), Bruce Watson (Big Country), Tony Butler (Big Country), Mark Brzezicki (Big Country)



Καλές γιορτές σε όλους σας!!!!

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

An Innocent Man

Υπάρχουν τρεις άνθρωποι στους οποίους θέλω να αφιερώσω
αυτήν την κατάθεση ψυχής του Billy Joel.
Χωρίς άλλα σχόλια.


Κι επειδή θέλω να το διαβάσετε κιόλας, οι στίχοι βρίσκονται εδώ :
http://www.lyrics007.com/print.php?id=TmpBMU9URT0

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Times- “Μήπως ήρθεν η ώραν σου?”

Όσοι έχετε βρεθεί στην Κύπρο μπορεί να έχετε ζήσει τον ξεκαρδιστικό τρόπο με τον οποίο γίνεται η αφύπνιση στα ξενοδοχεία. Εκεί που είσαι λοιπόν αγκαλιά με το Μορφέα και αμέριμνη ονειρεύεσαι, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούς από την άλλη άκρη το εξής : “Καλημέραν σας κυρία τάδε. Ήρθεν η ώραν σας!” και το κλείνουν. Πως να μην ξυπνήσεις έντρομη και να αναρωτηθείς τι εννοούσε η γλυκιά φωνή στο τηλέφωνο... Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό με αυτά που θα σας εξιστορήσω παρακάτω? Κι όμως!
Τις προάλλες που λέτε βρέθηκα στο Times, καλεσμένη με κάποιες ακόμη παιδικές φίλες για φαγητό. Δεν είχα ξαναπάει στο μαγαζί αυτό, είχα μόνο ακούσει ότι είναι ένα από τα κοσμικά στέκια της πόλης μας. Η αλήθεια είναι πως η διάθεση μου ήταν πεσμένη, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά αποφάσισα ότι το να κλείνομαι στον εαυτό μου και στο σπίτι μου σε τίποτα δεν θα με ωφελούσε κι έτσι φόρεσα ένα από τα καλά μου χαμόγελα και ξεκίνησα.
Το μαγαζί ήταν περίπου όπως οι φωτογραφίες που είχα δει- πολύ κόκκινο και πολύ χρυσό γύρω τριγύρω. Καθόλου το στυλ μου. Μοναδική ευχάριστη νότα στο χώρο το όμορφα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα τραπέζια του φαγητού είχαν το μειονέκτημα ότι δίπλα τους είχαν stand για ποτό και όπως πολύ σωστά επεσήμανε και η έτερη Αιγοκερίνα της παρέας, δεν είναι ωραίο να τρως και να έχεις άλλους πάνω από το κεφάλι σου να πίνουν και να χορεύουν... Τες πα, το προσπεράσαμε γιατί η παρέα μας ήταν πολύ καλή και η χαρά μεγάλη που θα βρισκόμασταν όλες μετά από καιρό!
Ο κόσμος... Παράξενοι συνδυασμοί και ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες.
Η μουσική... Στην αρχή έπαιζαν κυρίως ελληνική μουσική. Χατζηγιάννη, Ρέμο, Μαζωνάκη και ξαφνικά μία Νανά Μούσχουρη κι ύστερα πάλι από την αρχή... Που και που κανένα ξένο... ένας μουσικός αχταρμάς που θα ξένιζε σε οποιοδήποτε αυτί νομίζω.
Στις LCD οθόνες έπαιζε μία επίδειξη μόδας του σχεδιαστή Nikola...
Ευτυχώς που η παρέα ήταν πολύ καλή, όπως είπα και νωρίτερα. Παραγγείλαμε και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τα νέα μας, μιας και το βαρύ εργασιακό πρόγραμμα και οι οικογενειακές υποχρεώσεις όλων μας δεν επιτρέπει τέτοια gatherings τόσο τακτικά όσο παλαιότερα.
Σχετικά σύντομα τα, τεράστια ομολογουμένως, πιάτα άρχισαν να έρχονται αλλά τα ποτήρια του κρασιού καθώς και το ίδιο το κρασί δεν ήρθαν παρά μόνο όταν τους το υπενθυμίσαμε. Αυτό εγώ το αποκαλώ απλά bad service...
Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι το φαγητό ήταν πολύ, πολύ καλό, αν και δεν πήραμε πιάτα με κρέας, για να σχηματίσω μια πιο σφαιρική άποψη.
Η μουσική χειροτέρευε καθώς η ώρα περνούσε και ξαφνικά... άρχισαν να παίζουν αμανέδες. Και ως εδώ καλά, τουλάχιστον ο μουσικός αχταρμάς είχε μία συνέχεια που δεν σε εξέπληττε μετά την πρώτη ψυχρολουσία. Πως να χαρακτηρίσω όμως το γεγονός ότι σε λίγα λεπτά έσκασαν μύτη δυο-τρεις belly dancers και μία από αυτές δεν έλεγε να ξεκολλήσει δίπλα από την κοιλιά της εγκυμονούσας φίλης μου??? Η απάντηση δεν άργησε να έρθει καθώς ένας από τους υπεύθυνους του μαγαζιού πετάχτηκε μπροστά της και της ανακοίνωσε όλο χαρά “Καλέ, για τη μπέμπα σου χορεύει!!!” Τώρα εμείς τι να σκεφτούμε, μου λέτε? Μήπως υπάρχει κάποια καινούρια μόδα και δεν την έχουμε πάρει γραμμή? Η φίλη μου με κοίταξε με νόημα, χαμογέλασε και με ρώτησε “Θα το γράψεις αυτό, ε??”
Ε, ναι λοιπόν, αγαπητέ μου! Κέρδισατε τα 5 λεπτά δημοσιότητάς σας στη μπλογκόσφαιρα! Μήπως όμως πρέπει να αναρωτηθείτε αν "ήρθεν η ώραν σας"????
Ξυπνήστε Χριστιανοί γιατί χανόμαστε! Καλημέρα και εις άλλα με υγεία.....

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

"Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε ουδενός"

Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια
την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες της εκκλησίας το πρωί
η καρδιά σου σταμάτησε να χτυπά.
Έφυγες νωρίς από κοντά μας, πολύ νωρίς....
Θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε πάντα για τη σοφία, την αγάπη
και την τετράγωνη λογική σου, που έκανε τα δύσκολα τόσο απλά.
Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα τελευταία σου λόγια
στις τρεις γυναίκες της ζωής σου
"Να είστε πάντα ενωμένες σαν μία γροθιά"

Εκείνο το πρωινό ασυναίσθητα έβαλα αυτό το τραγούδι να παίζει



Μπορεί να πέθανε το σώμα, όμως ξέρουμε ότι
η ψυχή σου θα βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας
για να μας προστατεύει και να μας καθοδηγεί.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Καβάλα - Ένα βροχερό Σαββατοκύριακο

Βρέθηκα στην Καβάλα το Σαββατοκύριακο, εν μέσω απίστευτων βροντών, αστραπών, καταιγίδων και ομίχλης. Ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο με ανοιχτό καιρό και την εξαιρετική μουσική συντροφιά της Dinah Washington, της Ella Fitzgerald και της Norah Jones. Διάλεξα τον παλιό δρόμο, που είναι πιο ήσυχος και τον ξέρω και καλά από τα τόσα πηγαινέλα χρόνια τώρα. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και αυτοκίνητα πολλά δε συνάντησα, μιας και οι περισσότεροι προτιμούν πλέον την Εγνατία οδό.

Λίγο έξω από την Ελευθερούπολη διέκρινα μία μαυρίλα στο βάθος και ξαφνικά το σκηνικό του καιρού άλλαξε. Ήταν σα να έφτανα στα Καρπάθια Όρη και ο Κόμης Δράκουλας να μου χαμογελούσε με νόημα πίσω από τα βουνά. Δεν πτοήθηκα, γιατί ο σκοπός του ταξιδιού μου ήταν "ιερός". Θα έβλεπα μετά από αρκετό καιρό τη δεύτερη μαμά μου, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Τη θεία μου, που για αμέτρητους λόγους που δεν θα απαριθμήσω τώρα, θα μπορούσε άνετα να είναι η φυσική μου μητέρα. Έστριψα στην έξοδο της Καβάλας, χαιρέτησα τον Άγιο Σύλλα, που πάντα υποδέχεται και αποχαιρετάει τους επισκέπτες αυτής της πόλης, και ξεκίνησα την κάθοδο μου.

Μαύρο σκοτάδι παντού αν και η ώρα ήταν μόλις πέντε το απόγευμα. Ακολούθησα το δρόμο για το σπίτι της θείας μου, στρίβοντας από τον "κίτρινο τοίχο", όπως πάντα έλεγα από μικρή. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, από μικρή αποκαλούσα τον τοίχο αυτής της πολυκατοικίας "ο κίτρινος τοίχος". Ο τοίχος αυτός έχει φυσικά αλλάξει πολλά χρώματα από τότε, όμως στα δικά μου μάτια παραμένει πάντα "Ο Κίτρινος Τοίχος" και το σημάδι μου ότι έστριψα σωστά!

Μετά από μία θερμή υποδοχή, αγκαλιές, καφεδάκι και λίγο chit chat με τη θεία και τους πολυαγαπημένους μου γονείς της, την άφησα να απολαύσει το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται". Βλέπετε, η δεύτερη μαμά μου λατρεύει τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία και ήξερα ότι θα εκτιμήσει το μικρό δωράκι μου δεόντως!

Καθώς βράδιαζε και παρά την κακοκαιρία αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα για ένα κρασί στο ξενοδοχείο Egnatia. Το εγκάρδιο καλωσόρισμα του υπεύθυνου του εστιατορίου σε συνδυασμό με τον πιανίστα που έπαιζε αγαπημένα διαχρονικά κομμάτια προμήνυαν μία ευχάριστη βραδιά. Για μένα το να μπορείς να επικοινωνείς με κάποιον τόσο άμεσα και αβίαστα, όσο συμβαίνει με εμάς τις δύο, είναι από τα καλύτερα μου. Οι αστραπές και οι βροντές μαζί με τη θέα της φωτισμένης Καβάλας by night συντρόφευαν την συζήτηση μας επί παντός επιστητού. Ό,τι καιρό κι αν έχει, πρέπει να ομολογήσω ότι η Καβάλα το βράδυ είναι υπέροχη. Ίσως να είναι η θάλασσα που την κάνει υπέροχη στα μάτια μου, ίσως να είναι απλά η πολύ καλή διάθεση που πάντα έχω όταν την επισκέπτομαι.

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ το βράδυ, ποιος εγώ που ακουμπάω σε μαξιλάρι και σε 3 μικροδευτερόλεπτα βλέπω τα πρώτα μου όνειρα... Ο αέρας, και η καταρρακτώδης βροχή δεν με άφησαν σε ησυχία όλο το βράδυ. Έτσι πήρα κάποιες σημειώσεις που είχα μαζί μου και άρχισα να διαβάζω και να κάνω ευχάριστα ταξίδια με το μυαλό μου. Πρέπει να ήταν ξημερώματα όταν ο Μορφέας μου έκλεισε το μάτι και με πήρε αγκαλιά...

Η Κυριακή που ξημέρωσε βρήκε την πόλη στεγνή, όχι για πολύ δυστυχώς. Μετά από λίγη δουλειά στον υπολογιστή και ένα χορταστικό γεύμα στην Κυρά-Βαγγελιώ, αποφάσισα ότι αφού ο καιρός δεν ήθελε να σταθεί σύμμαχος στο πλευρό μου για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη, θα έμενα άλλο ένα βράδυ. Ένα βράδυ που θα μου μείνει αξέχαστο. Η δεύτερη μαμά μου πρότεινε να πάμε στο Imaret για ένα ποτό. Είχα να πάω από μικρή εκεί και δεν είχα ιδέα τι θα αντίκριζα, είχα απλά ακούσει ότι το ιστορικό αυτό κέντρο, που χτίστηκε το 1817 από τον Mohamed Ali Pasha, έχει αναπαλαιωθεί και έχει γίνει ξενοδοχείο. Είχα τις επιφυλάξεις μου για την ανακαίνιση αυτή, γιατί όπως έχουμε ξαναπεί "Στην Ελλάδα ζούμε...". Όμως με το που φτάσαμε κατάλαβα ότι τελικά εμείς οι Έλληνες όταν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Το αποτέλεσμα είναι απερίγραπτο. Απλά μαγικό... Έβγαλα λίγες φωτογραφίες για να πάρετε μία μικρή γεύση. Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά στο πολύ αξιόλογο site του ξενοδοχείου.












Συγχαρητήρια και RESPECT στην κυρία Μισιριάν για την ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ που προσφέρει στο υπέροχα αναπαλαιωμένο ξενοδοχείο μέσα στο ιστορικό αυτό μνημείο της Καβάλας. Ακόμη και τα καλύτερα πεντάστερα ξενοδοχεία έχουν πολλά να διδαχτούν από το περιβάλλον, το στυλ και το Άψογο σέρβις... Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην πανέμορφη Καβάλα, μην ξεχάσετε να περάσετε έστω και για ένα καφέ ή ένα τσάι. Όλοι μας αξίζουμε ένα τέτοιου είδους pampering εξάλλου!

Η Δευτέρα με βρήκε στο δρόμο της επιστροφής παρέα με βροχή, λάσπες, χαλίκια, κοτρόνες, νταλίκες και αρκετή κίνηση. Ήταν κουραστικό το ταξίδι της επιστροφής, το ομολογώ. Όμως άξιζε, γιατί μία ακόμη μικρή αλήθεια μου βγήκε στην επιφάνεια και τώρα που τα γράφω αυτά χαμογελώ ευτυχισμένη. Thank you mummy blue!!!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Θεσσαλονίκη- Μία ΧΑΛΑΡΗΗ μέρα σε άδεια

Δεύτερη μέρα άδειας σήμερα και αφού δεν είμαι στην Αθήνα (σνιφ, κλαψ), είπα να μην κάτσω πάλι σπίτι να ξεκουραστώ. Αρκετά ξεκουράστηκα χθες όλη την ημέρα. Έξω είχε μια υπέροχη λιακάδα και τα δεντράκια που βλέπω από το μπαλκόνι μου μαρτυρούσαν ότι είναι καιρός για βόλτα!
Ετοιμάστηκα λοιπόν και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης που πολύ μου έχει λείψει. Καθώς οδηγούσα, σε ένα φανάρι είδα την κολλητή μου να οδηγάει αμέριμνη μιλώντας στο κινητό της. Την κάλεσα επιτόπου για να την ενημερώσω για τα νέα πρόστιμα του ΚΟΚ. Φυσικά κι εγώ οδηγούσα, αλλά στην Ελλάδα είμαστε.... Τα είπαμε στα γρήγορα, καθότι είμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις και κλείσαμε, πριν μία από τις δύο βρεθεί με το προαναφερθέν πρόστιμο στο χέρι.
Φτάνοντας στο κέντρο διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς παρέμενα ακινητοποιημένη στο ίδιο φανάρι για πολλή ώρα. Χμμμμ, λες να έκλεισαν τους δρόμους από σήμερα για τα αυριανά αναμενόμενα επεισόδια? Μπα, δε νομίζω... Και καλά έκανα και δε νόμιζα. Τα έργα του μετρό έφταιγαν... Ανέκδοτο δύο λέξεων που είπε τις προάλλες κι ο Γιάννης Σερβετάς : “Μετρό Θεσσαλονίκης”. Μετά από σύντομη φιλική συμμετοχή στο έργο “The Talaiporian drivers of Thessaloniki” έφτασα επιτέλους στο πάρκινγκ, άφησα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα την βόλτα μου. Αφού επισκέφτηκα την Ε. για να μου κάνει μία σύντομη αλλά απαραίτητη περιποίηση, ξεκίνησα για τα ψώνια μου.
Πρώτος σταθμός Μπουτσούκας : Βιβλιοπωλείο! Ζήτησα λοιπόν το βιβλίο της Βασιλικής μας και η ευγενέστατη κοπέλα του βιβλιοπωλείου αφού μου χαμογέλασε, μου λέει "Ξέρετε, το βιβλίο αυτό έχει μεγάλη ζήτηση, έχει ρεύμα! Να, τώρα πριν μπείτε συζητούσα και με μία άλλη κυρία γι’αυτό". Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια της εξήγησα ότι η Βασιλική είναι από την πόλη μας και γράφει και καταπληκτικά. Και συνέχισα: "Μπορεί να το έχετε στα Παιδικά, είναι όμως τόσο ιδιαίτερο που άνετα διαβάζεται και από μεγάλους!". Η πωλήτρια με κοίταξε όλο χαρά και μου είπε "Προφανώς τη γνωρίζετε για να μιλάτε με τέτοιο ενθουσιασμό!" και εκεί κόλλησα... Τώρα που να της εξηγώ.. Χαμογέλασα και το μόνο που μπόρεσα να ξεστομίσω ήταν "Εεεε, περίπου...". Πήρα και το “Προσωπικό Ημερολόγιο Ανεκδοτολόγιο του 2008” γραμμένο από το Γιάννη Σερβετά για την αδερφή μου, ελπίζοντας πως θα της φτιάξει λιγάκι τη διάθεση, και μετά ζήτησα κάποια άλλα βιβλία, πιο δυσεύρετα και έβαλαν παραγγελία να μου τα φέρουν από εβδομάδα.
Συνέχισα την βόλτα μου στην πραγματικά ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη- τι τα ήθελα τα μάλλινα και το μπουφάν Χριστέ μου? Χάζεψα τις βιτρίνες για πολλή ώρα μη βρίσκοντας κάτι αξιόλογο να αγοράσω και τελικά έκανα μόνο κάτι αγορές για τον υπολογιστή μου, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο, αφού είμαι εντελώς anti-technology freak, κι ας είναι αυτή η δουλειά μου. Σέρνοντας λοιπόν τις ιδιαίτερα πλέον βαριές μου σακούλες άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι ώρα για ένα καφεδάκι. Τηλέφωνο στις δύο επικρατέστερες φίλες μου που μπορεί να ήταν κέντρο λόγω δουλειάς. Τζίφος, η οδοντίατρος είχε ένα τρίωρο δουλειά ακόμη και η αρχιτέκτων ήταν γριπωμένη σπίτι και δεν είχε κατέβει στο γραφείο της. Και που να πάω τώρα φορτωμένη με όλα αυτά και μόνη? Παραλία???? Μμ, όχι.. Κατευθύνθηκα στο all time classic Friends, δυστυχώς χωρίς friends. Μπαίνοντας με υποδέχτηκε το αγαπημένο μου Summer Wine. Καλή επιλογή, σκέφτηκα. Άπλωσα όλα αυτά που κουβαλούσα, παρήγγειλα έναν καφέ και άνοιξα το βιβλίο της Βασιλικής, που αποφάσισα ότι θα ήταν η παρέα μου σε αυτό το καφεδάκι. Η κοπέλα στο Bar με κοίταξε γεμάτη περιέργεια αφού διαβάζοντας χαμογελούσα όλο και περισσότερο. Και εκεί που το βιβλίο τελείωνε, να ‘σου και ένα τραγουδάκι από τα πολύ, πολύ παλιά, από την εποχή των πειρατικών ραδιοφώνων. Το Mary’s Prayer – Save me, save me.. Τι μου θύμισες τώρα? Είκοσι χρόνια πίσω πήγα.
Τέλεια, απλά τέλεια και ας ήταν η μόνη μου παρέα το παιδικό αυτό βιβλίο και οι μουσικές. Η ώρα πέρασε και σιγά σιγά άρχισα να κατευθύνομαι προς το πάρκινγκ. Μα τι απίστευτος πανικός είναι αυτός στους δρόμους?? Αποφάσισα ότι ο περιφερειακός δεν ήταν η προτεινόμενη λύση και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό κύκλο. Με τη μουσική σχετικά δυνατά, πήρα την παραλιακή, η διάθεση μου ήταν εξαιρετική, είχα τελειώσει τη λίστα με τις δουλειές μου και η ώρα ήταν μόλις πέντε. Μια χαρά. Σε ένα φανάρι που λέτε, και ενώ σιγοτραγουδούσα εύθυμα, ακούω κάποιον να φωνάζει δίπλα μου. Εμένα φωνάζει?? Γυρναώ και βλέπω έναν τύπο από ένα φορτηγάκι μίας εταιρίας με υδραυλικά, αν δεν απατώμαι, να έχει μισοβγεί από το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μου χαμογελάει και να φωνάζει «Κοπελιά, ε, κοπελιά να κεράσουμε καφεδάκι?».
Φάουλ πρώτο : Κοπελιά?????????????? Ήμαρτον, τι πιο ....λολ.. από το Κ-Ο-Π-Ε-Λ-Ι-Α!
Φάουλ δεύτερο : Κάτι πιο έξυπνο δε βρήκες να πεις αφού ήθελες να ανοίξουμε κουβέντα με αυτοκίνητα εν κινήσει, βρε παιδί μου???
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αγαπητοί! Χαμογέλασα ευγενικά, έβγαλα μία κίτρινη κάρτα στον λεγάμενο, έβαλα πρώτη, πάτησα το γκάζι και συνέχισα να τραγουδώ “That’s me in the corner…” των REM.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Αιμοδοσία - 10 λεπτά από το χρόνο μας που μπορεί να σώσουν μια ζωή

Με αφορμή τη χθεσινή αιμοδοσία στη δουλειά μου, και ως σταθερή εθελόντρια αιμοδότης, είπα να θυμίσω σε όλους την τεράστια σημασία των 10 λεπτών που σχεδόν όλοι μας μπορούμε να διαθέσουμε για να σώσουμε μια ζωή.
Η αιμοδοσία είναι η πιο αγνή και καθαρή μορφή εθελοντισμού.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν δώσει ποτέ τους αίμα, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά από άγνοια, φόβο ή αδιαφορία.
Μέχρι τη μέρα που κάποιος δικός τους άνθρωπος θα το χρειαστεί επειγόντως και τότε θα ευαισθητοποιηθούν και θα κινητοποιηθούν. Γιατί να περιμένουμε μέχρι τότε? Ας ξεκινήσουμε αμέσως και ας συμβάλλουμε όλοι έμπρακτα στη διάδοση αυτού του μηνύματος!
Η διαδικασία είναι πολύ απλή και είναι λίγοι αυτοί που αποκλείονται μόνιμα από την αιμοδοσία σε σχέση με αυτούς που μπορούν να γίνουν εθελοντές αιμοδότες.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στα παρακάτω link :

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

14 Νοεμβρίου 2002 - 5 χρόνια πριν



Σαν σήμερα
πριν πέντε χρόνια
ήτανε να πάμε
να την προσκυνήσουμε,
αλλά δεν πρόλαβες να έρθεις.
Κι ήθελα τόσο,
μα τόσο πολύ
να είσαι εσύ το θαύμα της.....

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Αθήνα- Ένα τηλεφώνημα που χάλασε ένα ταξίδι

Μέχρι χθες ήμουν τόσο χαρούμενη που θα κατέβαινα στην Αθήνα την Πέμπτη, για πρώτη φορά από τότε που άνοιξα αυτό το blog. Είχα βλέπετε σκοπό να μοιραστώ μαζί σας εικόνες της πρωτεύουσας όπως την είδε η Μπουτσούκα. Κι έκανα σχέδια πολλά και ήθελα να βγάλω και φωτογραφίες πολλές και να δω τους φίλους μου, που τόσο τους έχω επιθυμήσει...

Και ξαφνικά έλαβα σήμερα ένα τηλεφώνημα που μου ακύρωσε τα σχέδια μου. Και μου τα ακύρωσε για αρκετούς μήνες δυστυχώς.

Μου έχει λείψει η Αθήνα. Το παραδέχομαι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω στην πόλη αυτή, όμως οι μικρές αποδράσεις που συνοδεύονται από εξαιρετική πάντα παρέα, έναν καφέ ή ένα φαγητό από κοντά, μια καλή συζήτηση, ένα θερινό σινεμά με παλτά (!) μήνα Μάιο (θυμάστε Θουλ και Πουν?), ένα spa treatment στην κυρία Τζέσικα, μια βόλτα στο Κολωνάκι, μια βόλτα στην Καστέλλα, μια βόλτα στην Πάρνηθα, ένα καλό κινέζικο, λίγα ψώνια, πολύ περπάτημα και πολλά χαμόγελα, πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση.

Όχι, δεν πτοούμαι. Δεν θα αφήσω κανένα τηλεφώνημα να μου χαλάσει τη διάθεσή μου! Θα τη βρω την ευκαιρία και θα κατέβω πριν το προγραμματισμένο ταξίδι του Μαρτίου 2008.
And this is a promise my friends!

Ως τότε φιλάκια σε όλους αυτούς που με περίμεναν και εγώ με τη σειρά μου λαχταρούσα να δω! That's Life, όπως λέει και ο Frank!


Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Εκπαιδευτικό ταξίδι στο Auschwitz - Tribute to Grandma Lilika


Να λοιπόν κι ένα ταξίδι αλλιώτικο από τα άλλα. Είμαι βέβαιη ότι ελάχιστοι από εσάς θα έχουν κάνει το ταξίδι αυτό, που εγώ είχα την τύχη να κάνω με το σχολείο μου πριν 18 ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, βλέποντας τις προάλλες μία έρευνα της ΕΤ3 για το θέμα, ένιωσα σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα. Ένιωσα έντονα την ανάγκη να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία μαζί σας, μα ακόμα πιο έντονα ένιωσα την απουσία της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς που έχασε όλη της σχεδόν την οικογένεια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε, και η ίδια σώθηκε με έναν μυθιστορηματικό τρόπο από τον παππού μου και έγινε μετά από αυτό πιο Χριστιανή από κάθε Χριστιανό που έχω γνωρίσει. Δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει ότι κάποια μέρα θα τους βρει μέχρι την ημέρα που πέθανε πρόπερσι το Μάρτιο στα 93 της χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1989, όταν η τρίτη Λυκείου θα έφευγε πενταήμερη εκδρομή και η διεύθυνση του σχολείου μας αποφάσισε ότι προκειμένου να χάσουμε μαθήματα, λόγω απουσίας πολλών καθηγητών, θα έπρεπε να χωριστούμε σε ομάδες, να διαλέξουμε κάποιο θέμα και στο τέλος να κάνουμε μία παρουσίαση της δουλειάς μας. Κάποιος καθηγητής μας αποφάσισε να κάνει μία ομάδα που θα ασχολιόταν με τους " Εβραίους της Θεσσαλονίκης". Ασφαλώς και γράφτηκα σε αυτήν την ομάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επισκεφτήκαμε το Εβραϊκό δημοτικό σχολείο και κάποια μνημεία και μετά από πολύ διάβασμα και ανταλλαγή απόψεων, αποφασίσαμε να ζητήσουμε παράταση και η παρουσίαση μας να γίνει μετά την ολοκλήρωση της έρευνας. Έτσι μετά από συζητήσεις, προέκυψε το ερώτημα του αν θα ήταν καλό να πάμε ένα ταξίδι στο Auschwitz ώστε η παρουσίαση μας να είχε και νόημα και ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους. Στο μεταξύ επικοινωνήσαμε με την κυρία Hela Κούνιο, που δέχτηκε να μας δει και να μας μιλήσει για όλα όσα έζησε εκεί με την οικογένειά της και πως, σαν από θαύμα, σώθηκαν και αυτή και ο άντρας της και τα δυό παιδιά της.
Η επαφή με τη γυναίκα αυτή ήταν εκτός από άκρως διδακτική, ο προάγγελος αυτών που θα αντικρίζαμε όταν θα φτάναμε εκεί. Η κυρία Κούνιο μάλιστα είχε την καλοσύνη να επικοινωνήσει με το διευθυντή του μουσείου του Auschwitz (http://www.auschwitz.org.pl/) και να τον ενημερώσει για το ταξίδι μας εκεί, ώστε να μας δείξει κάποιους χώρους που δεν ανοίγουν στο ευρύ κοινό. Και ναι, 6 μήνες αργότερα βρεθήκαμε στην Πολωνία και συγκεκριμένα στην Κρακοβία, που ήταν η κοντινότερη πόλη στο Auschwitz.
Η διαδρομή με το τρένο ήταν σχετικά σύντομη, κι έτσι γρήγορα αντικρίσαμε μπροστά μας την πύλη που όλοι θα έχετε δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ με το χαρακτηριστικό "ARBEIT MACHT FREI".


Αν δεν υπήρχαν τα συρματοπλέγματα, κάποιος που δεν γνώριζε, δε νομίζω ότι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στο μέρος αυτό.

Ο συμπαθέστατος ξεναγός που κλείσαμε μαζί με τον διευθυντή του μουσείου, που μας περίμενε, υπήρξαν κατατοπιστικότατοι. Όταν ξεκινήσαμε την περιήγηση στους χώρους του μουσείου, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι αυτά που δείχνουν στην τηλεόραση, δεν αντιστοιχούν ούτε στο ένα χιλιοστό της πραγματικής κατάστασης που επικρατούσε εδώ.
Η αίθουσα με τα γυαλιά, η αίθουσα με τα μαλλιά, η αίθουσα με τις βαλίτσες, η αίθουσα με τα τεχνητά μέλη, η αίθουσα με τα ρούχα καθώς και οι εκατοντάδες αποτρόπαιες φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους παντού, πλέκουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα όταν τα δεις από "μέσα".
Όταν οι Εβραίοι έφταναν εδώ, καταρχήν γινόταν ένα πρώτο ξεκαθάρισμα. Αυτοί που ήταν κατά οποιοδήποτε τρόπο "ανάπηροι" κατά τους Γερμανούς (φορούσαν γυαλιά, είχαν τεχνητά μέλη κλπ.) πήγαιναν κατευθείαν για ένα "μπάνιο", όπως τους έλεγαν. Το ίδιο συνέβαινε στην αρχή και με όλα τα παιδιά. Στην πραγματικότητα τους οδηγούσαν σε μεγάλους χώρους, όπου αφού έβγαζαν τα ρούχα τους και έμπαιναν μέσα, οι πόρτες έκλειναν ερμητικά και τότε άδειαζαν πάνω τους μέσω ενός ειδικού συστήματος που έμοιαζε με ντουζιέρα το φονικό Cyclon B.
Μετά από περίπου 15-20 λεπτά και αφού είχαν πεθάνει όλοι, οι Γερμανοί άνοιγαν τις πόρτες και έβαζαν τους Εβραίους (αυτούς που δεν είχαν επιλεγεί σε πρώτη φάση για τους θαλάμους αερίων) να αφαιρέσουν από τους νεκρούς τα χρυσά δόντια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και να τους κόψουν και τα μαλλιά. Μετά τους έκαιγαν έναν, έναν στους φούρνους. Τις στάχτες τους τις σκόρπιζαν στο γρασίδι και στις γύρω λιμνούλες του στρατοπέδου.



Αυτό γινόταν στην αρχή, γιατί αργότερα διαπίστωσαν ότι αυτή η διαδικασία ήταν υπερβολικά χρονοβόρα και έτσι έβαζαν τους υπόλοιπους Εβραίους (που ήταν υγιείς και αρτιμελείς) να σκάβουν και να δημιουργούν ομαδικούς τάφους, να αφαιρούν οτιδήποτε πολύτιμο από τους νεκρούς πριν τους μεταφέρουν με καρότσια και τους αδειάσουν στους ομαδικούς τάφους.


Αυτοί που αποφασιζόταν να ζήσουν σε πρώτη φάση, περνούσαν από τη διαδικασία καταγραφής των στοιχείων τους και μετά τους έκαναν τατουάζ με τον αριθμό τους, που ήταν και η ταυτότητά τους από εκεί και πέρα. Τους έδιναν ρούχα, παπούτσια και εσώρουχα, τους ξύριζαν τα κεφάλια και η δουλειά ξεκινούσε. Δουλειά μέχρι θανάτου, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Αυτός εξάλλου ήταν και ο σκοπός : EXTERMINATION


Όσο για τους χώρους του ύπνου, αφήνω την εικόνα να μιλήσει από μόνη της




Και δείτε και ένα σκίτσο που απεικονίζει πως ξυπνούσαν

Το απίστευτο όμως θα το βλέπαμε μετά από λίγο. Οι χώροι των ιατρικών πειραμάτων, που δεν ήταν ανοιχτοί για το ευρύ κοινό. Έτσι απλά, στα ράφια βρισκόταν αμέτρητα βάζα με ανθρώπινο δέρμα μέσα σε φορμόλη. Και διάφορα άλλα, που καλύτερα να μην αναφέρω. Εδώ έκαναν τα πειράματα στείρωσης γυναικών και αντρών, εδώ τα πειράματα διασταύρωσης ανθρώπων και ζώων. Ένας γιατρός των SS, ο Johan Kremmer, γράφει στο ημερολόγιό του: "At 3 o' clock, I was for the first time present at a "special action". Compared with it, Dante's Inferno seems almost a comedy."

Και μετά από αυτό, ο ευγενέστατος διευθυντής του μουσείου μας οδήγησε στην αίθουσα Καλών Τεχνών για να απαλύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Και το θέαμα μας γέμισε με ένα σωρό αντιφατικά συναισθήματα. Οι Γερμανοί, όπως ίσως θα έχετε ακούσει, ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στο θέμα των Τεχνών κι έτσι όποιος είχε την τύχη να ζωγραφίζει, να τραγουδάει ή να παίζει κάποιο όργανο απέφευγε το δρόμο προς τα κρεματόρια, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Το θέμα είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας μέσα σε μία αληθινή κόλαση, κατάφεραν να δημιουργήσουν τους πίνακες που είχαμε μπροστά μας. Ηλιόλουστα τοπία, απίστευτα σκίτσα, μία πραγματική γκαλερί. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί ζωγράφιζαν ακόμη και στην ύπαιθρο, παρακολουθώντας όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω...

Σε κάποια φάση μας είπαν ότι καλό θα ήταν να προχωρήσουμε στο διπλανό στρατόπεδο, το Birkenau, το οποίο απέχει περίπου 3 χιλιόμετρα από το Auschwitz και δεν είναι κομμάτι του μουσείου. Το Birkenau διατηρείται μέχρι και σήμερα ακριβώς όπως το βρήκαν οι Ρώσσοι το 1945. Μόνο όταν φτάσαμε εκεί καταλάβαμε ότι το Auschwitz ήταν πράγματι μία "ωραιοποιημένη" εικόνα, ένα μουσείο... Το Birkenau ήταν the real thing. Βέβαια κάποια κομμάτια του ήταν κατεστραμμένα, διότι οι Γερμανοί οι ίδιοι βομβάρδισαν ό,τι πρόλαβαν όταν αντιλήφθηκαν ότι έφτανε το τέλος.

Δυστυχώς πρέπει να σας ομολογήσω ότι τελικά μάλλον δεν μπορώ να μεταφέρω με λέξεις όλα αυτά που αντίκρισα τότε, που ήμουν μόλις 16 χρονών. Εξάλλου είναι τόσα πολλά ...Ήθελα όμως να σας μεταφέρω ένα τόσο δα μικρό δείγμα αυτού του ταξιδιού και να σας προτρέψω αν ποτέ βρεθείτε στην Πολωνία να επισκεφτείτε το Auschwitz-Birkenau. Είναι πραγματικά μία εμπειρία ζωής.

Ευτυχώς οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να καταστρέψουν τα πάντα, για να μην ξεχάσει ποτέ η ανθρωπότητα που μπορεί να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό η αδηφάγος μανία ενός μόνο ανθρώπου ενάντια σε μία φυλή.
Για να μπορούμε να επιχειρηματολογούμε σε αυτούς τους άθλιους συνανθρώπους μας, μερικοί εκ των οποίων μπορεί να είναι και δάσκαλοι μας στα σχολεία, που με περισσή υπερηφάνεια κοκορεύονται που οι παππούδες τους ήταν στα SS (αυτό αφιερωμένο σε σένα Matthias, που μου έκανες τη ζωή δύσκολη στο σχολείο).
Γιατί κανείς δεν πρέπει να επαναλάβει ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο τίποτα από αυτά.
Γιατί μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να κόψει το νήμα της ζωής και κανένας άλλος.
Γιατί οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν το θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης πάντα θα τριγυρίζουν εκεί, ανάμεσα στους επισκέπτες του σημερινού μουσείου, ειδικά όταν σουρουπώνει και η πάχνη καλύπτει όλη την περιοχή και το αεράκι φέρνει στα αυτιά σου τους ψιθύρους τους και μερικές φορές και τις κραυγές τους.
Γιατί οφείλουμε να καταδικάσουμε τους Αδόλφους που ζουν ανάμεσά μας και κυβερνούν χώρες, επαναλαμβάνοντας το παρελθόν με πιο σύγχρονα μέσα.
Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος και να μην αφήνουμε να επαναλαμβάνονται.
Γιατί η Hela Κούνιο είχε την τύχη να ζήσει και να χαρεί εγγόνια και δισέγγονα και να μας διηγηθεί όλα αυτά που πέρασε εκεί και πόσο τεράστιο ρόλο έπαιξε στο να επιζήσει το γεγονός ότι μιλούσε Γερμανικά.
Γιατί η γιαγιάκα μου δεν βρήκε ποτέ κανέναν από τους γονείς και τα αδέρφια της που συνέχισαν το ταξίδι τους με το τρένο εκείνο, και έπρεπε να περιμένει 64 ολόκληρα χρόνια για να πάει να τους συναντήσει και να μάθει τι συνέβη..


Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Χανιά & Ρέθυμνο - Boutsoukas' Top 10

10 πράγματα που είναι must για να πάρει κάποιος μία τόση δα μικρούλα γεύση από τους νομούς Χανίων και Ρεθύμνου του μαγικού αυτού νησιού. Διαβάστε που θα πήγαινε ο boutsoukas λοιπόν.

Διαμονή - Γνωρίζετε όλοι καλά ότι στην Κρήτη οι επιλογές διαμονής είναι αμέτρητες και για όλα τα βαλάντια και γούστα. Εγώ προσωπικά δεν πολυσυμπαθώ τα τουριστικά θέρετρα -μεγαθήρια οπότε θα έμενα σε κάποιο από τα παρακάτω.
1. Φυσικά στην παλιά πόλη των Χανίων και κατά προτίμηση στο Ifigenia Sudios. Ας μην έχει θέα στο λιμάνι, είναι αναπαλαιωμένα κτίρια φτιαγμένα με πολύ μεράκι από τον Μιχάλη Μπούλακα. (τηλ 28210-94357 και 28210-99184). Μ' αρέσει να ξυπνώ το πρωί με τις μαντινάδες από το απέναντι σπίτι.
2. Αν πάλι θέλετε να κοιμάστε και να ξυπνάτε με τους ήχους από τα κύματα να σας γαργαλάνε τα αυτιά, προτείνω επίσης το Sunny Bay Hotel της αξιαγάπητης Σταυρούλας Βερναδάκη στον Κίσσαμο (τηλ 28220-83062).
Από τις παραλίες ξεχωρίζω :
3. Φαλάσαρνα, απέραντη με τα καταγάλανα νερά της να σε καλούν να βουτήξεις στη Μεσόγειο.
4. Κεδρόδασος , δύσκολο να το βρεις, όμως τα λουλακί ανακατεμένα με σμαραγδί νερά του θα σας αφήσουν να αναρωτιέστε αν βρίσκεστε στον παράδεισο...
5. Πλακιάς, τεράστια, πεντακάθαρη και λατρεμένη, γιατί εδώ έχουμε δει το ωραιότερο ουράνιο τόξο να ζωγραφίζεται στον ουρανό μετά από ένα φθινοπωρινό μπουρίνι.
Όσο για το φαγητό, ένα είναι βέβαιο - πεινασμένοι αποκλείεται να φύγετε από αυτό το νησί
6. Αν βρεθείτε στα Σφακιά να πάτε στ΄Ασκύφου στο καφενείο του Σήφη του Καρκάνη, όπου έχουμε κάνει μερικά από τα καλύτερα γευστικά πάρτυ σε ολόκληρη την Κρήτη. Η απόλυτη μαγείρισσα κυρία Γιαννούλα (σύζυγος του Σήφη) μας έχει δώσει τη χαρά να γευτούμε σφακιανό γιαχνί, κρητικό πιλάφι (όπου μια φορά είχε γίνει η μάχη του Δράμαλη με κάποιους που κρατούσαν μυστικά τα πιάτα καλά κρυμμένα!), τσιγαριαστό και φυσικά για επιδόρπιο αμέτρητες σφακιανές πίτες με μέλι. Όλα αυτά βέβαια με την ακατάπαυστη συνοδεία πεντακάθαρης κρητικής τσικουδιάς.
7. Στο δρόμο του γυρισμού από Ελαφονήσι για Χανιά κοντά σε ένα μικρό φαράγγι που πάντα μου διαφεύγει το όνομά του κάντε μία στάση στον "Άρχοντα". Θα με θυμηθείτε! Φανταστικό φαγητό και άφθονο γέλιο από τον πραγματικό άρχοντα ιδιοκτήτη του!
8. Αν σας αρέσει να αγναντεύετε το πέλαγος και την πόλη των Χανίων από ψηλά (by day or by night) μην ξεχάσετε να πάτε για ένα πλούσιο πρωινό, για καφέ ή το βράδυ για ποτό στην Κουκουβάγια.
9. Μαγευτική και η διαδρομή προς το Θέρισο, όπου για να φτάσετε στο χωριό θα περάσετε από το φαράγγι που φέρει το όνομα του Βενιζέλου. Άγριο, μαγευτικό και τόσο επιβλητικό. Στο χωριό σας περιμένει μια ταβέρνα, όπου η φιλοξενία των ιδιοκτητών σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές γεύσεις θα σας μείνουν αξέχαστα.
10. Τελευταία άφησα την πολυαγαπημένη μου ταβέρνα "Η καλή Καρδιά" του "φιλόσοφου" Αγαπηνάκη στο χωριό Κουρνάς. Το απόλυτο must του νησιού. Το φαγητό δεν συγκρίνεται και αν πετύχετε τον παππού Αγαπηνάκη και τύχει να φιλοσοφήσει τη ζωή μαζί σας, σίγουρα θα φύγετε όχι μόνο χορτασμένοι αλλά και με περισσή θετική ενέργεια! Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ γαλακτομπούρεκο της γιαγιάς Αγαπηνάκη με κατσικίσιο γάλα και πορτοκάλι... Γεύση που δεν θα βρείτε αλλού!

Ξέρω ότι το τοπ 10 τελείωσε όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω και ένα μοναστήρι που πρέπει να πας! Πρόκειται για τη Μονή της Καλυβιανής στο νομό Ηρακλείου. Όταν πας θα με θυνηθείς!
Υπάρχουν φυσικά κι άλλα πολλά, πάρα πολλά που δεν ανέφερα, όμως οι επιλογές για την Κρήτη θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ολόκληρο βιβλίο. Αχ, πόσο θα ήθελα να κάνω μία βουτιά στα νερά του Πλακιά τις μέρες αυτές...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Ταξίδι με το μικρό χεράκι της Βασιλείας

Είναι Κυριακή πρωί και δυστυχώς πάλι δεν κατάφερα να ξυπνήσω αρκετά νωρίς για να πάω στην εκκλησία. Το έχω μεγάλη ανάγκη τον τελευταίο καιρό και ενώ δεν θέλω να το αναβάλω άλλο, η κούραση όλης της εβδομάδας με κατακυριεύει και κάνει τα βλέφαρά μου να μην μπορούν να ανοίξουν τις Κυριακές....
Όμως ότι και να γίνει σήμερα το απόγευμα θα πάω στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή, εκεί που ξεκουράζεται ο γέροντας Παίσιος στον πιο απέριτο τάφο που έχω δει μέχρι σήμερα και που όσες φορές και αν τον έχω επισκεφτεί πάντα μου προκαλεί το ίδιο δέος και τα ίδια ασυγκράτητα δάκρυα.
Το μοναστήρι αυτό πάντα μου προσέφερε μία εσωτερική γαλήνη, ακόμα και όταν έχει πολύ κόσμο. Μπορεί να θεωρηθεί εγωιστικό, όμως ειλικρινά δεν αντέχω τις λειτουργίες όπου ο κόσμος συνωστίζεται, ψιθυρίζει ασταμάτητα και σχολιάζει οτιδήποτε κινείται. Μου αποσπάει την προσοχή από την προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση. Έχω πολύ καιρό να επισκεφτώ αυτό το μοναστήρι και νιώθω ένα κενό μέσα μου, μια ανάγκη να βρεθώ εκεί και να προσευχηθώ όπως έκανα όλα τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια που πέρασαν. Η αλήθεια είναι ότι αυτήν μου την ανάγκη τη χρωστώ σε ένα μικρό πλασματάκι, τη Βασιλεία.
Ήτανε Μεγάλο Σάββατο του 2007 και όπως κάθε χρόνο μετά την Ανάσταση, κάθισα στην εκκλησία να παρακολουθήσω τη Θεία Λειτουργία και να κοινωνήσω. Είναι, βλέπετε η μόνη λειτουργία του χρόνου που καλούνται αμαρτωλοί και αναμάρτητοι να λάβουν το Σώμα και Αίμα Χριστού. Η κούραση από τη δουλειά των προηγουμένων ημερών ήταν μεγάλη και σε κάποια φάση έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί με δυσκολία να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Προσευχόμουν και παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου για όλους τους αγαπημένους μου και μη να έχουν υγεία και φώτιση σε ότι κάνουν και ευχαριστούσα το Θεό που μετά από 8 εξαιρετικά δύσκολα χρόνια επιτέλους τα πράγματα δείχνουν να ηρεμούν στην οικογένειά μου. Ζητούσα συγχώρεση για όλα αυτά που με κρατούν μακριά από το Άγιο Δισκοπότηρο και ήλπιζα σε ένα σημάδι που θα με οδηγούσε στην κοινωνία με την ψυχή μου ανάλαφρη.
Όταν έφτασε η ώρα της κοινωνίας ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται και να ψιλοσπρώχνεται. Κουρασμένη όπως ένιωθα μπήκα κι εγώ στην ατελείωτη ουρά. Και τότε πιεσμένη από όλες τις μεριές είδα μπροστά μου ένα μισοκοιμισμένο κοριτσάκι να προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτά τα ματάκια του στην αγκαλιά της μαμάς του. Του χαμογέλασα και αφού μου ανταπέδωσε, άπλωσε το ένα χεράκι του κι έπιασε το δικό μου. Η μορφή αυτού του μικρού κοριτσιού ήταν σαν τη μορφή της Παναγίας, είχε μια γλυκιά αθωότητα αλλά ταυτόχρονα και κάτι το επιβλητικό. Έμεινα αποσβολωμένη να την κοιτάζω να με κρατάει σφιχτά και να περιμένει υπομονετικά να κοινωνήσει, μη ενοχλώντας κανέναν με τη γκρίνια της, όπως θα έκαναν τα περισσότερα παιδάκια της ηλικίας της.
Τη ρώτησα πώς τη λένε και με χαρά ανασηκώθηκε και μου απάντησε «Βασιλεία! Εσένα πως σε λένε?» . Έτσι ξεκίνησε ψυθιριστά μία μικροκουβεντούλα με τη μικρή Βασιλεία για το σχολείο, την ηλικία της κλπ. Αυτό το παιδί του Θεού άφησε το χέρι μου μόνο λίγο πριν φτάσει η σειρά του να κοινωνήσει, όπου με απίστευτη τρυφερότητα αγκάλιασε τη μαμά της και της είπε σιγανά « Μανούλα μου, σ’ αγαπώ τόσο πολύ!»
Έφτασε και η σειρά μου να κοινωνήσω και ήμουν τόσο πολύ χαρούμενη που θα λάμβανα το Σώμα και Αίμα Χριστού μετά από πολλά χρόνια αμφιβολίας για το πόσο το αξίζω. Αυτό το παιδί, ήταν σαν ένα αγγελούδι σταλμένο από το Θεό, που με βοήθησε με το μικροσκοπικό του χεράκι να περάσω στην απέναντι πλευρά της όχθης. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια νηστείας και προσευχής ένιωσα ότι έκανα το σωστό.
Σε ευχαριστώ μικρή μου Βασιλεία, θα σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Είμαι βέβαιη ότι είσαι ένα δώρο Θεού για τους γονείς σου και ένα φωτεινό παράδειγμα για την κοινωνία μας.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Ταξίδι στην Αλήθεια μας

Τα ταξίδια δε γίνονται μόνο με κάποιο μεταφορικό μέσο, όπου φεύγουμε από το σπίτι μας, την πόλη μας, τη χώρα μας για να ξεκουραστούμε ή να εργαστούμε. Τις περισσότερες φορές ταξιδεύουμε με το μυαλό μας - στο παρελθόν, στο μέλλον ή ακόμα και στο παρόν μας. Σήμερα ξύπνησα με μια μελαγχολία μέσα μου. Δυστυχώς ταξιδεύω πολλές φορές στο παρελθόν, το οποίο συνήθως μου φέρνει μία τέτοια διάθεση. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε με τους ελάχιστους φίλους μου, γιατί θεωρώ ότι δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τα βιώματα για να καταλάβουν... κι έτσι μελαγχολώ μόνη μου - και μετά κάνω εργασιοθεραπεία και μου περνάει. Όχι ότι είναι σωστό αυτό, αλλά τουλάχιστον έχω ξεκινήσει το ταξίδι μου και πιστεύω ότι θα τον βρω το δρόμο μου.
Το ταξίδι στην αλήθεια μας είναι από τα πιο δύσκολα αλλά και ενδιαφέροντα ταξίδια που μπορεί να κάνουμε όσο ζούμε. Κι όμως, γνωρίζω ανθρώπους που αν και σε προχωρημένη ηλικία, τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Η αλήθεια μας είναι αυτή που μας απελευθερώνει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλοι θέλουν να είναι ελεύθεροι. Παράλογο? Κι όμως τόσο πολύ μέσα στην καθημερινότητά μας. Το ταξίδι αυτό αποτελείται από όλα τα παραπάνω - το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Κοιτάμε στο παρελθόν κάνοντας απολογισμό ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, ζούμε στο παρόν αναπτύσσοντας το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και ονειρευόμαστε τα καλύτερα που ελπίζουμε να έρθουν στο μέλλον. Ο συνδυασμός αυτός, εφόσον περιέχει όλη την αλήθεια μας, λογικά πρέπει να μας φέρει την ολοκλήρωση και την ευτυχία γιατί τότε θα έχουμε βρει τον εαυτό μας.
Εύχομαι όλοι κάποια στιγμή να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι και, που ξέρεις, ίσως κάπου οι αλήθειες μας να συναντηθούν...

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Σύρος... η κιμπάρισα-Μερος 2ο - Φαγητό / Ποτό

Ως συνεπής ταξιδιώτης, επανέρχομαι με τα υπόλοιπα θέματα περί Σύρου. Και ασφαλώς το φαγητό δεν θα μπορούσε να λείψει από την αναφορά μου στο νησί. Ένα είναι σίγουρο - σ' αυτό το νησί χορταίνει το μάτι σου από την αρχοντιά που υπάρχει διάχυτη παντού αλλά και το στομάχι σου από τις πολύ ιδιαίτερες γεύσεις που προσφέρονται σε γενικές γραμμές σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές! Ξεκινάμε λοιπόν

Ερμούπολη
Θαλάμι- Must της Χώρας. Το κύμα σκάει δίπλα σου κι εσύ απολαμβάνεις τις υπέροχες γεύσεις. Το περιβάλλον είναι λιγάκι προς το κυριλέ αλλά μην πτοείστε! Είστε σε νησί και προφανώς είστε σε διακοπές. Μην ξεχνιόμαστε!

Υπάρχουν δύο πολύ ωραία μπαράκια κάτω ακριβώς από το Σύρου Μέλαθρον, όπου στο ένα συχνάζει όλη η comme il faut νεολαία της Σύρου για μπάνιο το πρωί και ποτάκια το βράδυ. Δυστυχώς δεν συγκράτησα τα ονόματα τους. Εικαστική παρέμβαση ανάμεσα στα δύο αυτά μπαρ ένα σπιτάκι-καλυβάκι 2Χ2 μπροστά στην προβλήτα όπου οι ιδιοκτήτες στήνουν τα βράδια αυτοσχέδια μίνι γλέντια με το ραδιόφωνο να παίζει όχι τα αμερικανικά (όπως λέει η Μαρινέλλα) αλλά Μαζωνάκη, Βέρτη, Σφακιανάκη και τα λοιπά...

Άλλο μπαράκι που γίνεται της μουρλής είναι το Αγορά στην πλατεία Μιαούλη. Από έξω δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά στο βάθος του μπαρ υπάρχει ένας... κήπος και είναι πολύ όμορφα.

Άνω Σύρος
Η ταβέρνα του Λιλή - Κρεμασμένη στο μπαλκόνι της Άνω Σύρου αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα του νησιού μιας και εδώ έπαιζε κάποτε μουσική ο Μάρκος Βαμβακάρης. Η θέα μοναδική, το σέρβις πάρα πολύ καλό, το φαγητό καλό. Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.greek-tourism.com/syros/restaurants/lilis-restaurant/index.htm

Αληθινή
Μήτσος - Ο τύπος που έχει το μαγαζί είναι άπαιχτος!!! Σε κάνει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου από την πρώτη στιγμή. Το φαγητό είναι το ίδιο άπαιχτο με τον ιδιοκτήτη. Μοναδική συμβουλή που έχω να δώσω - αν είναι να πάτε βράδυ καλύτερα να κλείσετε τραπέζι, γιατί γίνεται της κακομοίρας. Τηλ: 2281088253

Σαν Μιχάλη
Πλακόστρωτο - Το Α και το Ω του φαγητού στο νησί. Μπαίνοντας στο μαγαζί αυτό, αντικρίζεις μία φωτογραφία του Μαμαλάκη που σου χαμογελάει κλείνοντας νοητά το μάτι, και ετοιμάζεσαι ψυχολογικά για το γαστριμαγικό μακελειό που πρόκειται να ακολουθήσει Η δύσκολη διαδρομή για να φτάσεις εδώ ξεχνιέται στο λεπτό μόλις διαπιστώσεις ότι εκτός από το ότι θα σκάσεις από το φαγητό και όταν έρθει ο λογαριασμός θα αναρωτιέσαι μήπως έγινε λάθος και ξέχασαν να χρεώσουν τα φαγητά ή τα ποτά, το ηλιοβασίλεμα συγκρίνεται και ίσως και να κερδίζει το αντίστοιχο και τόσο πολυδιαφημισμένο της Σαντορίνης. Δεν θα πω περισσότερα γιατί η εικόνα που ακολουθεί μιλάει από μόνη της....



Σημαντική συμβουλή - Ότι ώρα κι αν έχετε σκοπό να πάτε, τηλεφωνήστε και κλείστε τραπέζι στο 6973980248. Και όπως είπαμε - φροντίστε να προλάβετε το ηλιοβασίλεμα!!!!

Φοίνικας
Μπαρμπαλιάς - Όσους ρωτήσαμε που να πάμε για καλό ψάρι, η απάντηση ήταν μία και μοναδική- Μπαρμπαλιάς. Το μέρος στο οποίο βρίσκεται δεν θα έλεγα ότι είναι πολύ εμπνευσμένο, αφού ούτε καμία θέα έχει και τα αυτοκίνητα περνούν σχεδόν δίπλα σου, όμως το σέρβις είναι πολύ καλό και το φαγητό ιδιαίτερα προσεγμένο. Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι έχουμε φάει καλύτερα και φτηνότερα ψάρια σε άλλα νησιά.

Αχλάδι
Ταβερνάκι πάνω στην παραλία με απλά τέλειο φαγητό Δοκιμάστε απαραιτήτως τη γούνα που είναι και μία από τις σπεσιαλιτέ του νησιού.

Τέλος μην ξεχάσετε φεύγοντας να ψωνίσετε το Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης τυρί Σαν Μιχάλη, κάππαρη, λιαστές ντομάτες και φυσικά συριανά λουκούμια και χαλβαδόπιτες για να γλυκάνετε τους φίλους σας που έχασαν όλα τα παραπάνω

Καλή σας Όρεξη!

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

London - Boutsoukas' Top 10

Λοιπόν, δεν ξέρω τι έπαθαν όλοι οι φίλοι bloggers και ξαφνικά ρίχτηκαν σε ένα καταιγισμό πληροφοριών για το Λονδίνο... Ένα έχω να πω - μου άνοιξαν την όρεξη για γράψιμο!

Στο πολυαγαπημένο μου Λονδίνο, όπου και σπούδασα, πέρασα τρία πό τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και όσες φορές ξαναπήγα από τότε, έχω να πω ότι η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου τότε, συνεχίζει να με ταλανίζει μέχρι και σήμερα. Υπάρχει άραγε τρόπος να ζω μισό χρόνο εκεί και μισό στην Ελλάδα???

Σας παραθέτω ένα σύντομο top 10 όπως το είδαν τα μάτια της boutsoukaς!!

1) Το St. James Park, γιατί με είχε πάει ένας πολύ αγαπημένος φίλος όταν πρωτοπήγα ως φοιτήτρια και θεωρώ ότι είναι το πιο ωραίο πάρκο του Λονδίνου με διαφορά!

2) Το Hampstead, ειδικά τις Κυριακές, για να φάω τρομερές κρέπες στην crepperie-καντίνα διαγωνίως απέναντι από το σταθμό του μετρό και μετά να πιω καφεδάκι στα.... τραπεζάκια έξω (!) Δυστυχώς στην τελευταία μου επίσκεψη διαπίστωσα ότι το τότε θρυλικό στέκι μας, το House, έχει κλέισει, οπότε θα πρέπει να αρκεστείτε σε κάποιο από τα πολλά άλλα που έχουν ανοίξει στο μεταξύ.

3) Συνεχίζωντας με τα πόδια από το Hampstead φτάνουμε στο Belsize Park. Ένα συνοικιακό σινεμά βρίσκεται εδώ για να μου θυμίζει τους τρεις πολυαγαπημένους μου φίλους οι οποίοι έμεναν εκεί και με τους οποίους είχαμε δει την γλυκανάλατη ταινία Gipsy Kings ένα βράδυ που ήμουν σε πλήρη απελπισία από τις επιδόσεις μου στις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Αφιερωμένο σε σας Γιώργο, Μανώλη και Νατάσσα, το τραγούδι που αναφέρεται στην περιοχή και πάντα μας έκανε να χαμογελάμε όταν το ακούγαμε.



4) Το Barbican Centre στην καρδιά του City του Λονδίνου. Πρόκειται για ένα απίστευτο δημιούργημα με θέατρο, σινεμά, χώρους με κάθε λογής εκθέσεις, με περιβάλλοντα χώρο με πλακόστρωτα και συντριβάνια για να περπατήσεις ή να απολαύσεις τον καφέ σου με φίλους και βέβαια τα απίστευτα διαμερίσματα στους ουρανοξίστες που βρίσκονται μέσα σε αυτό το κατά τα άλλα πολιτιστικό κέντρο

5) Τα μαγαζιά Next, Nicole Fahri, Jigsaw αλλά και το Boots! Θέλω να τα αποκτήσω ολόκληρα!

6) Το Bayswater τις Κυριακές. Μετά την εκκλησία (όπου η λειτουργία γίνεται 10:00 - 12:00) μπορεί κανείς να απολαύσει έναν υπέροχο ελληνικό καφέ στο Βυζάντιο. Μετά μπορεί να ακολουθήσει ένα μικρό shopping therapy στο Whiteleys.

7) To Notting Hill Gate γιατί όντως έχει υπέροχα σπίτια με πολύ ωραίους κήπους και για να αναπολήσω τις υπέροχες στιγμές που πέρασα στους ... "Νωρίς Κήπους"(Airly Gardens), που πάντα αργά ξεκινούσαμε, ξυπνούσαμε, κοιμόμασταν! Μόνο νωρίς δεν ήταν αυτοί οι κήποι τελικά!!!

8) Τα : Bar Escoba, Pizza Pomodoro (όπου το φαγητό είναι χάλια αλλά το κέφι αμείωτο), τα φτήνα αλλά με τέλειο φαγητό κινέζικα εστιατόρια στην China Town, τα Burger King (γιατί είναι απλά τα καλύτερα χαμπουργκεράδικα), το Richoux ( αν προτιμάτε κάτι πιο κυριλλέ, όπου μάλλον θα συναντήσετε πρόσωπα γνωστά πό τις κοσμικές στήλες), και φυσικά τοBar Italia στο Soho που κάνει τον καλύτερο espresso στο Λονδίνο!

9) Το Covent Garden, γιατί αξίζει να περιηγηθείς σε αυτήν την περιοχή που αποτελεί πραγματκό αξιοθέατο!

10) Τα μπουζούκια στο Λονδίνο γιατί δεν μοιάζουν σε τίποτα με τα μπουζούκια στην Ελλάδα. Μπορείς να σπάσεις πιάτα με την ψυχή σου όπως τον παλιό καλό καιρο και να αφήσεις τον Χάρη να σε διασκεδάσει με τις πολύ επιτυχημένες αλλαγές στους στίχους των τραγουδιών... Που να είναι άραγε αυτός? Εγώ τον άφησα στο θρυλικό Elysee, όμως είχα ακούσει ότι μετακόμισε στο Arizona, που ήταν της μόδας μετά που έφυγα. Να είσαι καλά Χάρη, όπου κι αν είσαι!

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Σύρος, η...κιμπάρισα! Μέρος 1ο- Rent a Car-Διαμονή


Ας ξεκινήσω τις περιηγήσεις μου με μία από τις πιο πρόσφατες εμπειρίες μου. Σύρος!

Η Σύρος βρίσκεται στη μέση του νησιωτικού συμπλέγματος των Κυκλάδων και είναι η πρωτεύουσα του νομού Κυκλάδων. Διαθέτει έναν εντελώς ξεχωριστό χαρακτήρα πολύ χάρη στην εξαιρετική νεοκλασική αρχιτεκτονική της.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά του νησιού αυτού. Νομίζεις ότι είναι σκηνικό από ταινία. Τα κτίρια, τα σπίτια, οι αυλές, οι κήποι, οι ανθρωποι, το φαγητό- είναι όλα όπως θα έπρεπε να είναι σε κάθε τουριστικό και μη προορισμό της χώρας μας. Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν όντως βρίσκομαι στην Ελλάδα του 2007. Χρήσιμες πληροφορίες για το νησί μπορείτε να βρείτε στο site του Δήμου Ερμούπολης (http://www.hermoupolis.gr/)

Rent a Car

Στο αεροδρόμιο μας υποδέχτηκε ένας κύριος από την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων (Βασιλικός Rent a Car-Τηλ : 22810-84444), που ήταν τόσο γλυκομίλητος, πλακατζής και ευγενικός που μας άφησε άφωνους. Επαιξε ένα ρόλο και το παρουσιαστικό του βέβαια...ήταν φτυστός ο Οβελίξ!!!! Αξιοσημείωτο ότι ήταν και ο φτηνότερος του νησιού
Πληροφορίες για όλες τις εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων μπορείτε να βρείτε στο παρακάτω link:
http://www.who-is-who.gr/showcat.asp?CID=1&SID=71&ALEV=3&AID=97

Διαμονή

Στο ξενοδοχείο Σύρου Μέλαθρον (http://www.syroumelathron.gr/) που μείναμε στην αρχή, στην περιοχή Βαπόρια της Ερμούπολης, οι ιδιοκτήτες μας καλωσόρισαν, μας πρόσφεραν καφεδάκι και ανοίξαμε κουβεντούλα για τη Σύρο αλλά και όλα τα γύρω νησιά.
Το δωμάτιο μας ήταν όπως ακριβώς μας το έιχαν περιγράψει από το τηλέφωνο και είχε μία από τις εκπληκτικότερες βεράντες της Ερμούπολης. Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε.
Το κτίριο πάρα πολύ καλοσυντηρημένο, τα μπάνια των δωματίων πολύ προσεγμένα, τα έπιπλα διαλεγμένα με μεράκι και το σύνολο απλά chic.
"Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά", και στο ξενοδοχείο αυτό τηρούν ευλαβικά το αρχαίο αυτό ρητό. Το προσωπικό πρόθυμο να εξυπηρετήσει για το καθετί και ευγενέστατο.
Ο πρωϊνός μπουφές είναι υπερπλήρης σε ποικιλία και η βεράντα που σερβίρεται έχει μαγευτική θέα.

Τα δύο μειονεκτήματα-
α) το parking. Απλά δεν υπάρχει... Και το θέμα είναι ότι η τροχαία βγαίνει τακτικότατα τσάρκα και κόβει κλήσεις. Το θετικό βέβαια είναι ότι η τροχαία πρώτα ειδοποιεί όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής ότι εντός μισαώρου θα αρχίσουν να κόβουν κλήσεις και έτσι η ρεσεψιόν σε ενημερώνει εγκαίρως. Βέβαια το πρόβλημα παραμένει, διότι ακόμη κι αν σε ενημερώσουν, το ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται- που να το πας το αυτοκίνητο???
β) η απουσία μενού στο room service. Δεν είναι σωστό να διαφημίζεις ότι έχεις 24-ωρο room service και να προσφέρεις μόνο τοστ....

Το δεύτερο ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Emilia (http://www.emilia.gr/) στο Μέγα Γυαλό. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι αυτό δεν είχε καθόλου θέα, ήταν κατά τα άλλα εξαιρετικό και μάλιστα με τη μισή τιμή από το Σύρου Μέλαθρον. Πάρα πολύ προσεγμένο, με παλιά έπιπλα, κρεβάτια με ουρανό, μεγάλη βεράντα και ένα πολύ περιποιημένο κήπο όπου σερβίρεται το πρωϊνό. Οι σπιτικές μαρμελάδες είναι ένα από τα δυνατά σημεία του πρωϊνού. Επίσης, το δωμάτιο είναι εξοπλισμένο με στερεοφωνικό σύστημα και βίντεο και η ρεσεψιόν διαθέτει μία πολύ μεγάλη ποικιλία από ταινίες για ενήλικες αλλά και παιδικές. Όσο για το πάρκινγκ, υπάρχει ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μία μεγάλη αλάνα, οπότε όλα καλά.

Το μειονέκτημα είναι ένα και μόνο. Το μπάνιο είναι μικρό σε σχέση με το μεγάλο μέγεθος του δωματίου. Και μάλιστα έχει μια πολύ στενάχωρη ντουζιέρα με κουρτίνα, η οποία κάνει τη διαδικασία του μπάνιου κάπως άβολη.

Αξιοσημείωτο είναι και το Alkyon που ανήκει σε ένα ζευγάρι Έλληνα-Γαλλίδας, οι οποίοι είναι ευγενέστατοι και έχουν βάλει όλο τους το μεράκι στο ξενοδοχείο αυτό. Πληροφορίες στο http://www.alkyonsyros.gr/

Ο Μέγας Γυαλός απέχει περίπου 10-15 λεπτά με το αυτοκίνητο από την Ερμούπολη και έχει 2 μίνι μάρκετ εκ των οποίων το ένα πουλάει και εφημερίδες και περιοδικά. Έχει αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία.

Άλλα ξενοδοχεία που μας έκαναν εντύπωση :

Το Dolphin Bay Hotel ψηλά πάνω από την παραλία του Γαλησσά, που αν δεν κάνω λάθος, έγινε γνωστό από τις πρωϊνές εκπομπές της Ελένης Μενεγάκη. Πληροφορίες στο http://www.dolphin-bay.gr/
Ο Γαλησσάς δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Πολύ τουριστικό μέρος γεμάτο καφέ, ταβέρνες, μίνι μάρκετ κλπ. Γίνεται πραγματικά της κακομοίρας από κόσμο. Δεν παύει όμως να έιναι από τα must του νησιού.

Το Captain's στο Κίνι. Χτισμένο ψηλά, πάνω από το Kίνι και την παραλία του Λωτού με υπέροχη, χαλαρωτική θέα. Η πρωτοτυπία εδώ βρίσκεται στο ότι το ξενοδοχείο διαθέτει στους ενοικιαστές και σκάφος με καπετάνιο για ημερήσιες κρουαζιέρες ή με την ώρα! Βλέπετε, στη Σύρο οι ωραιότερες παραλίες δεν είναι προσβάσιμες με κανένα άλλο μέσο παρά μόνο με ενοικιαζόμενα σκάφη που ξεκινούν από το Κίνι.
Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.captains-syros.com/

Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθω με λεπτομέρειες για τις παραλίες και το... φαγητό σύντομα!!