Έρχονται Χριστούγεννα - Παρέα με τα ταγκαλάκια μου ασφαλώς...

Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα της προσωπικής μου ψυχανάλυσης και αναρωτιέμαι: Θα έρθουν κάποια φορά στη ζωή μου Χριστούγεννα που δεν θα με βρουν με το δάκρυ στο μάτι να θέλει να κυλήσει απαλά από το μάγουλο και να συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα, που στριμώχνονται πίσω από αυτό το πρώτο δάκρυ?

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη και να ξεχνώ το motto μου, γιατί εγώ την υγεία μου την έχω που είναι και το πιο σημαντικό αγαθό τελικά. Όμως πως γίνεται κάθε χρόνο με το που μπαίνει ο Νοέμβριος και μέχρι το τέλος του εκάστοτε χρόνου τα γνωστά-άγνωστα ταγκαλάκια να με τραβολογάνε σε ένα νοσοκομείο ως συνοδό (διαλέξτε εσείς ποιο, έχουμε ποικιλία αν και το ΑΧΕΠΑ κερδίζει πάντοτε με διαφορά!)??? Λέτε να είναι καλοπροαίρετα ταγκαλάκια που θέλουν απλώς να μου υπενθυμίζουν πόσο ανεκτίμητη είναι η ζωή και η υγεία μας, έτσι για να μην ξεχνιέμαι βρε παιδί μου?

Ταγκαλάκια μου γλυκά, δεν το ξεχνώ εγώ ποτέ αυτό, μην ανησυχείτε. Τόσα χρόνια έχω περάσει μέσα στα νοσοκομεία, κάνοντας τη συνοδό, τη βοηθό νοσηλεύτριας και ενίοτε και τη βοηθό γιατρού. Η φαρμακολογία, οι ιατρικές εκθέσεις περιγραφής κατάστασης ασθενούς και ακόμη και η διοίκηση μονάδων υγείας έγιναν το hobby μου, όταν διαπίστωσα ότι ο μόνος τρόπος για να μην αγχώνομαι είναι να ασχοληθώ εκτενώς με αυτά. Διάβασα πολύ, πάρα πολύ, αμέτρητες μέρες και νύχτες. Και ενώ στην αρχή οι γιατροί (που ευτυχώς πάντα ήταν οικογενειακοί φίλοι) με απέφευγαν γιατί είχα πολλές απορίες (και σε κανένα γιατρό δεν αρέσουν οι ερωτήσεις), μετά από λίγο καιρό άρχισαν να ζητούν να δουν που στο καλό έβρισκα όλες αυτές τις ντάνες εκτυπώσεων με πληροφορίες που αποδείχτηκαν και χρήσιμες σε κάποιες φάσεις. Όποιος ψάχνει, βρίσκει, έτσι δε λένε? Και το internet αποδείχτηκε ο πιο πολύτιμος και πιστός μου σύμμαχος σε όλες αυτές τις έρευνές μου.

Βγήκα όμως εκτός θέματος, δεν είναι οι ιατρικές και παραϊατρικές μου γνώσεις το θέμα σήμερα. Το θέμα είναι τα Χριστούγεννα και τα ταγκαλάκια, που με επισκέπτονται συνήθως σφιχταγκαλιασμένα. Μπορεί να ακουστεί παράλογο, όμως δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Έχω παιδικά τραύματα. ΔΥΟ για την ακρίβεια. Τα δυσάρεστα συνέβησαν Νοέμβριο. Προ-παραμονές Χριστουγέννων γύρισαν σπίτι και οι δύο ασθενείς, με διαφορά ενός έτους, αλλά με άγνωστη σε όλους εξέλιξη των ασθενειών τους. Τελικά όλα πήγαν καλά, όμως τα Χριστούγεννα και οι γιορτινές μέρες είχαν περάσει προ πολλού. Τα γενέθλιά μου, που είναι την Πρωτοχρονιά, θυμάμαι να τα έχω γιορτάσει με όλες "τις τιμές και τις δόξες" τρεις μόνο φορές. Ήταν βέβαια και οι τρεις συναρπαστικές! Ειδικά εκείνη τη χρονιά που έγινα 18, που ήταν και σαν ένα μικρό reunion, το είχαμε καταδιασκεδάσει. Όμως πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και θέλω πάλι να έρθει η στιγμή που θα έχω το party-feeling μέσα μου και θα κάνω ένα revellion που θα μείνει σε όλους αξέχαστο!! Θα παίξουμε χαρτιά για το καλό του χρόνου και θα χορέψουμε και θα σβήσω κεράκια και θα κοκκινίσω όταν θα μου τραγουδάνε και θα κάνω μία ευχή που θα πραγματοποιηθεί! Και στο τέλος, όταν θα έχει πια ξημερώσει, θα πάμε για πρωινό σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο και στο γυρισμό θα περάσουμε να ανάψουμε ένα κεράκι στη Μητρόπολη. Ονειρεύομαι, άρα υπάρχω....

Ταγκαλάκια μου καλά, σας παρακαλώ αφήστε με ήσυχη. Το ΑΧΕΠΑ το ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά. Τις περνάω τις εξετάσεις ακόμα και με κλειστά μάτια, αφού το ξέρετε γιατί με ταλαιπωρείτε? Δεν θέλω να πηγαίνω άλλο εκεί- τη λίστα με τους λόγους την ξέρετε καλά γιατί εσείς είστε οι δημιουργοί της! Δεν είναι αστείο που στο κυλικείο πάντα με ρωτάνε "Προσωπικό δεν είστε?". "Όχι, δεν είμαι προσωπικό, απλά σας προτιμώ γιατί φτιάχνετε τον καλύτερο φραπέ στη Θεσσαλονίκη!(το οποίο σημειωτέον είναι αλήθεια)". Στερεύει όμως το χιούμορ και το χαμόγελό μου με τα χρόνια.... Και φραπέ δεν πίνω πια....

"Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με". Ουφ, το είπα και θα το λέω μέχρι να με αφήσετε να χαρώ τη ζωή μου, να χαρώ τα Χριστούγεννα κι όχι να δακρύζω μόλις βλέπω στολισμένα δέντρα και δρόμους και βιτρίνες....

Λοιπόν, έχω μία ιδέα που ίσως σας λυτρώσει κι εσάς και μένα: Αυτό το Σαββατοκύριακο θα κάνω το παν να βρω το χρόνο και τη διάθεση και θα κάνω κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Το ξέρω ότι δεν σας αρέσουν τα μοσχοβολιστά σπίτια ταγκαλάκια μου.... Ξέρετε όμως τι άλλο θα κάνω? Θα στολίσω το σπίτι και θέλω να σας πω ότι σας προσκαλώ να έρθετε για να δείτε πόσο προσπαθώ να μην λυγίσω με τα καμώματά σας. Θα σας δώσω να δοκιμάσετε τα γλυκά μου και δεν θα το μετανιώσετε, σας το υπόσχομαι. Οι συνταγές της θρυλικής γιαγια-Σούλας (καλή της ώρα εκεί ψηλά από όπου μας βλέπει εδώ και χρόνια) είναι εγγύηση! Θα σας γλυκάνω τον ουρανίσκο και ίσως η γλύκα κυλήσει και στις ψυχές σας και που ξέρεις, μπορεί από ταγκαλάκια να μεταμορφωθείτε σε αγγελάκια που αγαπούν και αγκαλιάζουν τον κόσμο όλο τις άγιες τούτες μέρες... Γιατί κατά βάθος δεν σας κρατώ κακία, κάποιος λόγος κρύβεται πίσω από την ύπαρξή σας, είστε όμως ενοχλητικά, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε?