Δουλειά και Φιλία- Μήπως κάποιοι τα έχουν μπερδέψει?

Μπορεί κάποιος σας παρακαλώ να μου πει γιατί μερικοί άνθρωποι μπερδεύουν τη δουλειά με τη φιλία? Ή για να το πω καλύτερα γιατί κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τη φιλία για να τα καταφέρνουν στη δουλειά?
Σήμερα κάποιοι συνάδελφοι μου με στεναχώρησαν πολύ και με ανάγκασαν να λάβω δραστικά μέτρα (φωνές ακολουθούμενες από email σε ανωτέρους και άλλα τέτοια καθόλου συμπαθητικά) για να λυθεί ένα θέμα που ταλαιπωρεί το τμήμα μου χρόνια τώρα και όλοι κάνουν την πάπια γιατί δεν τους βολεύει κάποια πράγματα να γίνονται μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια και βάσει μίας υπαρκτής γραπτής διαδικασίας. Είναι κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν έχει μεγάλη σημασία, προκαλεί όμως μία αναστάτωση που άλλες φορές είναι μικρή, άλλες όμως φορές μπορεί να είναι και πολύ μεγάλη. Και δεν είναι καθόλου δίκαιο σε μία αλυσιδωτή εργασία το δικό μου τμήμα να είναι πάντα συνεπέστατο και αλάθητο και τελικά να "ανταμείβεται" με φράσεις του τύπου "Ότι και να κάνουν οι άλλοι, εσείς είστε υπεύθυνοι και συνεπείς και θα τα καταφέρετε στην ώρα σας!". Γιατί όλοι πρέπει να δουλεύουν με το πάσο τους και επειδή εμείς τυγχάνει να είμαστε ο τελευταίος και πιο κρίσιμος κρίκος να πρέπει να κάνουμε ράλι?

Το θέμα είναι ότι όλο αυτό δείχνει πως κάποιοι άνθρωποι πάσχουν αφενός από παντελή έλλειψη προγραμματισμού και συνέπειας και αφετέρου από αδιαφορία για τις αλυσιδωτές συνέπειες των πράξεών τους σε άλλους εργαζόμενους. Επίσης μάλλον στα δικά τους λεξικά η λέξη συνεργασία είναι σβησμένη με blanco. Ενώ λοιπόν γενικά έχω μεγάλη ανεκτικότητα και υπομονή όταν γνωρίζω ότι υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που γίνονται αυτά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιδράσω και να μην χτυπήσω το χέρι μου στο τραπέζι όταν αντιληφθώ ότι αυτό γίνεται συστηματικά και βασίζεται σε αστείες βάσεις και φράσεις του στυλ "Τόσα χρόνια δουλεύουμε μαζί"," Έλα τώρα, δείξε κατανόηση, τι φίλοι είμαστε?", "Εεε, δεν είχα χρόνο! (ενώ είχε 10 μέρες)" και διάφορες άλλες τέτοιες εντελώς αντι-επαγγελματικές συμπεριφορές. Όχι δε δείχνω κατανόηση όταν οι λόγοι περιλαμβάνουν τεμπελιά, βλακεία ή απλά αδιαφορία για τους άλλους. Και δε δείχνω καμία απολύτως κατανόηση όταν η δικαιολογία μίας καθυστέρησης στο να παραδώσεις μία δουλειά σε κάποιον για να τη συνεχίσει είναι βασισμένη στη φιλία που ενδεχομένως υπάρχει ανάμεσα σε κάποια άτομα. Η δουλειά και η φιλία είναι δύο ανεξάρτητα πράγματα, μη συσχετιζόμενα με κανέναν τρόπο. Με έχουν αποκαλέσει Fuehrer για αυτή μου τη στάση, αλλά πείτε μου σας παρακαλώ, άδικο έχω?? Εσείς μέχρι που θα κάνατε υπομονή? Και επιτέλους, επειδή δουλεύει κάποιος σε μία δουλειά πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια δε σημαίνει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και ότι πρέπει να παραμείνει Δεινόσαυρος για πάντα...