Αυτή η χθεσινή πρεμιέρα του Αλ Τσαντίρι Νιουζ ήταν κατά την άποψή μου ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει ο Λάκης Λαζόπουλος τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να με έκανε να μηδιάσω, να χαμογελάσω και σε κάποιες φάσεις να ξεκαρδιστώ, όμως το ανεκτίμητο κομμάτι της χθεσινής του εκπομπής είχε δύο highlights που θα συγκινούσαν ακόμη και βράχο.
Οι Μήτσοι Ανδρέας Παπανδρέου και γέρος Καραμανλής και η μοναδικής ευφυίας, Αλήθειας και εσωτερικού πόνου για την Ελλάδα μας συνομιλία, δε νομίζω να άφησε ασυγκίνητο κανέναν μας. Βλέπετε, καμιά φορά η κατάντια στην οποία έχει περιέλθει ένα κράτος είναι τόσο προφανής που είναι δύσκολο να τη διακρίνεις - όπως όταν ψάχνεις κάτι μέσα στη ντουλάπα σου και ενώ είναι μπροστά σου, δεν μπορείς να το δεις και ανακατεύεις, ανακατεύεις και τίποτα- νομίζεις ότι το ρούχο σου εξαφανίστηκε...
Και σα να μην έφταναν τα δάκρυα για την Αλήθεια, που σε όλους αρέσει στη θεωρία, αλλά η πλειοψηφία δεν τη θέλει γιατί είναι δύσκολο σπορ, ήρθε και ο ΚΥΡΙΟΣ Δημήτρης Μητροπάνος για να ξεπλύνει την δική μου τουλάχιστον ψυχή σε μια στιγμή που η ανάγκη ξεπέρασε τα "πρέπει" μου. "Πήρε μια χούφτα θάλασσα, πήρε μια χούφτα ήλιο και μου 'πλυνε το πρόσωπο..."
Λάκη, σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς και της ψυχής μου - να είσαι πάντα καλά για να μας θυμίζεις τα αυτονόητα, που τείνουμε να ξεχνάμε ύπο το βάρος της προσωπικής μας αβάσταχτης -καμιά φορά- καθημερινότητας. Κρίμα που ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν είπε αυτό το τραγούδι που τόσο πολύ θα έδενε με τη συνομιλία των συγχωρεμένων σοφών της χώρας μας, όπως είχε ερμηνευτεί τότε στους Μήτσους... Τελικά μερικά πράγματα παραμένουν για πάντα επίκαιρα...
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Και Ξαφνικά Όλα Ξεκαθάρισαν...
Μάλλον πρέπει να είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Στα 35 χρόνια μου σε αυτόν τον πλανήτη έχω ζήσει πράγματα που άλλοι ούτε στα πιο οδυνηρά τους όνειρα δεν έχουν δει, πόσο μάλλον φανταστεί. Η πορεία, όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις, είναι εξαιρετικά επώδυνη και ψυχοφθόρα άλλα τελικά έρχεται μία μέρα που συνειδητοποιείς ότι για κάποιον λόγο έγιναν όλα. Και η ευτυχέστερη μέρα είναι όταν ανακαλύψεις το λόγο. Έτσι και για μένα σήμερα ήρθε η μέρα αυτή - 23 Σεπτεμβρίου 2008. Σαν κάποιος ξαφνικά να πάτησε το διακόπτη και ενώ όλα ήταν μέχρι χθες θολά, ως δια μαγείας (που λέει ο λόγος) να ξεκαθάρισαν. Bye, bye ομίχλη λοιπόν!!
Μου λείψατε όλοι αφόρητα το τελευταίο πεντάμηνο της απουσίας μου από τη μπλογκόσφαιρα. Αλλά δυστυχώς έπρεπε να χαθώ για κάποιο διάστημα για να ξεκαθαρίσω πρόσωπα και πράγματα από τη ζωή μου. Το housekeeping ήταν καθοριστικό και έτσι τώρα πια μπορώ να αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να χαμογελώ με το θέαμα. Βλέπετε, την τελευταία δεκαετία ήμουν πολύ απασχολημένη με ένα σωρό πράγματα που με απέτρεπαν από το σημαντικότερο: να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Ακούγεται λυπηρό, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Λίγοι θα το διαβάσουν αυτό και ακόμη λιγότεροι θα το καταλάβουν, αλλά κατά βάθος χαίρομαι. Δεν θέλω ποτέ και κανείς να βρεθεί στη θέση μου και ειλικρινά πονάω όταν ακούω φίλους (τι παράξενη λέξη!) που τυχαίνει να βιώσουν κάποιες παρόμοιες καταστάσεις να μου λένε " τώρα σε καταλαβαίνω". Μακάρι ποτέ κανείς να μην με καταλάβει- μου φτάνει που κατάλαβα εγώ. Το έχω πει και στο παρελθόν και το πιστεύω ακράδαντα " Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία", αλλά τελικά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον δεν είναι το να είναι αχάριστος- είναι το να μη γνωρίζει τον εαυτό του.
Έχω μαζέψει πολύ υλικό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας όμως προς το παρόν θα σας αφήσω, γιατί σήμερα θέλω να χαλαρώσω απολαμβάνοντας ένα ποτηράκι Absolut 100 που έφερα από το πρόσφατο ταξιδάκι μου στη Σκανδιναβία. Αλλά περί αυτού, καθώς και για τους λόγους που τη θεωρώ το νούμερο 1 αντι-τουριστικό προορισμό θα σας γράψω αναλυτικά σε επόμενο ποστ.
Το βιντεάκι της Absolut 100 είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον άνθρωπο που άθελα του ζωγράφισε το χαμόγελο στα χείλη μου και με έκανε να θυμηθώ, ότι παρά την πολύχρονη απουσία μου, τελικά υπάρχει ακόμη ΖΩΗ εκεί έξω. Thanks RITA.
Μου λείψατε όλοι αφόρητα το τελευταίο πεντάμηνο της απουσίας μου από τη μπλογκόσφαιρα. Αλλά δυστυχώς έπρεπε να χαθώ για κάποιο διάστημα για να ξεκαθαρίσω πρόσωπα και πράγματα από τη ζωή μου. Το housekeeping ήταν καθοριστικό και έτσι τώρα πια μπορώ να αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να χαμογελώ με το θέαμα. Βλέπετε, την τελευταία δεκαετία ήμουν πολύ απασχολημένη με ένα σωρό πράγματα που με απέτρεπαν από το σημαντικότερο: να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Ακούγεται λυπηρό, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Λίγοι θα το διαβάσουν αυτό και ακόμη λιγότεροι θα το καταλάβουν, αλλά κατά βάθος χαίρομαι. Δεν θέλω ποτέ και κανείς να βρεθεί στη θέση μου και ειλικρινά πονάω όταν ακούω φίλους (τι παράξενη λέξη!) που τυχαίνει να βιώσουν κάποιες παρόμοιες καταστάσεις να μου λένε " τώρα σε καταλαβαίνω". Μακάρι ποτέ κανείς να μην με καταλάβει- μου φτάνει που κατάλαβα εγώ. Το έχω πει και στο παρελθόν και το πιστεύω ακράδαντα " Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία", αλλά τελικά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον δεν είναι το να είναι αχάριστος- είναι το να μη γνωρίζει τον εαυτό του.
Έχω μαζέψει πολύ υλικό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας όμως προς το παρόν θα σας αφήσω, γιατί σήμερα θέλω να χαλαρώσω απολαμβάνοντας ένα ποτηράκι Absolut 100 που έφερα από το πρόσφατο ταξιδάκι μου στη Σκανδιναβία. Αλλά περί αυτού, καθώς και για τους λόγους που τη θεωρώ το νούμερο 1 αντι-τουριστικό προορισμό θα σας γράψω αναλυτικά σε επόμενο ποστ.
Το βιντεάκι της Absolut 100 είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον άνθρωπο που άθελα του ζωγράφισε το χαμόγελο στα χείλη μου και με έκανε να θυμηθώ, ότι παρά την πολύχρονη απουσία μου, τελικά υπάρχει ακόμη ΖΩΗ εκεί έξω. Thanks RITA.
Κυριακή 13 Απριλίου 2008
Νηστίσιμη Τερίνα Σοκολάτας και Nηστίσιμη Black Forest
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήμασταν καλεσμένοι σε ένα φιλικό σπίτι, και ως συνήθως είπα να συνδράμω με κάποια σπιτικά γλυκά. Ετοίμασα λοιπόν μία νηστίσιμη Black Forest, τη συνταγή για την οποία βρήκα εδώ και μία επίσης νηστίσιμη τερίνα σοκολάτας. Η αλήθεια έιναι ότι η Black Forest με παίδεψε αρκετά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό για πρώτη φορά, όπως μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία! Βέβαια, επειδή η συνταγή της τερίνας, που μου έχει δώσει ο μάγειρας και φίλος Δημήτρης Τ., είναι πολύ πιο απλή, υπήρξε μεγάλη ζήτηση από τις παρευρισκόμενες και γι' αυτό τη δημοσιεύω εδώ - για να τη φτιάξετε και να την απολάυσετε κι εσείς. Το γλυκό αυτό είναι ιδιαίτερα απλό στην προετοιμασία του και είναι πολύ θρεπτικό, αλλά δυστυχώς και πολύ παχυντικό!ΤΕΡΙΝΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΜΕ ΤΑΧΙΝΙ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ
ΥΛΙΚΑ
ΥΛΙΚΑ
· ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΜΕ ΤΑΧΙΝΙ 3 ΠΡΟΣ 1 (π.χ.400 ΓΡ ΚΟΥΒΕΤΡΟΥΡΑ και 130 ΓΡ ΤΑΧΙΝΙ) ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ
· ½ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ ΓΛΥΚΟΥ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ (ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ)
· ΚΑΒΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟΥΣ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΜΥΓΔΑΛΑ) ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ (ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ MULTI)
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΒΕΡΥΚΟΚΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)
· ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)
ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ
· ΛΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΣΕ ΜΠΕΝ ΜΑΡΙ
· ΑΦΟΥ ΛΙΩΣΕΙ, ΤΡΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΧΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΛΑ
· ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ ΦΟΡΜΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΑΔΟΚΟΛΑ
· ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΤΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑΣ
· ΜΕΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΙΓΟΥΣ ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ, ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ
· ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΩΣΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ.
· ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΙΣ ΣΤΡΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ Η ΦΟΡΜΑ
· ΤΕΛΟΣ, ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΩΣ ΒΑΣΗ)
· ΤΟ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΓΩΣΕΙ ΚΑΛΑ.
· ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΤΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.
Προσωπικά την τυλίγω σε αλουμινόχαρτο και την διατηρώ στο ψυγείο. Όσο περισσότερο μείνει στο ψυγείο τόσο πιο νόστιμη γίνεται.
Tips: Για να κόψετε τον χαλβά σε φέτες χωρίς να διαλυθεί, βάλτε ένα μεγάλο μαχαίρι κάτω από χλιαρό νερό και μετά κόψτε. Το ίδιο ισχύει και για το κόψιμο της έτοιμης τερίνας. Τέλος, αν δεν θέλετε να γίνει πολύ "σφιχτή" χρησιμοποιήστε μόνο αμύγδαλα.
Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!
· ½ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ ΓΛΥΚΟΥ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ (ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ)
· ΚΑΒΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟΥΣ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΜΥΓΔΑΛΑ) ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ (ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ MULTI)
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΒΕΡΥΚΟΚΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)
· ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)
ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ
· ΛΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΣΕ ΜΠΕΝ ΜΑΡΙ
· ΑΦΟΥ ΛΙΩΣΕΙ, ΤΡΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΧΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΛΑ
· ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ ΦΟΡΜΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΑΔΟΚΟΛΑ
· ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΤΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑΣ
· ΜΕΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΙΓΟΥΣ ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ, ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ
· ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΩΣΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ.
· ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΙΣ ΣΤΡΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ Η ΦΟΡΜΑ
· ΤΕΛΟΣ, ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΩΣ ΒΑΣΗ)
· ΤΟ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΓΩΣΕΙ ΚΑΛΑ.
· ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΤΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.
Προσωπικά την τυλίγω σε αλουμινόχαρτο και την διατηρώ στο ψυγείο. Όσο περισσότερο μείνει στο ψυγείο τόσο πιο νόστιμη γίνεται.
Tips: Για να κόψετε τον χαλβά σε φέτες χωρίς να διαλυθεί, βάλτε ένα μεγάλο μαχαίρι κάτω από χλιαρό νερό και μετά κόψτε. Το ίδιο ισχύει και για το κόψιμο της έτοιμης τερίνας. Τέλος, αν δεν θέλετε να γίνει πολύ "σφιχτή" χρησιμοποιήστε μόνο αμύγδαλα.
Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!
Κυριακή 6 Απριλίου 2008
Οι 7 (μόνο?) παραξενιές μου!
Με χαρακτηριστική καθυστέρηση, λόγω απίστευτου φόρτου εργασίας, ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση του φίλου Στάθη να εκθέσω δημόσια τις 7 παραξενιές μου. Η αλήθεια είναι ότι οι παραξενιές μου δεν είναι μόνο επτά, αλλά παρακάτω θα βρείτε τις κυριότερες... Πάμε λοιπόν:
1. Όπως θα έχετε καταλάβει από προηγούμενα ποστ μου, μου είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι βραδύστροφοι. Για αυτούς με τους οποίους είμαι όμως αναγκασμένη να συνεργάζομαι, φροντίζω να γράφω idiot-proof οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Αν παρ' όλα αυτά τύχει και με ενοχλήσουν για κάτι, για το οποίο υπάρχουν γραμμένες αναλυτικές οδηγίες μου, τότε εκτός από το γνωστό RTFM (=Read The Fucking Manual!) θα ακούσουν και διάφορα άλλα...
2. Όταν δεν συμπαθώ κάποιον, καρφώνομαι και είναι αδύνατο να το κρύψω. Δυστυχώς η διπλωματία δεν συμπεριλήφθηκε στα γονίδιά μου και αυτό μου έχει κοστίσει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
3. Καπνίζω πολύ και θέλω οπωσδήποτε να το κόψω. Κάποτε το έκοψα μαχαίρι και το ξανάρχισα από καθαρή βλακεία. Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτήν την εξάρτηση.
4. Λειτουργώ άψογα όταν βρίσκομαι υπό πίεση. Μπορεί να κάνω χιλιάδες πράγματα σε απίστευτα λίγο χρόνο. Αντιθέτως, όταν είμαι χαλαρή, συνήθως με πιάνει σπαρίλα και μπορεί να κωλυσιεργώ ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα.
5. Μου είναι αδύνατο να ζήσω χωρίς μουσική. Στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο σπίτι θέλω να έχω πάντα ανοιχτό τουλάχιστον ένα ραδιόφωνο!
6. Όταν διαβάζω βιβλία, σχεδόν πάντα υπογραμμίζω τα κομμάτια που μου αρέσουν ή με αγγίζουν.
7. Και τελευταία άφησα την μεγαλύτερη παραξενιά μου-συμβουλή για όποιον δε με ξέρει. Αν τύχει και αρρωστήσω (μακριά από μας και από όλους βέβαια!), καλό είναι να με αποφεύγουν όλοι, γιατί γίνομαι ανυπόφορη. Μου είναι αδύνατο να νιώθω εξαρτημένη και να πρέπει να είμαι καθηλωμένη σε ένα κρεββάτι. Μου στρίβει κανονικά και όποιος τύχει να είναι γύρω μου ακούει τα... "εξ' αμάξης" χωρίς να φταίει. Στην περίπτωση δε, που πρόκειται για γιατρό ή νοσοκόμα, και πέσει στην αντίληψή μου ότι δεν κάνουν σωστά αυτό που πρέπει για να γίνω καλά μια ώρα αρχύτερα, τότε βοήθειά τους. Υπάρχουν κάποιοι γιατροί που ακόμη με θυμούνται για τους "καλούς μου τρόπους", όταν έπεσα στην ανάγκη τους...
Α, και κάτι τελευταίο: εσείς που ξέρετε και τις υπόλοιπες 8.000 παραξενιές μου, μην το κάνετε θέμα... (Χα! Χα! Χα!)
Καλή εβδομάδα σε όλους!
1. Όπως θα έχετε καταλάβει από προηγούμενα ποστ μου, μου είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι βραδύστροφοι. Για αυτούς με τους οποίους είμαι όμως αναγκασμένη να συνεργάζομαι, φροντίζω να γράφω idiot-proof οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Αν παρ' όλα αυτά τύχει και με ενοχλήσουν για κάτι, για το οποίο υπάρχουν γραμμένες αναλυτικές οδηγίες μου, τότε εκτός από το γνωστό RTFM (=Read The Fucking Manual!) θα ακούσουν και διάφορα άλλα...
2. Όταν δεν συμπαθώ κάποιον, καρφώνομαι και είναι αδύνατο να το κρύψω. Δυστυχώς η διπλωματία δεν συμπεριλήφθηκε στα γονίδιά μου και αυτό μου έχει κοστίσει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
3. Καπνίζω πολύ και θέλω οπωσδήποτε να το κόψω. Κάποτε το έκοψα μαχαίρι και το ξανάρχισα από καθαρή βλακεία. Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτήν την εξάρτηση.
4. Λειτουργώ άψογα όταν βρίσκομαι υπό πίεση. Μπορεί να κάνω χιλιάδες πράγματα σε απίστευτα λίγο χρόνο. Αντιθέτως, όταν είμαι χαλαρή, συνήθως με πιάνει σπαρίλα και μπορεί να κωλυσιεργώ ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα.
5. Μου είναι αδύνατο να ζήσω χωρίς μουσική. Στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο σπίτι θέλω να έχω πάντα ανοιχτό τουλάχιστον ένα ραδιόφωνο!
6. Όταν διαβάζω βιβλία, σχεδόν πάντα υπογραμμίζω τα κομμάτια που μου αρέσουν ή με αγγίζουν.
7. Και τελευταία άφησα την μεγαλύτερη παραξενιά μου-συμβουλή για όποιον δε με ξέρει. Αν τύχει και αρρωστήσω (μακριά από μας και από όλους βέβαια!), καλό είναι να με αποφεύγουν όλοι, γιατί γίνομαι ανυπόφορη. Μου είναι αδύνατο να νιώθω εξαρτημένη και να πρέπει να είμαι καθηλωμένη σε ένα κρεββάτι. Μου στρίβει κανονικά και όποιος τύχει να είναι γύρω μου ακούει τα... "εξ' αμάξης" χωρίς να φταίει. Στην περίπτωση δε, που πρόκειται για γιατρό ή νοσοκόμα, και πέσει στην αντίληψή μου ότι δεν κάνουν σωστά αυτό που πρέπει για να γίνω καλά μια ώρα αρχύτερα, τότε βοήθειά τους. Υπάρχουν κάποιοι γιατροί που ακόμη με θυμούνται για τους "καλούς μου τρόπους", όταν έπεσα στην ανάγκη τους...
Α, και κάτι τελευταίο: εσείς που ξέρετε και τις υπόλοιπες 8.000 παραξενιές μου, μην το κάνετε θέμα... (Χα! Χα! Χα!)
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Σάββατο 22 Μαρτίου 2008
Ένας δίσεκτος Μάρτης στην Αθήνα
Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη και στην πραγματικότητά μου. Παράξενος ο Μάρτιος. Ειδικά τα δίσεκτα έτη. Την τελευταία δεκαετία κάθε δίσεκτος Μάρτιος με φέρνει αντιμέτωπη με τις επιλογές μου και με πιέζει με κάποιον παράξενο τρόπο να πάρω αποφάσεις. Τα χρόνια περνούν και μέσα από τα σημάδια που αφήνουν σε ωθούν να αναθεωρήσεις πράγματα και μερικές φορές και τις απόψεις σου για αγαπημένα πρόσωπα. Είναι δύσκολη η διαδικασία αυτή, κάποιες φορές σε εξουθενώνει. Όμως η ζωή δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μας καλεί να τη γευτούμε, να τη χαρούμε. Οι αναβολές μπορεί να σου χαρίσουν προσωρινά μα επίπλαστη ηρεμία, όμως η ώρα των αλλαγών νιώθω ότι πλησιάζει και όπου να 'ναι θα μου χαϊδέψει τον ώμο.
Πέρασα πολύ όμορφα στην Αθήνα. Δυστυχώς η μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής αποφάσισε να με προδώσει, κι έτσι δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό. Πάντως γέλασα με την καρδιά μου μετά από πολύ καιρό. Και το είχα μεγάλη ανάγκη. Οι Πουν και Θουλ, που πολύ τους είχα επιθυμήσει, με φιλοξένησαν για τελευταία φορά, αφού από δω και μπρος θα έχω το δικό μου στέκι στην Αθήνα (λεπτομέριες θα δωθούν σε κάποιο μελλοντικό ποστ!). Δεν καταφέραμε να πάμε στον Παπασπυρόπουλο που έπαιζε στο Wild Rose το Σάββατο, αλλά δεν πειράζει. Μια χαρά περάσαμε και στο σπίτι, τα είπαμε, χαλαρώσαμε και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να δούμε το Lions for Lambs... η νύστα όλων ήταν έκδηλη και μείναμε με την απορία για τη συνέχεια της ταινίας...
Μια βόλτα στο TGI Friday's και μετά στο Σύνταγμα την Κυριακή το μεσημέρι με τους αγαπημένους μου Μανώλη, Νατάσσα, Γιώργο, Όλγα και σία ήταν αρκετή για να μου θυμίσει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να φέρουν το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου, ό,τι κι αν με απασχολεί. Αυτή τη φορά είχαμε βέβαια μαζί μας και τις φοβερές μικρές Αριάδνη-(το παρατσούκλι μου είναι "όχι νονέ!") και Φοίβη (έχω τις πιο απίστευτες ματάρες και σας κοιτώ με νόημα!) που έδωσαν μία έξτρα πινελιά χαράς στο ανοιξιάτικο αυτό μεσημέρι.
Η Δευτέρα των αναβολών ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, δυστυχώς κατέληξε στην ακύρωση κάποιων συναντήσεων με αγαπημένους μου φίλους, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, που νομίζω ότι θα είναι σχετικά σύντομα!
Το βράδυ της Δευτέρας όμως πήρα αγκαζέ τη μανούλα και μία φίλη της και πήγαμε να δούμε "Το 99%" στο Θέατρο Χυτήριο. Αν δεν το έχετε δει ακόμη σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Εγώ πάντως ευχαρίστως το ξαναβλέπω! Το έργο έχει ψυχή! Την ψυχή του Άρη Δαβαράκη, την ψυχή των έγκλειστων στις φυλακές αλλά και την ψυχή των φυλακισμένων ανθρώπων που ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Για κάποιον που διαβάζει τον Άρη, το θεατρικό αυτό αποτελεί την ενσάρκωση των κειμένων του και της αγνής, αληθινής ψυχής του. Χάρισμα και προνόμιο σπάνιο στις μέρες μας... Όσο για τις μουσικές επιλογές, το μόνο που έχω να πω έιναι ότι ήταν εξαιρετικές, όπως ήταν άλλωστε και αναμενόμενο! Σε κάποιες φάσεις βουρκώσαμε κι οι τρεις, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους... όμως τελικά βγήκαμε από το θέατρο ξαλαφρωμένες και ορεξάτες. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, δεν θα ήθελα να κάνω διακρίσεις, όμως πως μπορώ να μην ομολογήσω ότι η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου κλέβει την παράσταση?? Ίσως γιατί στο τέλος εκείνη είναι που περνάει το αισιόδοξο μήνυμα πάνω στις ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες στιλέτο της... ότι δηλαδή ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Έτσι είναι, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου η Λιλίκα : "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Γιατί αν θέλεις όλα γίνονται!".
Μετά το θέατρο, τα κορίτσια είχαν όρεξη για βόλτα κι έτσι καταλήξαμε στο όχι και πολύ επιτυχημένα ανακαινισμένο "Zonar's" ή καλύτερα "Cafe d' Athenes", για το οποίο δεν έχω να πω και τα καλύτερα... Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά περιμέναμε για να εμφανιστεί κάποιος να πάρει παραγγελία. Ανεπίτρεπτο για τέτοιο μαγαζί. Βέβαια η σοκολάτα που ήπιαν τα κορίτσια ομολογουμένως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που μπορείς να πεις, αλλά τι να το κάνεις αν ξενερώσεις από την αναμονή??
Βγαίνοντας από το "Zonar's" είδαμε και την "ανακαινισμένη" Μαρία την άσχημη, που έχει πλέον γίνει όμορφη, μαζί με τους τηλεοπτικούς συμπρωταγωνιστές της Νικόλα και Φίλιππο και κάπου εκεί χορτασμένες ψυχικά και ανάλαφρες είπαμε καληνύχτα.
Πέρασα πολύ όμορφα στην Αθήνα. Δυστυχώς η μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής αποφάσισε να με προδώσει, κι έτσι δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό. Πάντως γέλασα με την καρδιά μου μετά από πολύ καιρό. Και το είχα μεγάλη ανάγκη. Οι Πουν και Θουλ, που πολύ τους είχα επιθυμήσει, με φιλοξένησαν για τελευταία φορά, αφού από δω και μπρος θα έχω το δικό μου στέκι στην Αθήνα (λεπτομέριες θα δωθούν σε κάποιο μελλοντικό ποστ!). Δεν καταφέραμε να πάμε στον Παπασπυρόπουλο που έπαιζε στο Wild Rose το Σάββατο, αλλά δεν πειράζει. Μια χαρά περάσαμε και στο σπίτι, τα είπαμε, χαλαρώσαμε και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να δούμε το Lions for Lambs... η νύστα όλων ήταν έκδηλη και μείναμε με την απορία για τη συνέχεια της ταινίας...
Μια βόλτα στο TGI Friday's και μετά στο Σύνταγμα την Κυριακή το μεσημέρι με τους αγαπημένους μου Μανώλη, Νατάσσα, Γιώργο, Όλγα και σία ήταν αρκετή για να μου θυμίσει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να φέρουν το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου, ό,τι κι αν με απασχολεί. Αυτή τη φορά είχαμε βέβαια μαζί μας και τις φοβερές μικρές Αριάδνη-(το παρατσούκλι μου είναι "όχι νονέ!") και Φοίβη (έχω τις πιο απίστευτες ματάρες και σας κοιτώ με νόημα!) που έδωσαν μία έξτρα πινελιά χαράς στο ανοιξιάτικο αυτό μεσημέρι.
Η Δευτέρα των αναβολών ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, δυστυχώς κατέληξε στην ακύρωση κάποιων συναντήσεων με αγαπημένους μου φίλους, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, που νομίζω ότι θα είναι σχετικά σύντομα!
Το βράδυ της Δευτέρας όμως πήρα αγκαζέ τη μανούλα και μία φίλη της και πήγαμε να δούμε "Το 99%" στο Θέατρο Χυτήριο. Αν δεν το έχετε δει ακόμη σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Εγώ πάντως ευχαρίστως το ξαναβλέπω! Το έργο έχει ψυχή! Την ψυχή του Άρη Δαβαράκη, την ψυχή των έγκλειστων στις φυλακές αλλά και την ψυχή των φυλακισμένων ανθρώπων που ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Για κάποιον που διαβάζει τον Άρη, το θεατρικό αυτό αποτελεί την ενσάρκωση των κειμένων του και της αγνής, αληθινής ψυχής του. Χάρισμα και προνόμιο σπάνιο στις μέρες μας... Όσο για τις μουσικές επιλογές, το μόνο που έχω να πω έιναι ότι ήταν εξαιρετικές, όπως ήταν άλλωστε και αναμενόμενο! Σε κάποιες φάσεις βουρκώσαμε κι οι τρεις, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους... όμως τελικά βγήκαμε από το θέατρο ξαλαφρωμένες και ορεξάτες. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, δεν θα ήθελα να κάνω διακρίσεις, όμως πως μπορώ να μην ομολογήσω ότι η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου κλέβει την παράσταση?? Ίσως γιατί στο τέλος εκείνη είναι που περνάει το αισιόδοξο μήνυμα πάνω στις ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες στιλέτο της... ότι δηλαδή ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Έτσι είναι, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου η Λιλίκα : "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Γιατί αν θέλεις όλα γίνονται!".Μετά το θέατρο, τα κορίτσια είχαν όρεξη για βόλτα κι έτσι καταλήξαμε στο όχι και πολύ επιτυχημένα ανακαινισμένο "Zonar's" ή καλύτερα "Cafe d' Athenes", για το οποίο δεν έχω να πω και τα καλύτερα... Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά περιμέναμε για να εμφανιστεί κάποιος να πάρει παραγγελία. Ανεπίτρεπτο για τέτοιο μαγαζί. Βέβαια η σοκολάτα που ήπιαν τα κορίτσια ομολογουμένως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που μπορείς να πεις, αλλά τι να το κάνεις αν ξενερώσεις από την αναμονή??
Βγαίνοντας από το "Zonar's" είδαμε και την "ανακαινισμένη" Μαρία την άσχημη, που έχει πλέον γίνει όμορφη, μαζί με τους τηλεοπτικούς συμπρωταγωνιστές της Νικόλα και Φίλιππο και κάπου εκεί χορτασμένες ψυχικά και ανάλαφρες είπαμε καληνύχτα.
Κι κάπως έτσι, υποδέχομαι φέτος αυτήν την παράξενη δίσεκτη άνοιξη, με την πεποίθηση πως τελικά όλα θα γίνουν.
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
Ταξίδι στην Αθήνα - επιτέλους!
Μετά από 5 εξουθενωτικές εβδομάδες στη δουλειά, κατάφερα να πάρω μερικές μέρες άδεια και επιτέλους κατεβαίνω στην Αθήνα, με τα απαραίτητα τσουρέκια και πουράκια και ανώμαλα Χατζηφωτίου για το σπίτι που θα με φιλοξενήσει!!!
Θα τα ξαναπούμε μόλις γυρίσω με το απαραίτητο φωτογραφικό ρεπορτάζ, καθότι το πρόγραμμα αναμένεται εξαιρετικά γεμάτο!!
Στο μεταξύ, σας χαρίζω το Mercy της Duffy με το οποίο έχω κολλήσει τον τελευταίο καιρό.
Να είστε καλά και καλό ΣΚ.
Θα τα ξαναπούμε μόλις γυρίσω με το απαραίτητο φωτογραφικό ρεπορτάζ, καθότι το πρόγραμμα αναμένεται εξαιρετικά γεμάτο!!
Στο μεταξύ, σας χαρίζω το Mercy της Duffy με το οποίο έχω κολλήσει τον τελευταίο καιρό.
Να είστε καλά και καλό ΣΚ.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
"Battle at Kruger"
Με την αγαπητή μας συνεργάτιδα από την Αγγλία τα πράγματα στη δουλειά εξελίχθηκαν θαυμάσια, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, κι έτσι βγήκαμε να το διασκεδάσουμε λιγάκι. Αποφασίσαμε να την πάμε στις υπέροχες "Επτά Θάλασσες", που πρόσφατα μετακόμισαν από την παραλία στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη. Ο χώρος είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά η εξυπηρέτηση και το φαγητό διατηρούν το ίδιο υψηλό επίπεδο. Εν μέσω οίνου και υπέροχων θαλασσινών και ψαριών η συνεργάτιδά μας, που παλαιότερα ζούσε στη Νότια Αφρική, άρχισε να μας λέει για την επίσκεψή της τα χρόνια εκείνα στο Kruger National Park και αναπόφευκτα η κουβέντα ήρθε στο πιο δημοφιλές βιντεάκι στο youtube, το οποίο μέσα σε δέκα μόλις μήνες το έχουν δει πάνω από 26.000.000 φορες! Την ιστορία αυτού του βίντεο αξίζει να τη διαβάσετε εδώ και εδώ !
Απολαύστε το!
Απολαύστε το!
Κυριακή 2 Μαρτίου 2008
Πολλή Δουλειά, το SO.BA.R. και το Τσουρέκι!
Άλλη μία πολύ κουραστική εβδομάδα με φιλοξενούμενους στο γραφείο έφτασε στο τέλος της. Αυτή τη φορά όμως παρά την κούραση, το αποτέλεσμα μας ικανοποίησε όλους. Οι καλεσμένοι ήταν και πάλι από την Ολλανδία, αλλά όχι Ολλανδοί αυτή τη φορά. Είχαμε έναν Αμερικάνο που εδώ και μερικά χρόνια ζει και εργάζεται εκεί και έναν Έλληνα, πρώην συνάδελφο μου από άλλη δουλειά, τον οποίο είχα να συναντήσω 11 ολόκληρα χρόνια! Και οι δύο εξαιρετικά αξιόλογα άτομα, που έχουν γνώση του αντικειμένου και δουλεύουν πάρα πολύ μεθοδικά! Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου μετά το φιάσκο του μικρού Ολλανδού!! Και παρά τα 12ωρα που χτυπήσαμε στο γραφείο, βρήκαμε τη διάθεση να τους βγάλουμε και βόλτα να δουν λίγο Thessaloniki by night. Έτσι, αφού τους πήγαμε μια βόλτα από την πλατεία Άθωνος για φαγητό και αφού κάναμε ένα σύντομο γύρο του κόσμου αναλύοντας τις περιπέτειες του καθενός μας σε διάφορες ξένες χώρες, που περιλάμβαναν από Αλβανία, Ρωσία, Πορτογαλία, Η.Π.Α., Αγγλία, Ρουμανία, Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Αίγυπτο κλπ, κλπ, και γελάσαμε με την καρδιά μας από τα διάφορα τραγελαφικά που μας είχαν συμβεί, χορτασμένοι από το πολύ καλό φαγητό, καταλήξαμε για ένα ποτάκι στο Kitchen Bar, όπου συνέβη το εξής ξεκαρδιστικό.
Ανεβαίνοντας στο μπαρ, βλέπουμε σε ένα σκαλοπάτι τη λέξη SO.BA.R. φωτισμένη να μας χαμογελάει. Απορούμε και αναρωτιόμαστε τι μπορεί να σημαίνει αυτό... Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και διαπιστώνουμε ότι πάνω από το μπαρ υπάρχει η ίδια φωτεινή επιγραφή...Φεύγοντας λοιπόν δεν αντέξαμε και ρωτήσαμε την κοπέλα στην είσοδο τι σημαίνει αυτό, η οποία με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ευγένεια μας λέει: "Ξέρετε, ανεβαίνοντας στα δεξιά σας εκεί που τώρα υπάρχει το τζάκι, παλιά υπήρχε μία... ΣΟΜΠΑ!!!" Δηλαδή, SOBA to the Right??? Α, καλό! Και φυσικά άντε να εξηγήσουμε γιατί γελάμε και τι είναι η σόμπα στο φίλο μας τον Αμερικάνο... "An old style heating element", απεφάνθη ο ένας από τους τρεις!
Τέλος πάντων, νομίζω ότι τον δελεάσαμε αρκετά με τα ωραία της πόλης μας για την επερχόμενη μακράς διαρκείας επίσκεψή του τον προσεχή Μάιο. Και επειδή η μόνιμη απάντηση του παιδιού στην ερώτηση αν πεινάει ήταν "I was born hungry!", τον διαβεβαιώσαμε ότι στην πόλη μας αποκλείεται να πεινάσει!! Το παιδί πείστηκε να ξεκινήσει δίαιτα από τώρα ώστε κατά την παραμονή του εδώ να μπορεί να απολαύσει όσα δοκίμασε αλλά κυρίως όσα δεν πρόλαβε να δοκιμάσει αυτή τη φορά! Του δώσαμε κι ένα χαρτάκι με οδηγίες για να πάρει φεύγοντας κι ένα τσουρεκάκι από τον Τερκενλή του αεροδρομίου, έτσι για να έχει ένα "Καλό και Γλυκό Ταξίδι". Περιττό να σας πω ότι σε επικοινωνία μαζί του την επόμενη μέρα, η πρώτη φράση του ήταν "This tsoureki thing is amazing!!!!"
Καλώς να μας έρθετε τον Μάιο λοιπόν και είναι βέβαιο ότι η "χημεία" που υπάρχει ανάμεσα μας σε όλα τα επίπεδα θα κάνει θαύματα! Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι όλα τα παιδιά στο γραφείο μας είναι ενθουσιασμένα με την επικείμενη συνεργασία μας!
Από Δευτέρα περιμένουμε την τελευταία για την ώρα φιλοξενούμενη συνεργάτιδά μας, μια Νοτιοαφρικανή που ζει στο Λονδίνο εδώ και πολλά χρόνια και με την οποία ξέρουμε ότι θα συνεργαστούμε επίσης άψογα, οπότε χαλάλι η κούραση!
Καλό μήνα σε όλους και καλώς μας ήρθες άνοιξη!
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Μπλογκοπαίχνιδο "Σελίδα 123"
Διάβασα εδώ κι εδώ για ένα πολύ χαριτωμένο αλλά και επιμορφωτικό μπλογκοπαίχνιδο και απρόσκλητη αποφάσισα να το δοκιμάσω! Το παιχνίδι έχει ως εξής:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Το πιο κοντινό βιβλίο σε μένα :"ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ-Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε'"
Στη σελίδα 123 μετά την πέμπτη περίοδο διαβάζω τα ακόλουθα :
"-Γέροντα, πως θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει την ζήλεια?
- Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δε θα ζηλεύει και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα- βλέπουν μόνο τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια."
Επίκαιρο και τόσο μα τόσο αληθινό... Τελικά το σύμπαν καμιά φορά συνομωτεί επικίνδυνα!
Καλώ λοιπόν τους mpoumpoula, geokalp, Jordan, Στάθη και Βασιλική να παίξουν κια αυτοί!
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Το πιο κοντινό βιβλίο σε μένα :"ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ-Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε'"
Στη σελίδα 123 μετά την πέμπτη περίοδο διαβάζω τα ακόλουθα :
"-Γέροντα, πως θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει την ζήλεια?
- Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δε θα ζηλεύει και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα- βλέπουν μόνο τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια."
Επίκαιρο και τόσο μα τόσο αληθινό... Τελικά το σύμπαν καμιά φορά συνομωτεί επικίνδυνα!
Καλώ λοιπόν τους mpoumpoula, geokalp, Jordan, Στάθη και Βασιλική να παίξουν κια αυτοί!
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
"Της Ανατολής τα Χρώματα" και... ο μικρός Ολλανδός!
Την περασμένη Τρίτη 12 Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στο "Πλατώ" όπου μέσα σε μια πολύ ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα απολαύσαμε τη Βασιλική Νευροκοπλή, τον Κυριάκο Καλαϊτζίδη, τον Γιώργο Κοκκινάκη, τον Θανάση Τσίτσαρη και φυσικά την αποκάλυψη της βραδιάς... τον Βασίλη Βέτσο, που δεν έβαλε γλώσσα μέσα όλο το βράδυ, δίνοντας με τον τρόπο του μία διαφορετική... νότα στην μουσική αυτή βραδιά. Η Βασιλική σε τέλεια αρμονία με τον Κυριάκο, μας ταξίδεψαν σε άλλα μέρη και σε άλλες εποχές και οδήγησαν το μυαλό σε δύσκολα μονοπάτια που όμως είχαν τελικά έναν όμορφο προορισμό - να νιώσουμε "Της Ανατολής τα Χρώματα". Δυστυχώς τα βίντεο που τράβηξα είναι πάρα πολύ μεγάλα σε όγκο κι έτσι δεν μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας... Σας ευχαριστούμε πολύ για την ταξιδιάρικη αυτή βραδιά και έχω να πω ότι η "Διάφανη Βροχή" του Κυριάκου είναι καταπληκτική!!!
Την όμορφη αυτή βραδιά ακολούθησαν τρεις εφιαλτικές μέρες δουλειάς με έναν μικρό Ολλανδό συνεργάτη μας, ο οποίος μια που ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά και μια που δεν θα ξαναέρθει ποτέ... Διότι πολλά πράγματα μπορώ να συγχωρήσω και να ανεχτώ από τους συναδέλφους και συνεργάτες μου, όμως το να πληρώνεις 120 Ευρώ την ώρα (ναι, καλά διαβάσατε!) για να λάβεις βοήθεια, γνώση και λύσεις σε προβλήματα και ανταυτού να λαμβάνεις το βλέμμα της αγελάδας... ε, νομίζω ότι πάει πολύ! Ο μικρός Ολλανδός που λέτε, μάλλον ήρθε για να εκπαιδευτεί από εμάς και όχι για να μας εκπαιδεύσει-βοηθήσει. Βέβαια, δεν σας κρύβω ότι και οι υπόλοιποι τρεις συνεργάτες του στην Ολλανδία, οι οποίοι μας έχουν επισκεφτεί στο παρελθόν, είναι μια από τα ίδια. Απλά εκείνοι είναι τουλάχιστον λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία και μέσα στην ασχετοσύνη τους ξέρουν να διακρίνουν τα σοβαρά από τα άλλα και να ζητούν βοήθεια από τα καταλληλα άτομα στα κεντρικά γραφεία τους στην Αμερική, όπου βέβαια οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται (ευτυχώς!). Ο μικρός μας Ολλανδός είναι καινούριος στην εταιρία και μάλλον τον έστειλαν για να πάρει το βάπτισμα του πυρός στου Κασίδη το κεφάλι. Κάπως έτσι η Boutsouka κατέληξε να ζητάει από το αφεντικό της κάτι σε ηρεμιστικό (Tavor, Lexotanil, Atarax...) για να καλμάρει τα νευράκια της, που με μεγάλη επιμέλεια ο μικρός Ολλανδός τα έκανε κρόσια! Διότι, ως γνωστό, πολλά πράγματα μπορώ να ανεχτώ και να υπομείνω, την ανοησία όμως ποτέ! Ειδικά δε, όταν πρέπει να τη χρεωνόμστε 120 Ευρώ την ώρα! Αντίο λοιπόν μικρέ Ολλανδέ, και σου εγγυώμαι ότι το μαρτύριο που ζήσαμε παρέα με τους δικούς μου συνεργάτες δεν θα επαναληφθεί, τουλάχιστον όσο βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά. Bye, bye....
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
Ένα παιδικό πάρτυ, ένα μνημόσυνο, ένα barbeque και ο Caveman!
Καιρό είχα να περάσω ένα τόσο γεμάτο ΠΣΚ, που περιλάμβανε λίγο από όλα.
Την Παρασκευή το απόγευμα είχαμε το παιδικό πάρτυ της εξάχρονης πλέον μικρής κούκλας "ανηψιάς" μου. Σε χρόνο dt μεγάλωσε η μικρούλα που πριν μερικά χρόνια έφερε στον κόσμο η παιδική μου φίλη και "αδερφή" χαράματα της 28ης Ιανουαρίου 2002. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρωϊνό εκείνο που βρέθηκα μαζί της στην κλινική και όταν μας έφεραν το μωρό αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο βλέποντας τον μικρό ανθρωπάκο, το κάναμε μούσκεμα από τα δάκρυα μας και μετά, μη ξέροντας πως να το ξεφασκιώσουμε, φωνάξαμε τη νοσοκόμα να το πάρει... Υποθέτω ότι μάλλον γι'αυτό η μικρούλα μου κρατούσε μούτρα τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής της!
Το πάρτυ ήταν πολύ ωραίο, τα παιδάκια ξεσάλωσαν και όταν αποχώρησε ο πολύς κόσμος και μείναμε μεταξύ μας αρχίσαμε να αναπολούμε για άλλη μία χρονιά τις θρυλικές βεγγέρες της οδού Λ., όπου μεγαλώσαμε εγώ με την αδερφή μου και η παιδική μου φίλη και "αδερφή" με τη δική της αδερφή. Όμως φέτος υπήρχε για αλλαγή και το θέμα των μπλογκς που έχει μπει στην καθημερινότητα των 2+2 αδερφών που συμμετείχαν στη συζήτηση. Έτσι αφού αναλύσαμε τα τεκτενόμενα στην εγχώρια μπλογκόσφαιρα, τα τελευταία ποστ και τα σχόλια μας(!) πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε...
Το Σάββατο μετά από μία έκτακτη επίσκεψη σε γιατρούς μαζί με την αδερφή μου και αφού μας καθησύχασαν ότι δεν συνέβαινε κάτι σοβαρό, πήγα να δω ένα άλλο νεογέννητο..."γατάκι" της αγαπημένης μας Daf, που έχει να κοιμηθεί από τότε που γέννησε... Η ζωή παίζεται όμως σε δύο πράξεις και έτσι μετά από αυτά τα ευχάριστα έπρεπε να πάω στη Χαλκιδική για το τρισάγιο ενός πολύ πρόωρα αδικοχαμένου παιδιού... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το δράμα μίας μάνας που χάνει το παιδί της, πριν προλάβει να το καμαρώσει όπως είχε ονειρευτεί. Ο Γιώργος μας άφησε του Αγίου Στεφάνου ανήμερα σε ηλικία μόλις 33 ετών... Τι να πεις στη γυναίκα αυτή εκτός από το ότι ο γιος της τώρα πια έγινε Άγγελος και τους φυλάει όλους από εκεί ψηλά.... Απαρηγόρητη, μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που αντίκρυσα...
Η μέρα ήταν υπέροχη και ο ήλιος έλαμπε - όπως την ημέρα που κηδέψαμε τον δικό μου μπαμπά. Κι αυτό για μένα ήταν κάποιου είδους σημάδι ότι η ψυχή του Γιώργου πέρασε από την στενή Πύλη με επιτυχία. Κι έτσι χαμογέλασα λιγάκι στον θρυλικό παπά-Γιάννη, που αφού έψαλλε το τρισάγιο άρχισε να αναλύει τα περί διαδοχής Χριστόδουλου, που καμία όρεξη δεν είχα να ακούσω μέσα στα νεκροταφεία. Όμως στα χωριά ισχύουν άλλοι κανόνες κι έτσι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι έπιασαν κουβέντα κανονική στο χώρο ανάπαυσης των ψυχών!
Το γέλιο επανήλθε στο προσωπό μου μία ώρα αργότερα που είχα την τύχη (ή μήπως την ατυχία?) να παραβρεθώ στον πιο σουρεάλ εσπερινό της ζωής μου. Ο παπά Γιάννης, αφού έδωσε οδηγίες στους δύο ψάλτες (ο ένας εκ τω οποίων κυνηγούσε τον μικρό του γιο, ενώ έψελνε!), άρχισε τον εσπερινό και όποτε έβρισκε λίγη ώρα ερχόταν δίπλα σε εμένα και τη μητέρα μου και προσπαθούσε να λύσει τις απορίες του - αν θεωρούμε ότι "τα έχει χάσει" λόγω ηλικίας, τι έχω σπουδάσει, αν η γιαγιά μου μου άφησε κανένα παραθαλλάσιο οικόπεδο προίκα (!) κλπ, κλπ. Μάλιστα δεν του άρεσε που εγώ δεν του μιλούσα και που το μόνο που ξεστόμισα ήταν ότι θα του λύσω τις απορίες του μετά το τέλος της λειτουργίας... Τι να πω, το έζησα κι αυτό!
Αν δεν είχαμε κανονίσει τίποτα την Κυριακή, θα έμενα το βράδυ εκεί, καθότι ο καιρός ήταν υπέροχος και η θάλασσα λάδι. Η Χαλκιδική το χειμώνα χωρίς κίνηση και χωρίς κόσμο είναι απλά υπέροχη τελικά.
Όμως την Κυριακή είχαμε δοκιμαστικό μπάρμπεκιου στον καινούριο ξυλόφουρνο κάποιων φίλων μας και αυτά δεν χάνονται! Η αλήθεια να λέγεται φυσικά, το test drive μας αποζημίωσε με το παραπάνω αφού και οι οκτώ παρευρισκόμενοι καταλήξαμε να γλείφουμε και τα δάχτυλά μας!!! Τσακίσαμε κι ένα υπέροχο μιλφέιγ από τον Κωνσταντινίδη για επιδόρπιο και στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε από τις καρέκλες μας...
Και εκεί που ονειρευόμουν το κρεβατάκι μου, χτύπησε το τηλέφωνο... και η αδερφή μου περιχαρής μου ανακοίνωσε ότ έιχε βρει εισιτήρια για την τελευταία(?) παράσταση του Caveman στη Θεσσαλονίκη. Χαιρέτησα λοιπόν την παρέα και έκανα ένα κουράγιο ακόμα.
Και ειλικρινά δεν έχω λόγια να σας περιγράψω την παράσταση αυτή. Βέβαια όταν φτάσαμε στο Ράδιο Σίτυ, διαπιστώσαμε ότι το έργο είχε πάρει και πάλι παράταση, λόγω τεράστιας ζήτησης, και όχι άδικα! Αριστούργημα τα κείμενα αλλά και το ρεσιτάλ του Γεράσιμου Γεννατά. Χρόνια είχα να γελάσω έτσι με την καρδιά μου, και το ίδιο νομίζω και η αδερφή μου. Σας προτείνω να πάτε να το δείτε, αλλά καλού κακού φορέστε και...... Pampers!!!! Και να χαρίσετε ένα ηχηρό χειροκρότημα στο ηθοποιό που αγγίζει με αυτό το One Man Show τις ψυχές όλων των θεατών, αφού το έργο αναφέρεται σε όλους όσους είχαν, έχουν ή θα ήθελαν να έχουν σχέση με το άλλο φύλο!
Την Παρασκευή το απόγευμα είχαμε το παιδικό πάρτυ της εξάχρονης πλέον μικρής κούκλας "ανηψιάς" μου. Σε χρόνο dt μεγάλωσε η μικρούλα που πριν μερικά χρόνια έφερε στον κόσμο η παιδική μου φίλη και "αδερφή" χαράματα της 28ης Ιανουαρίου 2002. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρωϊνό εκείνο που βρέθηκα μαζί της στην κλινική και όταν μας έφεραν το μωρό αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο βλέποντας τον μικρό ανθρωπάκο, το κάναμε μούσκεμα από τα δάκρυα μας και μετά, μη ξέροντας πως να το ξεφασκιώσουμε, φωνάξαμε τη νοσοκόμα να το πάρει... Υποθέτω ότι μάλλον γι'αυτό η μικρούλα μου κρατούσε μούτρα τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής της!Το πάρτυ ήταν πολύ ωραίο, τα παιδάκια ξεσάλωσαν και όταν αποχώρησε ο πολύς κόσμος και μείναμε μεταξύ μας αρχίσαμε να αναπολούμε για άλλη μία χρονιά τις θρυλικές βεγγέρες της οδού Λ., όπου μεγαλώσαμε εγώ με την αδερφή μου και η παιδική μου φίλη και "αδερφή" με τη δική της αδερφή. Όμως φέτος υπήρχε για αλλαγή και το θέμα των μπλογκς που έχει μπει στην καθημερινότητα των 2+2 αδερφών που συμμετείχαν στη συζήτηση. Έτσι αφού αναλύσαμε τα τεκτενόμενα στην εγχώρια μπλογκόσφαιρα, τα τελευταία ποστ και τα σχόλια μας(!) πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε...
Το Σάββατο μετά από μία έκτακτη επίσκεψη σε γιατρούς μαζί με την αδερφή μου και αφού μας καθησύχασαν ότι δεν συνέβαινε κάτι σοβαρό, πήγα να δω ένα άλλο νεογέννητο..."γατάκι" της αγαπημένης μας Daf, που έχει να κοιμηθεί από τότε που γέννησε... Η ζωή παίζεται όμως σε δύο πράξεις και έτσι μετά από αυτά τα ευχάριστα έπρεπε να πάω στη Χαλκιδική για το τρισάγιο ενός πολύ πρόωρα αδικοχαμένου παιδιού... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το δράμα μίας μάνας που χάνει το παιδί της, πριν προλάβει να το καμαρώσει όπως είχε ονειρευτεί. Ο Γιώργος μας άφησε του Αγίου Στεφάνου ανήμερα σε ηλικία μόλις 33 ετών... Τι να πεις στη γυναίκα αυτή εκτός από το ότι ο γιος της τώρα πια έγινε Άγγελος και τους φυλάει όλους από εκεί ψηλά.... Απαρηγόρητη, μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που αντίκρυσα...
Η μέρα ήταν υπέροχη και ο ήλιος έλαμπε - όπως την ημέρα που κηδέψαμε τον δικό μου μπαμπά. Κι αυτό για μένα ήταν κάποιου είδους σημάδι ότι η ψυχή του Γιώργου πέρασε από την στενή Πύλη με επιτυχία. Κι έτσι χαμογέλασα λιγάκι στον θρυλικό παπά-Γιάννη, που αφού έψαλλε το τρισάγιο άρχισε να αναλύει τα περί διαδοχής Χριστόδουλου, που καμία όρεξη δεν είχα να ακούσω μέσα στα νεκροταφεία. Όμως στα χωριά ισχύουν άλλοι κανόνες κι έτσι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι έπιασαν κουβέντα κανονική στο χώρο ανάπαυσης των ψυχών!
Το γέλιο επανήλθε στο προσωπό μου μία ώρα αργότερα που είχα την τύχη (ή μήπως την ατυχία?) να παραβρεθώ στον πιο σουρεάλ εσπερινό της ζωής μου. Ο παπά Γιάννης, αφού έδωσε οδηγίες στους δύο ψάλτες (ο ένας εκ τω οποίων κυνηγούσε τον μικρό του γιο, ενώ έψελνε!), άρχισε τον εσπερινό και όποτε έβρισκε λίγη ώρα ερχόταν δίπλα σε εμένα και τη μητέρα μου και προσπαθούσε να λύσει τις απορίες του - αν θεωρούμε ότι "τα έχει χάσει" λόγω ηλικίας, τι έχω σπουδάσει, αν η γιαγιά μου μου άφησε κανένα παραθαλλάσιο οικόπεδο προίκα (!) κλπ, κλπ. Μάλιστα δεν του άρεσε που εγώ δεν του μιλούσα και που το μόνο που ξεστόμισα ήταν ότι θα του λύσω τις απορίες του μετά το τέλος της λειτουργίας... Τι να πω, το έζησα κι αυτό!Αν δεν είχαμε κανονίσει τίποτα την Κυριακή, θα έμενα το βράδυ εκεί, καθότι ο καιρός ήταν υπέροχος και η θάλασσα λάδι. Η Χαλκιδική το χειμώνα χωρίς κίνηση και χωρίς κόσμο είναι απλά υπέροχη τελικά.
Όμως την Κυριακή είχαμε δοκιμαστικό μπάρμπεκιου στον καινούριο ξυλόφουρνο κάποιων φίλων μας και αυτά δεν χάνονται! Η αλήθεια να λέγεται φυσικά, το test drive μας αποζημίωσε με το παραπάνω αφού και οι οκτώ παρευρισκόμενοι καταλήξαμε να γλείφουμε και τα δάχτυλά μας!!! Τσακίσαμε κι ένα υπέροχο μιλφέιγ από τον Κωνσταντινίδη για επιδόρπιο και στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε από τις καρέκλες μας...
Και εκεί που ονειρευόμουν το κρεβατάκι μου, χτύπησε το τηλέφωνο... και η αδερφή μου περιχαρής μου ανακοίνωσε ότ έιχε βρει εισιτήρια για την τελευταία(?) παράσταση του Caveman στη Θεσσαλονίκη. Χαιρέτησα λοιπόν την παρέα και έκανα ένα κουράγιο ακόμα.Και ειλικρινά δεν έχω λόγια να σας περιγράψω την παράσταση αυτή. Βέβαια όταν φτάσαμε στο Ράδιο Σίτυ, διαπιστώσαμε ότι το έργο είχε πάρει και πάλι παράταση, λόγω τεράστιας ζήτησης, και όχι άδικα! Αριστούργημα τα κείμενα αλλά και το ρεσιτάλ του Γεράσιμου Γεννατά. Χρόνια είχα να γελάσω έτσι με την καρδιά μου, και το ίδιο νομίζω και η αδερφή μου. Σας προτείνω να πάτε να το δείτε, αλλά καλού κακού φορέστε και...... Pampers!!!! Και να χαρίσετε ένα ηχηρό χειροκρότημα στο ηθοποιό που αγγίζει με αυτό το One Man Show τις ψυχές όλων των θεατών, αφού το έργο αναφέρεται σε όλους όσους είχαν, έχουν ή θα ήθελαν να έχουν σχέση με το άλλο φύλο!
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008
"Το χειμώνα κάνουμε υπομονή με την ελπίδα της ανοίξεως"
Δύσκολη η αναμονή , το ομολογώ. Δεν μου αρέσει, αν και γνωρίζω ότι είναι απαραίτητο κομμάτι της πορείας.... Καθότι όμως, ως γνωστόν, δεν γίνεται να μένω άπραγη, έχω πάρει για συντροφιά μου το βιβλίο του γέροντα Παϊσίου "Λόγοι Ε', Πάθη και Αρετές" και πορεύομαι στην καθημερινότητά μου. Σας προτείνω να το διαβάσετε κάποια στιγμή το βιβλίο αυτό. Θεωρώ ότι είναι τόσο σύγχρονο όσο δεν φαντάζεστε και ότι σε όποια φάση της ζωής του κι αν βρίσκεται ο αναγνώστης σίγουρα θα αποκομίσει πολλά.
Σας παραθέτω ένα επίκαιρο κομμάτι και για μένα αλλά και για την Ελλάδα του σήμερα.
"-Γέροντα, βλέπω ότι δεν προχωράω πνευματικά και στεναχωριέμαι.
-Μια φορά κάποιος είχε φυτέψει ένα κλήμα, και ενώ δεν είχε πιάσει ακόμα ρίζες, είχε την απαίτηση να βγάλει σταφύλια, να κάνει άφθονο κρασί για να πίνει, να ευφραίνεται και να μεθάει. Έτσι κάνεις και εσύ. Φύτεψες μια κληματσίδα και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Αυτό δεν γίνεται. Το κλήμα δεν το φυτεύεις σήμερα και αύριο πίνεις κρασί. Σε έναν χρόνο μπορεί να φας μερικά τσαμπιά. Σε δύο χρόνια θα φας ένα κοφίνι σταφύλια και σε πέντε χρόνια θα πιεις και κρασί. Να αγωνίζεσαι λοιπόν και να κάνεις υπομονή, αν θέλεις να απολαύσεις καρπούς πνευματικούς.
-Γέροντα, δεν έχω συνηθίσει να περιμένω και εύκολα χάνω την υπομονή μου.
-Χρειάζεσαι υπομονή και σύνεση. Βλέπεις, πολλές φορές, ενώ κάνει κανείς υπομονή μια-δυο ώρες για να ψηθεί το φαγητό, δεν περιμένει δύο λεπτά να κρυώσει, αλλά, χωρίς να σκεφτεί, τρώει και καίγεται. Λοιπόν... Όταν επιστρέψω στο Άγιον Όρος, θα σου στείλω μία εικόνα της Αγίας Υπομονής. Μου έστειλαν τρεις εικόνες, δύο Οσίων και μία της Αγίας Υπομονής- των Οσίων τις έδωσα και τις δύο ευλογία, της Αγίας Υπομονής την κράτησα...
-Γέροντα, τώρα που ήρθατε δεν μου φέρατε κανένα "βότανο" από το Άγιον Όρος. (Η αδελφή ζητά κάποιο "βότανο", δηλαδή λόγο πνευματικό, έχοντας υπ' όψιν της την επιστολή "Πνευματικά Βότανα", την οποία ο Γέροντας έστειλε στο Ησυχαστήριο στις 13-1-1971.)
-Αυτήν την εποχή δεν υπάρχουν "βότανα" στο περιβόλι της Παναγίας... Πρέπει να έρθει η άνοιξη. Αλλά για να έρθει η άνοιξη, χρειάζεται να κάνεις λίγη υπομονή να περάσει ο χειμώνας. Επομένως, τώρα το καλύτερο και αποτελεσματικότερο "βότανο" είναι η υπομονή.
-Γέροντα, νιώθω να βρίσκομαι στην καρδιά του πνευματικού χειμώνα.
-Αν θέλεις να αλλάξει ο καιρός, να γίνει γλυκός, να ανθίσεις και να καρπήσεις, να παράγεις καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό. Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα που γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια. Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας- από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή."
Σας παραθέτω ένα επίκαιρο κομμάτι και για μένα αλλά και για την Ελλάδα του σήμερα.
"-Γέροντα, βλέπω ότι δεν προχωράω πνευματικά και στεναχωριέμαι.
-Μια φορά κάποιος είχε φυτέψει ένα κλήμα, και ενώ δεν είχε πιάσει ακόμα ρίζες, είχε την απαίτηση να βγάλει σταφύλια, να κάνει άφθονο κρασί για να πίνει, να ευφραίνεται και να μεθάει. Έτσι κάνεις και εσύ. Φύτεψες μια κληματσίδα και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Αυτό δεν γίνεται. Το κλήμα δεν το φυτεύεις σήμερα και αύριο πίνεις κρασί. Σε έναν χρόνο μπορεί να φας μερικά τσαμπιά. Σε δύο χρόνια θα φας ένα κοφίνι σταφύλια και σε πέντε χρόνια θα πιεις και κρασί. Να αγωνίζεσαι λοιπόν και να κάνεις υπομονή, αν θέλεις να απολαύσεις καρπούς πνευματικούς.
-Γέροντα, δεν έχω συνηθίσει να περιμένω και εύκολα χάνω την υπομονή μου.
-Χρειάζεσαι υπομονή και σύνεση. Βλέπεις, πολλές φορές, ενώ κάνει κανείς υπομονή μια-δυο ώρες για να ψηθεί το φαγητό, δεν περιμένει δύο λεπτά να κρυώσει, αλλά, χωρίς να σκεφτεί, τρώει και καίγεται. Λοιπόν... Όταν επιστρέψω στο Άγιον Όρος, θα σου στείλω μία εικόνα της Αγίας Υπομονής. Μου έστειλαν τρεις εικόνες, δύο Οσίων και μία της Αγίας Υπομονής- των Οσίων τις έδωσα και τις δύο ευλογία, της Αγίας Υπομονής την κράτησα...
-Γέροντα, τώρα που ήρθατε δεν μου φέρατε κανένα "βότανο" από το Άγιον Όρος. (Η αδελφή ζητά κάποιο "βότανο", δηλαδή λόγο πνευματικό, έχοντας υπ' όψιν της την επιστολή "Πνευματικά Βότανα", την οποία ο Γέροντας έστειλε στο Ησυχαστήριο στις 13-1-1971.)
-Αυτήν την εποχή δεν υπάρχουν "βότανα" στο περιβόλι της Παναγίας... Πρέπει να έρθει η άνοιξη. Αλλά για να έρθει η άνοιξη, χρειάζεται να κάνεις λίγη υπομονή να περάσει ο χειμώνας. Επομένως, τώρα το καλύτερο και αποτελεσματικότερο "βότανο" είναι η υπομονή.
-Γέροντα, νιώθω να βρίσκομαι στην καρδιά του πνευματικού χειμώνα.
-Αν θέλεις να αλλάξει ο καιρός, να γίνει γλυκός, να ανθίσεις και να καρπήσεις, να παράγεις καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό. Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα που γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια. Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας- από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή."
Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008
Εν Αναμονή - Χωρίς σχόλια
Οσο να σε λυπηθεί
Της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδαρμένη απο το κρίμα!
Και θ’ ακούσης τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθής της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι’ αλαφρή
θα σαλέψης σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σάν τον κόρφο τον γυναίκειο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιό κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιό βαθιά
στου κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Κωστής Παλαμάς
Της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδαρμένη απο το κρίμα!
Και θ’ ακούσης τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθής της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι’ αλαφρή
θα σαλέψης σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σάν τον κόρφο τον γυναίκειο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιό κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιό βαθιά
στου κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Κωστής Παλαμάς
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
Γράμμα από την TSpy - "Α-Παιδεία, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!!"
Έλαβα σήμερα στο email μου την άποψη της TSpy (η οποία είναι μία από τις δύο μεγάλες μου "αδερφές", αφού με ξέρει από μωρό) για το προηγούμενο μου ποστ. Όντας η ίδια μητέρα τριών παιδιών, νομίζω ότι η αποψή της για το θέμα έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία και σημασία και γι'αυτό το παραθέτω αυτούσιο και το θέτω προς συζήτηση.
"Αγαπημένη μου μικρή "αδελφούλα" Μπουτσουκίτσα,
Μια και τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής μου υποχρεώθηκα να αλλάξω επάγγελμα και από το μεσημέρι και μετά να υποδύομαι τη δασκάλα γενικής και ειδικής παιδείας όλων των τάξεων και μαθημάτων του Δημοτικού και εσχάτως και του Γυμνασίου και επίσης την καθηγήτρια ξένων γλωσσών (ακόμα και αυτών που δεν κατέχω σε ικανοποιητικό βαθμό), νομίζω ότι μπορώ να σου καλύψω μερικά κενά σου σχετικά με την κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας τη σημερινή εποχή, ώστε να είσαι προετοιμασμένη όταν με το καλό κληθείς να με μιμηθείς !
Γλώσσα : Από την πρώτη μέχρι την έκτη Δημοτικού τα παιδιά γράφουν ελάχιστες εκθέσεις το χρόνο, δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με ανάλυση κειμένων, δεν μαθαίνουν να γράφουν περίληψη κειμένου, παρά μόνο περιστασιακά, στην έκτη Δημοτικού, ενόψει του μπαμπούλα του Γυμνασίου, ασχολούνται λίγο με πλαγιότιτλους, κεντρικές ιδέες κλπ. Κάθε χρόνο, ατελείωτες ώρες αναλίσκονται για την αποστήθιση των κανόνων της Γραμματικής του Τριανταφυλλίδη, των κλίσεων ουσιαστικών, επιθέτων και ρημάτων, προθέσεων, αντωνυμιών και όλων αυτών των συμπαθών μερών του λόγου, χωρίς κανείς να τους προετοιμάσει για το σοκ που θα υποστούν την πρώτη μέρα τους στο Γυμνάσιο, όταν θα βρεθούν αντιμέτωπα με οξείες, περισπωμένες, ψιλές και δασείες - σκέψου ότι η γενικά πολύ καλή μαθήτρια κόρη μου στην αρχή, όταν έμαθε ότι το¨"υ" παίρνει πάντα δασεία, άρχισε να την βάζει σε όλες τις λέξεις που περιείχαν "υ", ανεξάρτητα αν αυτό ήταν στην αρχή ή στη μέση της λέξης !
Τα καινούργια βιβλία της γλώσσας δείχνουν ότι μπορούν να γίνουν κάποια θετικά βήματα, πλην όμως οι δάσκαλοι που καλούνται να τα διδάξουν θα πρέπει πρώτα να επιμορφωθούν οι ίδιοι ανάλογα, γιατί δυστυχώς οι μεν παλιοί και αληθινοί δάσκαλοι είναι πλέον ελάχιστοι, οι δε νέοι προέρχονται από το σύστημα της α-παιδείας οι ίδιοι και το πιθανότερο είναι ότι έγιναν δάσκαλοι γιατί τώρα με το ΑΣΕΠ διορίζονται αμέσως στο δημόσιο. Φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι που είναι γεννημένοι δάσκαλοι και ξέρουν πώς να πλησιάσουν τα παιδιά, είναι όμως πολύ λίγοι για να καλύψουν όλη την σχολική κοινότητα της Ελλάδας. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο στα πανάκριβα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία, όπου στέλνουμε τα παιδιά μας με την ελπίδα ότι θα πάρουν κάτι περισσότερο λόγω και των εκτός σχολικού προγράμματος δραστηριοτήτων και δεν θα χάνουν κατά μέσο όρο δυο μήνες κάθε χρόνο από τις απεργίες και πορείες των διορισμένων στο Δημόσιο δασκάλων, η γλώσσα να διδάσκεται στα παιδιά κατά πλειοψηφία από φιλολόγους (αδιόριστους, γιατί αυτοί δεν διορίζονται τόσο εύκολα όσο οι δάσκαλοι), μερικοί από τους οποίους νομίζουν ότι το παιδί της πρώτης, δευτέρας, τρίτης δημοτικού απέναντί τους έχει την ωριμότητα που θα έπρεπε να έχει (έχει όμως?) ένας μαθητής Λυκείου και έχουν από αυτό τις ανάλογες απαιτήσεις !
Στο πλαίσιο της γλώσσας με έχει εντυπωσιάσει όλα αυτά τα χρόνια το γεγονός ότι μέχρι σήμερα σχεδόν κανένας δάσκαλος δεν έχει ενθαρρύνει τα παιδιά μου να διαβάσουν ας πούμε Πηνελόπη Δέλτα, για να γνωρίσουν ένα κείμενο άψογης ελληνικής δημοτικής γραφής και με την ευκαιρία να μάθουν και δυο πράγματα παραπάνω για την Ελλάδα και την ιστορία της. Αλλά το θέμα της ιστορίας, λόγω του "ψώνιου" μου μ' αυτήν θα μείνει τελευταίο στο σχόλιό μου....
Μαθηματικά : Με τον άγαρμπο και βιαστικό τρόπο που αποσύρθηκαν πέρυσι τα παλιά και διανεμήθηκαν τα νέα βιβλία, τα παιδιά μου τα οποία στην τρίτη δημοτικού είχαν μάθει αριθμητικές πράξεις κλπ μέχρι το 1000, ξεκίνησαν στην τετάρτη δημοτικού από το 100.000 ! Μάντεψε ποιος ανέλαβε να καλύψει το κενό των 99000 αριθμών !! Επιπλέον στην ύλη της τετάρτης δημοτικού υπήρχαν τα πάντα, κλάσματα, συμμιγείς, δεκαδικοί, εξισώσεις, γεωμετρία.. Υποθέτω ότι φέτος στην πέμπτη θα είμαστε στο τέλος έτοιμοι για Νόμπελ Μαθηματικών! Α! και οι "δάσκαλοι" είναι και πάλι στην πλειοψηφία τους μαθηματικοί, που νομίζουν ότι το Δημοτικό είναι ισοδύναμο με το φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές...
Γεωγραφία : Τα παιδιά τελειώνουν το Δημοτικό σχεδόν αγεωγράφητα. Καμία σειρά, καμία συνοχή, τη μια μέρα έχεις να μάθεις όλα τα ελληνικά νησιά, την επόμενη όλα τα ακρωτήρια και τους κόλπους κλπ. και μην ασχοληθούμε και πολύ με άλλες ηπείρους εκτός από τη δική μας, είναι πολύ μακριά και αρκεί που ξέρουμε ότι υπάρχουν. Στο Γυμνάσιο δείχνουν κάπως καλύτερα τα πράγματα, πάντως είναι και πάλι θέμα καθηγητή, διότι συνήθως τη γεωγραφία τη φορτώνουν σε φυσικούς που βαριούνται να τη διδάξουν !
Θρησκευτικά : Τέσσερα χρόνια Δημοτικού αναλώνονται σε βιβλία που μιλούν μόνο για τη χριστιανική αγάπη. Ο,τι αφορά Παλαιά και Καινή Διαθήκη, που θα μπορούσε και ως παραμυθάκι-ιστοριούλα να κινήσει το ενδιαφέρον των παιδιών, περιλαμβάνεται μόνο στα παραθέματα των κεφαλαίων της αγάπης, οπότε εναπόκειται στο γονιό να βάλει τα παιδιά να διαβάσουν με το ζόρι και το παράθεμα - εδώ εμφανίζονται φυσικά οι αντιρρήσεις του τύπου "δεν το έχουμε αυτό, η κυρία είπε να το κάνουμε μια απλή ανάγνωση" κι ας είναι το παράθεμα ο Μυστικός Δείπνος ή η θυσία του Αβραάμ ! Και μετά απορείς εσύ που δεν ξέρουν τα παιδιά του Λυκείου το "Πάτερ Ημών"! Μα αφού δεν το έχουν διδαχθεί ποτέ, ούτε καταλαβαίνουν τι σημαίνει, πως περιμένουμε να το διαβάσουν σωστά ? Ίσως μόνο το Άγιο Πνεύμα να μπορεί να βοηθήσει, γιατί το σχολείο παίρνει μηδέν στο μάθημα αυτό.
Και ερχόμαστε στην αδυναμία μου - ΙΣΤΟΡΙΑ : Με τα παλιά βιβλία η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσες να μείνεις και ανιστόρητος, είχαν τα μαύρα τους τα χάλια. Τα καινούργια που είδα πέρυσι και φέτος είναι πολύ καλύτερα, έχουν δομή, έχουν ενδιαφέρουσες πηγές, το μόνο πρόβλημα είναι ότι στα βιβλία του Δημοτικού το λεξιλόγιο και ο τρόπος που είναι γραμμένα απευθύνεται σε παιδιά που έχουν διδαχθεί σωστά τη γλώσσα, ώστε να μπορούν να τα καταλάβουν και να θυμούνται και αύριο όσα διάβασαν σήμερα. Και δυστυχώς τα παιδιά που είναι ήδη σε προχωρημένες τάξεις του Δημοτικού δεν έχουν διδαχθεί σωστά γλώσσα από τις πρώτες τάξεις, όπως είπαμε..
Όσον αφορά το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της Έκτης, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα προχθεσινό άρθρο στην εφημερίδα που έλεγε ότι η εκπαιδευτική κοινότητα "σνόμπαρε" το διαγωνισμό για συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας από αντίδραση για την απόσυρση του προηγούμενου. Δηλαδή οι κομματικές ή όποιες άλλες συνδικαλιστικές γραμμές έχουν προτεραιότητα στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, έναντι της επιτακτικής ανάγκης να μάθουν τα δωδεκάχρονα την ιστορία της πατρίδας τους...
Δεν διάβασα το βιβλίο και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το υπόλοιπο περιεχόμενό του. Το απορρίπτω όμως κατηγορηματικά για έναν και μόνο λόγο : Όπως εσύ πήγες στο Αουσβιτς και πιστεύω ότι δεν θα δεχθείς από κανέναν εκπαιδευτικό να διδάξει στα παιδιά σου ότι είναι μύθος ότι η γιαγιά Ελένη παρατρίχα γλύτωσε την "καλλιντικοποίησή" της εκεί, έτσι κι εγώ το καλοκαίρι πήγα με τα παιδάκια μου στη Σμύρνη και περπατήσαμε στην αποβάθρα (μα τέτοια ομοιότητα με την παραλία και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης !) όπου η γιαγιά Μαρία χωρίστηκε από τη μαμά της και την υπόλοιπη οικογένειά της και βρέθηκε πεταμένη σε μια βάρκα μόνη της, στην ηλικία τους, να ταξιδεύει για τη Μυτιλήνη. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να επιτρέψω σε κανέναν "φωτισμένο" δάσκαλο να διανοηθεί να διδάξει στα παιδιά μου ότι η προγιαγιά τους "συνωστίστηκε" κατά λάθος στην αποβάθρα αυτή και "επιβιβάστηκε" κατόπιν σε ένα πλοίο για να κάνει τουρισμό στα ελληνικά νησιά !! (Κι επειδή με ξέρεις καλά, αρκεί να σου πω ότι, κάνοντας καταμέτρηση σταυρών στην Α΄ Αθηνών στις τελευταίες εκλογές, πανηγύριζα γιατί οι φίλοι μου οι Νεοδημοκράτες της Αθήνας έδωσαν ένα χαστουκάκι στη Μαριέττα για την ξεροκεφαλιά και την αλαζονεία της...)
Για να τελειώσω κάποτε, συνοψίζω : Αν εσύ σαν γονιός δεν μάθεις στο παιδί σου να διαβάζει βιβλία, εξωσχολικά όσο γίνεται περισσότερα, να ψάχνει κάτι παραπάνω από αυτό που υποχρεωτικά πρέπει να μάθει για την άλλη μέρα, αν δεν το ταξιδέψεις να δει όλες τις πέτρες του τόπου μας που έχουν ιστορία, να δει κι άλλα μέρη του κόσμου που έχουν να του προσφέρουν κάτι, αν δεν ασχοληθείς πραγματικά με την "παιδεία" του σε όλους τους τομείς, μην περιμένεις το κράτος, όποια πλευρά κι αν βρίσκεται επάνω, να το κάνει για σένα.. Κανένας πολιτικός, καμίας όχθης και κανενός τζακιού, δεν θα δεχθεί να υποστεί το κόστος της ριζικής αλλαγής πλεύσης όσον αφορά το σχολικό σύστημα και την εκπαίδευση των ίδιων των εκπαιδευτικών πρώτα και έπειτα των παιδιών, γιατί δάσκαλος απαίδευτος θα παράγει κούτσουρα και μόνο κούτσουρα, που σε τελική ανάλυση δεν φταίνε σε τίποτε αν κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει και πως διαβάζεται το "Πάτερ Ημών" !!!
Φιλάκια πολλά,
ΤSpy
Υ.Γ. Χα,χα,χα και ακριβώς εκεί που είχα σταματήσει να ασχολούμαι με τους "φωτισμένους" δασκάλους, η δασκάλα των παιδιών μου χθες θεώρησε ότι θα έχανε πολύ χρόνο αν παρέδιδε το μάθημα της Ιστορίας (οι πόλεμοι του Ιουστινιανού) στην τάξη και τους είπε ότι μπορούν να το διαβάσουν μόνοι τους και αυτή απλά να τους εξετάσει στο επόμενο μάθημα... Περιττό να σου πω ότι αφού τους "δίδαξα" το μάθημα εγώ και με πιο πολλές λεπτομέρειες από όσα λέει το βιβλίο τους, έστειλα από ένα περιποιημένο γραμματάκι και στη δασκάλα και στον διευθυντή του σχολείου -κι αν ζούσε ο δικός μου δάσκαλος-ιδρυτής του σχολείου μας, θα του είχα τηλεφωνήσει το ίδιο λεπτό..."
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μας Daf, που γέννησε χθες ένα υγιέστατο κοριτσάκι και η οποία σε λίγα χρόνια θα έχει και αυτή να αντιμετωπίσει τα όσα περιγράφει η TSpy!
Να σας ζήσει και να είναι πάντα γερό, φωτισμένο και τυχερό!!!
"Αγαπημένη μου μικρή "αδελφούλα" Μπουτσουκίτσα,
Μια και τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής μου υποχρεώθηκα να αλλάξω επάγγελμα και από το μεσημέρι και μετά να υποδύομαι τη δασκάλα γενικής και ειδικής παιδείας όλων των τάξεων και μαθημάτων του Δημοτικού και εσχάτως και του Γυμνασίου και επίσης την καθηγήτρια ξένων γλωσσών (ακόμα και αυτών που δεν κατέχω σε ικανοποιητικό βαθμό), νομίζω ότι μπορώ να σου καλύψω μερικά κενά σου σχετικά με την κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας τη σημερινή εποχή, ώστε να είσαι προετοιμασμένη όταν με το καλό κληθείς να με μιμηθείς !
Γλώσσα : Από την πρώτη μέχρι την έκτη Δημοτικού τα παιδιά γράφουν ελάχιστες εκθέσεις το χρόνο, δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με ανάλυση κειμένων, δεν μαθαίνουν να γράφουν περίληψη κειμένου, παρά μόνο περιστασιακά, στην έκτη Δημοτικού, ενόψει του μπαμπούλα του Γυμνασίου, ασχολούνται λίγο με πλαγιότιτλους, κεντρικές ιδέες κλπ. Κάθε χρόνο, ατελείωτες ώρες αναλίσκονται για την αποστήθιση των κανόνων της Γραμματικής του Τριανταφυλλίδη, των κλίσεων ουσιαστικών, επιθέτων και ρημάτων, προθέσεων, αντωνυμιών και όλων αυτών των συμπαθών μερών του λόγου, χωρίς κανείς να τους προετοιμάσει για το σοκ που θα υποστούν την πρώτη μέρα τους στο Γυμνάσιο, όταν θα βρεθούν αντιμέτωπα με οξείες, περισπωμένες, ψιλές και δασείες - σκέψου ότι η γενικά πολύ καλή μαθήτρια κόρη μου στην αρχή, όταν έμαθε ότι το¨"υ" παίρνει πάντα δασεία, άρχισε να την βάζει σε όλες τις λέξεις που περιείχαν "υ", ανεξάρτητα αν αυτό ήταν στην αρχή ή στη μέση της λέξης !
Τα καινούργια βιβλία της γλώσσας δείχνουν ότι μπορούν να γίνουν κάποια θετικά βήματα, πλην όμως οι δάσκαλοι που καλούνται να τα διδάξουν θα πρέπει πρώτα να επιμορφωθούν οι ίδιοι ανάλογα, γιατί δυστυχώς οι μεν παλιοί και αληθινοί δάσκαλοι είναι πλέον ελάχιστοι, οι δε νέοι προέρχονται από το σύστημα της α-παιδείας οι ίδιοι και το πιθανότερο είναι ότι έγιναν δάσκαλοι γιατί τώρα με το ΑΣΕΠ διορίζονται αμέσως στο δημόσιο. Φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι που είναι γεννημένοι δάσκαλοι και ξέρουν πώς να πλησιάσουν τα παιδιά, είναι όμως πολύ λίγοι για να καλύψουν όλη την σχολική κοινότητα της Ελλάδας. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο στα πανάκριβα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία, όπου στέλνουμε τα παιδιά μας με την ελπίδα ότι θα πάρουν κάτι περισσότερο λόγω και των εκτός σχολικού προγράμματος δραστηριοτήτων και δεν θα χάνουν κατά μέσο όρο δυο μήνες κάθε χρόνο από τις απεργίες και πορείες των διορισμένων στο Δημόσιο δασκάλων, η γλώσσα να διδάσκεται στα παιδιά κατά πλειοψηφία από φιλολόγους (αδιόριστους, γιατί αυτοί δεν διορίζονται τόσο εύκολα όσο οι δάσκαλοι), μερικοί από τους οποίους νομίζουν ότι το παιδί της πρώτης, δευτέρας, τρίτης δημοτικού απέναντί τους έχει την ωριμότητα που θα έπρεπε να έχει (έχει όμως?) ένας μαθητής Λυκείου και έχουν από αυτό τις ανάλογες απαιτήσεις !
Στο πλαίσιο της γλώσσας με έχει εντυπωσιάσει όλα αυτά τα χρόνια το γεγονός ότι μέχρι σήμερα σχεδόν κανένας δάσκαλος δεν έχει ενθαρρύνει τα παιδιά μου να διαβάσουν ας πούμε Πηνελόπη Δέλτα, για να γνωρίσουν ένα κείμενο άψογης ελληνικής δημοτικής γραφής και με την ευκαιρία να μάθουν και δυο πράγματα παραπάνω για την Ελλάδα και την ιστορία της. Αλλά το θέμα της ιστορίας, λόγω του "ψώνιου" μου μ' αυτήν θα μείνει τελευταίο στο σχόλιό μου....
Μαθηματικά : Με τον άγαρμπο και βιαστικό τρόπο που αποσύρθηκαν πέρυσι τα παλιά και διανεμήθηκαν τα νέα βιβλία, τα παιδιά μου τα οποία στην τρίτη δημοτικού είχαν μάθει αριθμητικές πράξεις κλπ μέχρι το 1000, ξεκίνησαν στην τετάρτη δημοτικού από το 100.000 ! Μάντεψε ποιος ανέλαβε να καλύψει το κενό των 99000 αριθμών !! Επιπλέον στην ύλη της τετάρτης δημοτικού υπήρχαν τα πάντα, κλάσματα, συμμιγείς, δεκαδικοί, εξισώσεις, γεωμετρία.. Υποθέτω ότι φέτος στην πέμπτη θα είμαστε στο τέλος έτοιμοι για Νόμπελ Μαθηματικών! Α! και οι "δάσκαλοι" είναι και πάλι στην πλειοψηφία τους μαθηματικοί, που νομίζουν ότι το Δημοτικό είναι ισοδύναμο με το φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές...
Γεωγραφία : Τα παιδιά τελειώνουν το Δημοτικό σχεδόν αγεωγράφητα. Καμία σειρά, καμία συνοχή, τη μια μέρα έχεις να μάθεις όλα τα ελληνικά νησιά, την επόμενη όλα τα ακρωτήρια και τους κόλπους κλπ. και μην ασχοληθούμε και πολύ με άλλες ηπείρους εκτός από τη δική μας, είναι πολύ μακριά και αρκεί που ξέρουμε ότι υπάρχουν. Στο Γυμνάσιο δείχνουν κάπως καλύτερα τα πράγματα, πάντως είναι και πάλι θέμα καθηγητή, διότι συνήθως τη γεωγραφία τη φορτώνουν σε φυσικούς που βαριούνται να τη διδάξουν !
Θρησκευτικά : Τέσσερα χρόνια Δημοτικού αναλώνονται σε βιβλία που μιλούν μόνο για τη χριστιανική αγάπη. Ο,τι αφορά Παλαιά και Καινή Διαθήκη, που θα μπορούσε και ως παραμυθάκι-ιστοριούλα να κινήσει το ενδιαφέρον των παιδιών, περιλαμβάνεται μόνο στα παραθέματα των κεφαλαίων της αγάπης, οπότε εναπόκειται στο γονιό να βάλει τα παιδιά να διαβάσουν με το ζόρι και το παράθεμα - εδώ εμφανίζονται φυσικά οι αντιρρήσεις του τύπου "δεν το έχουμε αυτό, η κυρία είπε να το κάνουμε μια απλή ανάγνωση" κι ας είναι το παράθεμα ο Μυστικός Δείπνος ή η θυσία του Αβραάμ ! Και μετά απορείς εσύ που δεν ξέρουν τα παιδιά του Λυκείου το "Πάτερ Ημών"! Μα αφού δεν το έχουν διδαχθεί ποτέ, ούτε καταλαβαίνουν τι σημαίνει, πως περιμένουμε να το διαβάσουν σωστά ? Ίσως μόνο το Άγιο Πνεύμα να μπορεί να βοηθήσει, γιατί το σχολείο παίρνει μηδέν στο μάθημα αυτό.
Και ερχόμαστε στην αδυναμία μου - ΙΣΤΟΡΙΑ : Με τα παλιά βιβλία η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσες να μείνεις και ανιστόρητος, είχαν τα μαύρα τους τα χάλια. Τα καινούργια που είδα πέρυσι και φέτος είναι πολύ καλύτερα, έχουν δομή, έχουν ενδιαφέρουσες πηγές, το μόνο πρόβλημα είναι ότι στα βιβλία του Δημοτικού το λεξιλόγιο και ο τρόπος που είναι γραμμένα απευθύνεται σε παιδιά που έχουν διδαχθεί σωστά τη γλώσσα, ώστε να μπορούν να τα καταλάβουν και να θυμούνται και αύριο όσα διάβασαν σήμερα. Και δυστυχώς τα παιδιά που είναι ήδη σε προχωρημένες τάξεις του Δημοτικού δεν έχουν διδαχθεί σωστά γλώσσα από τις πρώτες τάξεις, όπως είπαμε..
Όσον αφορά το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της Έκτης, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα προχθεσινό άρθρο στην εφημερίδα που έλεγε ότι η εκπαιδευτική κοινότητα "σνόμπαρε" το διαγωνισμό για συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας από αντίδραση για την απόσυρση του προηγούμενου. Δηλαδή οι κομματικές ή όποιες άλλες συνδικαλιστικές γραμμές έχουν προτεραιότητα στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, έναντι της επιτακτικής ανάγκης να μάθουν τα δωδεκάχρονα την ιστορία της πατρίδας τους...
Δεν διάβασα το βιβλίο και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το υπόλοιπο περιεχόμενό του. Το απορρίπτω όμως κατηγορηματικά για έναν και μόνο λόγο : Όπως εσύ πήγες στο Αουσβιτς και πιστεύω ότι δεν θα δεχθείς από κανέναν εκπαιδευτικό να διδάξει στα παιδιά σου ότι είναι μύθος ότι η γιαγιά Ελένη παρατρίχα γλύτωσε την "καλλιντικοποίησή" της εκεί, έτσι κι εγώ το καλοκαίρι πήγα με τα παιδάκια μου στη Σμύρνη και περπατήσαμε στην αποβάθρα (μα τέτοια ομοιότητα με την παραλία και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης !) όπου η γιαγιά Μαρία χωρίστηκε από τη μαμά της και την υπόλοιπη οικογένειά της και βρέθηκε πεταμένη σε μια βάρκα μόνη της, στην ηλικία τους, να ταξιδεύει για τη Μυτιλήνη. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να επιτρέψω σε κανέναν "φωτισμένο" δάσκαλο να διανοηθεί να διδάξει στα παιδιά μου ότι η προγιαγιά τους "συνωστίστηκε" κατά λάθος στην αποβάθρα αυτή και "επιβιβάστηκε" κατόπιν σε ένα πλοίο για να κάνει τουρισμό στα ελληνικά νησιά !! (Κι επειδή με ξέρεις καλά, αρκεί να σου πω ότι, κάνοντας καταμέτρηση σταυρών στην Α΄ Αθηνών στις τελευταίες εκλογές, πανηγύριζα γιατί οι φίλοι μου οι Νεοδημοκράτες της Αθήνας έδωσαν ένα χαστουκάκι στη Μαριέττα για την ξεροκεφαλιά και την αλαζονεία της...)
Για να τελειώσω κάποτε, συνοψίζω : Αν εσύ σαν γονιός δεν μάθεις στο παιδί σου να διαβάζει βιβλία, εξωσχολικά όσο γίνεται περισσότερα, να ψάχνει κάτι παραπάνω από αυτό που υποχρεωτικά πρέπει να μάθει για την άλλη μέρα, αν δεν το ταξιδέψεις να δει όλες τις πέτρες του τόπου μας που έχουν ιστορία, να δει κι άλλα μέρη του κόσμου που έχουν να του προσφέρουν κάτι, αν δεν ασχοληθείς πραγματικά με την "παιδεία" του σε όλους τους τομείς, μην περιμένεις το κράτος, όποια πλευρά κι αν βρίσκεται επάνω, να το κάνει για σένα.. Κανένας πολιτικός, καμίας όχθης και κανενός τζακιού, δεν θα δεχθεί να υποστεί το κόστος της ριζικής αλλαγής πλεύσης όσον αφορά το σχολικό σύστημα και την εκπαίδευση των ίδιων των εκπαιδευτικών πρώτα και έπειτα των παιδιών, γιατί δάσκαλος απαίδευτος θα παράγει κούτσουρα και μόνο κούτσουρα, που σε τελική ανάλυση δεν φταίνε σε τίποτε αν κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει και πως διαβάζεται το "Πάτερ Ημών" !!!
Φιλάκια πολλά,
ΤSpy
Υ.Γ. Χα,χα,χα και ακριβώς εκεί που είχα σταματήσει να ασχολούμαι με τους "φωτισμένους" δασκάλους, η δασκάλα των παιδιών μου χθες θεώρησε ότι θα έχανε πολύ χρόνο αν παρέδιδε το μάθημα της Ιστορίας (οι πόλεμοι του Ιουστινιανού) στην τάξη και τους είπε ότι μπορούν να το διαβάσουν μόνοι τους και αυτή απλά να τους εξετάσει στο επόμενο μάθημα... Περιττό να σου πω ότι αφού τους "δίδαξα" το μάθημα εγώ και με πιο πολλές λεπτομέρειες από όσα λέει το βιβλίο τους, έστειλα από ένα περιποιημένο γραμματάκι και στη δασκάλα και στον διευθυντή του σχολείου -κι αν ζούσε ο δικός μου δάσκαλος-ιδρυτής του σχολείου μας, θα του είχα τηλεφωνήσει το ίδιο λεπτό..."
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μας Daf, που γέννησε χθες ένα υγιέστατο κοριτσάκι και η οποία σε λίγα χρόνια θα έχει και αυτή να αντιμετωπίσει τα όσα περιγράφει η TSpy!
Να σας ζήσει και να είναι πάντα γερό, φωτισμένο και τυχερό!!!
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008
Παιδεία, ΜΜΕ και Πολιτική - Ζητείται Ελπίς
Παίρνω αφορμή από μία συζήτηση που άνοιξε ο Άρης Δαβαράκης και επειδή δεν μου αρέσει να καταχράζομαι το χώρο του για να εκθέτω τις απόψεις μου, αποφάσισα να ξεφύγω λίγο από το πνεύμα της δημιουργίας αυτού του blog και να εκθέσω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου εδώ, στο "σπίτι" μου.
Πιστεύω λοιπόν ότι η παιδεία στην Ελλάδα του 2008 έχει χάσει το νόημα και το σκοπό της με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία στην οποία ζούμε και στην οποία ευελπιστούμε να αποκτήσουμε ή να μεγαλώσουμε παιδιά άξια και ικανά να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής, που κάποια στιγμή θα κληθούν να ζήσουν χωρίς το στήριγμα των παππούδων και των γονιών τους. Μου είναι προσωπικά αδιανόητο ότι τα σχολεία παράγουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αγράμματους πολίτες. Πως είναι δυνατόν μαθητές της Δευτέρας ή και της Τρίτης Λυκείου να μην ξέρουν απ' έξω το "Πάτερ Ημών" και να χρειάζεται να το διαβάζουν από εκτυπωμένο χαρτί στην πρωινή προσευχή του σχολείου πριν αρχίσουν τα μαθήματα? Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Φίλη εκπαιδευτικός μου περιέγραφε πώς το διαβάζουν, με τονισμό σε όλες τις λάθος συλλαβές μη ξέροντας καν τι λέει (ω, εν τις ουράνοις και τα λοιπά, και τα λοιπά...). Αυτά είναι πράγματα που εμείς διδασκόμασταν στο δημοτικό πριν 20-30 χρόνια... Πως άλλαξε η εκπαίδευση στον τόπο μας προς το τόσο χειρότερο μέσα σε δύο-τρεις μόνο δεκαετίες? Ποιος φταίει? Θα με συγχωρέσετε, αλλά για αυτό δεν φταίει η πολιτική ούτε και οι πολιτικοί! Όλοι εμείς φταίμε, εγώ κι εσύ κι ο γείτονας και ο απέναντι, οι Έλληνες πολίτες. Και φυσικά οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι δικαιολογία το ότι δεν αμείβονται καλά. Σπούδασαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί το επέλεξαν, όχι γιατί κάποιος τους το επέβαλε. Και οφείλουν να την κάνουν σωστά! Πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές τους, να είναι οι εμπνευστές των αυριανών πολιτών της χώρας αυτής, να δίνουν εναύσματα για προβληματισμό στους μαθητές, να τους μάθουν να αγαπούν το διάβασμα και προπαντώς να φροντίζουν οι ίδιοι για τη δική τους δια βίου εκπαίδευση. Οι καιροί αλλάζουν και για να προσεγγίσεις την εκάστοτε νεολαία πρέπει να έχεις τα κατάλληλα "κλειδιά". Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι οι νεότερες γενιές είναι στουρνάρια, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι ότι όταν ο αρχηγός δίνει το κακό παράδειγμα, τότε οι ακόλουθοι δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν κίνητρο από μόνοι τους, ειδικά δε όταν πρόκειται για έφηβους. Γιατί άραγε όλοι οι μαθητές πηγαίνουν στα φροντιστήρια μετά το σχολείο και πάλι δεν τα καταφέρνουν? Μήπως και οι καθηγητές στα φροντιστήρια είναι μία από τα ίδια? Μήπως φταίνε τα βιβλία? Η μήπως δεν τους εμπνέουν τα μαθήματα και απλά πηγαινοέρχονται σχολείο - φροντιστήριο γιατί έτσι πρέπει? Μήπως κάτι θα πρέπει να αλλάξει δραστικά στον τομέα αυτό πριν να είναι πάρα πολύ αργά?
Στον τομέα της παιδείας το κράτος δεν πρέπει να βασίζεται στο φιλότιμο του εκάστοτε εκπαιδευτικού για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που του έχει ανατεθεί! Μία αμφίδρομη σχέση συνεργασίας θα ήταν το ιδανικό. Με απαιτήσεις λογικές και στόχους εφικτούς και από τις δύο πλευρές. Ιδέες υπάρχουν, γιατί κανείς δε δίνει την απαιτούμενη σημασία? Και θέλω να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτή η σχέση εκπαιδευτικών - κράτους να είναι ένας αγώνας με διαιτητή και μοναδικό κερδισμένο τα ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ θέλουν να πουλήσουν θέαμα για να επιβιώσουν ή και να πλουτίσουν. Οι άνθρωποι που εργάζονται όμως σε αυτά είναι και αυτοί πολίτες αυτού του κράτους, έχουν και αυτοί παιδιά και είμαι βέβαιη ότι κατά βάθος έχουν που και που παρόμοιους προβληματισμούς, ασχέτως αν η τηλεθέαση δεν τους αφήνει να τους προβάλλουν. Η παιδεία είναι θέμα διαρκείας και αυτό δεν πουλάει (και μας το έχουν ξεκαθαρίσει). Άρα πρέπει να το λύσουμε διαφορετικά. Και η λύση σε καμία περίπτωση δεν είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τον τρόπο που τα έχουν στο νου τους οι ενδιαφερόμενοι. Η λέξη "Ιδιωτικό" είναι πολύ κακώς συνυφασμένη με την ποιότητα στη χώρα αυτή. Ρίξτε μια ματιά στις ιδιωτικές κλινικές και θα δείτε πως τα πολύ βαριά περιστατικά οδηγούνται κατά πλειοψηφία στα δημόσια νοσοκομεία για να μην φορτωθούν οι ιδιωτικές κλινικές το κόστος και τη θνησιμότητα και χαλάσουν οι στατιστικές τους... Αυτό εσείς θα το αποκαλούσατε ποιότητα?
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι γνωστοί σε όλους μας λίγο ή πολύ. Το θέμα είναι ότι το ποτάμι έχει δύο όχθες. Οι άξιοι, με το αίσθημα του δικαίου και την απαραίτητη πνευματική καλλιέργεια, που δεν ντρέπονται να δουλέψουν και να παρέχουν ειλικρινή βοήθεια στο συνάνθρωπό τους με όποια μέσα διαθέτουν, αυτοί που έχουν την αλήθεια ως οδηγό τους, στέκονται μοναχικά στην μία όχθη και αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, γιατί όταν κάποιοι το δοκίμασαν φάνταζαν εξωγήινοι στις ψυχές των "βαλτωμένων" πολιτών σε σύγκριση με τους ρουσφετολόγους της απέναντι όχθης. Και διαθέτοντας σκέψη ορθή και λογική κάθησαν στην όχθη τους και περιμένουν κάποιος να ζητήσει τη συμβολή τους. Διότι, όντας πιο σοφοί, γνωρίζουν ότι όταν οι πολίτες πιάσουν πάτο - κάτι που δεν αργεί-, τότε μόνο όλα θα ξεκαθαρίσουν στα μάτια τους. Και τότε θα έρθει η σειρά τους να υποδεχτούν τον κόσμο στη δική τους όχθη και βήμα βήμα να ξαναχτίσουν τις αρχές, τις αξίες και ένα λειτουργικό για όλους σύστημα.
Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ο "Πύργος της Βαβέλ" με τα κοράκια να πρωταγωνιστούν σε κάθε πτυχή της ζωής της όχθης αυτής. Το συμφέρον είναι η λέξη που κινεί αυτήν την όχθη. Και συμφέροντος παρόντος πάσα αρχή παυσάτω! Κι έτσι οι δύστυχοι κάτοικοι της όχθης αυτής νομίζουν ότι ζουν "αρμονικά" όσο δεν αντιδρούν, δεν μιλάνε, δεν υψώνουν το ανάστημά τους. Όσο ακολουθούν τους κανόνες του συμφέροντος. Πλανώνται πλάνην οικτράν, αλλά έχουν τυφλωθεί τόσο από τη δύναμη της συνήθειας του "Ωχ, μωρέ αδερφέ, τρελός είμαι να προσπαθήσω να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα και να βρω και το μπελά μου στο τέλος?", που δεν σηκώνουν το βλέμμα τους να δουν την άλλη όχθη, να δουν ότι επιλογή υπάρχει. Ότι ζούμε σε καιρό δημοκρατίας και έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Ότι η δικτατορική δημοκρατία της πολιτικής όπως την καταντήσανε τα μεγάλα σόγια της μίας όχθης της Ελλάδας δεν είναι μονόδρομος. Ότι κάποιοι πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα στο να φτιάξουν μία αυτοσχέδια γέφυρα για να μπορέσουν οι πιο τολμηροί στην αρχή και οι υπόλοιποι αργότερα να περάσουν σιγά σιγά απέναντι, να αναδείξουν ως ηγέτη τον πιο άξιο των άξιων και να έρθουν τελικά αντιμέτωποι με το συμφέρον της άλλης όχθης.
Η γνώση είναι δύναμη και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι νεότερες αλλά και οι παλαιότερες γενιές τόσο πιο γρήγορα το ποτάμι θα γίνει θάλασσα και θα πνίξει την όχθη του συμφέροντος. Και ευτυχείς θα είναι αυτοί που θα ατενίζουν τον καθαρό πλέον ορίζοντα....
Πιστεύω λοιπόν ότι η παιδεία στην Ελλάδα του 2008 έχει χάσει το νόημα και το σκοπό της με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία στην οποία ζούμε και στην οποία ευελπιστούμε να αποκτήσουμε ή να μεγαλώσουμε παιδιά άξια και ικανά να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής, που κάποια στιγμή θα κληθούν να ζήσουν χωρίς το στήριγμα των παππούδων και των γονιών τους. Μου είναι προσωπικά αδιανόητο ότι τα σχολεία παράγουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αγράμματους πολίτες. Πως είναι δυνατόν μαθητές της Δευτέρας ή και της Τρίτης Λυκείου να μην ξέρουν απ' έξω το "Πάτερ Ημών" και να χρειάζεται να το διαβάζουν από εκτυπωμένο χαρτί στην πρωινή προσευχή του σχολείου πριν αρχίσουν τα μαθήματα? Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Φίλη εκπαιδευτικός μου περιέγραφε πώς το διαβάζουν, με τονισμό σε όλες τις λάθος συλλαβές μη ξέροντας καν τι λέει (ω, εν τις ουράνοις και τα λοιπά, και τα λοιπά...). Αυτά είναι πράγματα που εμείς διδασκόμασταν στο δημοτικό πριν 20-30 χρόνια... Πως άλλαξε η εκπαίδευση στον τόπο μας προς το τόσο χειρότερο μέσα σε δύο-τρεις μόνο δεκαετίες? Ποιος φταίει? Θα με συγχωρέσετε, αλλά για αυτό δεν φταίει η πολιτική ούτε και οι πολιτικοί! Όλοι εμείς φταίμε, εγώ κι εσύ κι ο γείτονας και ο απέναντι, οι Έλληνες πολίτες. Και φυσικά οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι δικαιολογία το ότι δεν αμείβονται καλά. Σπούδασαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί το επέλεξαν, όχι γιατί κάποιος τους το επέβαλε. Και οφείλουν να την κάνουν σωστά! Πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές τους, να είναι οι εμπνευστές των αυριανών πολιτών της χώρας αυτής, να δίνουν εναύσματα για προβληματισμό στους μαθητές, να τους μάθουν να αγαπούν το διάβασμα και προπαντώς να φροντίζουν οι ίδιοι για τη δική τους δια βίου εκπαίδευση. Οι καιροί αλλάζουν και για να προσεγγίσεις την εκάστοτε νεολαία πρέπει να έχεις τα κατάλληλα "κλειδιά". Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι οι νεότερες γενιές είναι στουρνάρια, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι ότι όταν ο αρχηγός δίνει το κακό παράδειγμα, τότε οι ακόλουθοι δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν κίνητρο από μόνοι τους, ειδικά δε όταν πρόκειται για έφηβους. Γιατί άραγε όλοι οι μαθητές πηγαίνουν στα φροντιστήρια μετά το σχολείο και πάλι δεν τα καταφέρνουν? Μήπως και οι καθηγητές στα φροντιστήρια είναι μία από τα ίδια? Μήπως φταίνε τα βιβλία? Η μήπως δεν τους εμπνέουν τα μαθήματα και απλά πηγαινοέρχονται σχολείο - φροντιστήριο γιατί έτσι πρέπει? Μήπως κάτι θα πρέπει να αλλάξει δραστικά στον τομέα αυτό πριν να είναι πάρα πολύ αργά?
Στον τομέα της παιδείας το κράτος δεν πρέπει να βασίζεται στο φιλότιμο του εκάστοτε εκπαιδευτικού για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που του έχει ανατεθεί! Μία αμφίδρομη σχέση συνεργασίας θα ήταν το ιδανικό. Με απαιτήσεις λογικές και στόχους εφικτούς και από τις δύο πλευρές. Ιδέες υπάρχουν, γιατί κανείς δε δίνει την απαιτούμενη σημασία? Και θέλω να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτή η σχέση εκπαιδευτικών - κράτους να είναι ένας αγώνας με διαιτητή και μοναδικό κερδισμένο τα ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ θέλουν να πουλήσουν θέαμα για να επιβιώσουν ή και να πλουτίσουν. Οι άνθρωποι που εργάζονται όμως σε αυτά είναι και αυτοί πολίτες αυτού του κράτους, έχουν και αυτοί παιδιά και είμαι βέβαιη ότι κατά βάθος έχουν που και που παρόμοιους προβληματισμούς, ασχέτως αν η τηλεθέαση δεν τους αφήνει να τους προβάλλουν. Η παιδεία είναι θέμα διαρκείας και αυτό δεν πουλάει (και μας το έχουν ξεκαθαρίσει). Άρα πρέπει να το λύσουμε διαφορετικά. Και η λύση σε καμία περίπτωση δεν είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τον τρόπο που τα έχουν στο νου τους οι ενδιαφερόμενοι. Η λέξη "Ιδιωτικό" είναι πολύ κακώς συνυφασμένη με την ποιότητα στη χώρα αυτή. Ρίξτε μια ματιά στις ιδιωτικές κλινικές και θα δείτε πως τα πολύ βαριά περιστατικά οδηγούνται κατά πλειοψηφία στα δημόσια νοσοκομεία για να μην φορτωθούν οι ιδιωτικές κλινικές το κόστος και τη θνησιμότητα και χαλάσουν οι στατιστικές τους... Αυτό εσείς θα το αποκαλούσατε ποιότητα?
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι γνωστοί σε όλους μας λίγο ή πολύ. Το θέμα είναι ότι το ποτάμι έχει δύο όχθες. Οι άξιοι, με το αίσθημα του δικαίου και την απαραίτητη πνευματική καλλιέργεια, που δεν ντρέπονται να δουλέψουν και να παρέχουν ειλικρινή βοήθεια στο συνάνθρωπό τους με όποια μέσα διαθέτουν, αυτοί που έχουν την αλήθεια ως οδηγό τους, στέκονται μοναχικά στην μία όχθη και αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, γιατί όταν κάποιοι το δοκίμασαν φάνταζαν εξωγήινοι στις ψυχές των "βαλτωμένων" πολιτών σε σύγκριση με τους ρουσφετολόγους της απέναντι όχθης. Και διαθέτοντας σκέψη ορθή και λογική κάθησαν στην όχθη τους και περιμένουν κάποιος να ζητήσει τη συμβολή τους. Διότι, όντας πιο σοφοί, γνωρίζουν ότι όταν οι πολίτες πιάσουν πάτο - κάτι που δεν αργεί-, τότε μόνο όλα θα ξεκαθαρίσουν στα μάτια τους. Και τότε θα έρθει η σειρά τους να υποδεχτούν τον κόσμο στη δική τους όχθη και βήμα βήμα να ξαναχτίσουν τις αρχές, τις αξίες και ένα λειτουργικό για όλους σύστημα.
Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ο "Πύργος της Βαβέλ" με τα κοράκια να πρωταγωνιστούν σε κάθε πτυχή της ζωής της όχθης αυτής. Το συμφέρον είναι η λέξη που κινεί αυτήν την όχθη. Και συμφέροντος παρόντος πάσα αρχή παυσάτω! Κι έτσι οι δύστυχοι κάτοικοι της όχθης αυτής νομίζουν ότι ζουν "αρμονικά" όσο δεν αντιδρούν, δεν μιλάνε, δεν υψώνουν το ανάστημά τους. Όσο ακολουθούν τους κανόνες του συμφέροντος. Πλανώνται πλάνην οικτράν, αλλά έχουν τυφλωθεί τόσο από τη δύναμη της συνήθειας του "Ωχ, μωρέ αδερφέ, τρελός είμαι να προσπαθήσω να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα και να βρω και το μπελά μου στο τέλος?", που δεν σηκώνουν το βλέμμα τους να δουν την άλλη όχθη, να δουν ότι επιλογή υπάρχει. Ότι ζούμε σε καιρό δημοκρατίας και έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Ότι η δικτατορική δημοκρατία της πολιτικής όπως την καταντήσανε τα μεγάλα σόγια της μίας όχθης της Ελλάδας δεν είναι μονόδρομος. Ότι κάποιοι πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα στο να φτιάξουν μία αυτοσχέδια γέφυρα για να μπορέσουν οι πιο τολμηροί στην αρχή και οι υπόλοιποι αργότερα να περάσουν σιγά σιγά απέναντι, να αναδείξουν ως ηγέτη τον πιο άξιο των άξιων και να έρθουν τελικά αντιμέτωποι με το συμφέρον της άλλης όχθης.
Η γνώση είναι δύναμη και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι νεότερες αλλά και οι παλαιότερες γενιές τόσο πιο γρήγορα το ποτάμι θα γίνει θάλασσα και θα πνίξει την όχθη του συμφέροντος. Και ευτυχείς θα είναι αυτοί που θα ατενίζουν τον καθαρό πλέον ορίζοντα....
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008
Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Πρώτο ποστ του νέου έτους και μόλις σήμερα κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο από τη δουλειά για να μοιραστώ μαζί σας το πέρασμα των τελευταίων ωρών του 2007 στο 2008, όπως συνέβησαν κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης...
Η παρέα μεγάλη, πολύ μεγάλη, το ποτό ή μάλλον τα... καύσιμα άφθονα και το κέφι αμείωτο!!!
Άποψη της αγοράς-στοάς Μοδιάνο... Οι αγαπητοί φίλοι μας που ήταν εκεί από τη μία το μεσημέρι εντόπισαν ένα ήσυχο σημείο για να μπορούμε να κινούμαστε με άνεση....
κι εμείς και οι γύφτοι με τις ωραίες μουσικές τους....
που βρίσκοντας άπλετο χώρο ξαπόστεναν λίγο παραπάνω....
μέχρι να τους ασημώσουμε με Ευρά....
Η παρέα μεγάλη, πολύ μεγάλη, το ποτό ή μάλλον τα... καύσιμα άφθονα και το κέφι αμείωτο!!!
Άποψη της αγοράς-στοάς Μοδιάνο... Οι αγαπητοί φίλοι μας που ήταν εκεί από τη μία το μεσημέρι εντόπισαν ένα ήσυχο σημείο για να μπορούμε να κινούμαστε με άνεση....
κι εμείς και οι γύφτοι με τις ωραίες μουσικές τους....
που βρίσκοντας άπλετο χώρο ξαπόστεναν λίγο παραπάνω....
μέχρι να τους ασημώσουμε με Ευρά....
για να συνεχίσουν την πορεία τους στις άλλες γωνιές της αγοράς που γινόταν το αδιαχώρητο...
Εμείς, αφού ψωνίσαμε από τα πλανόδια γυφτάκια ό,τι προϊόν μπορείτε να φανταστείτε με λαμπάκια (σκούφους, καρφίτσες, μπαλίτσες, κλπ) και αφού είχαμε φάει όλα τα "βρώμικα" αλλά πεντανόστιμα μπιφτεκάκια, παντσετάκια, σαλαμάκια κλπ... είπαμε να μεταφερθούμε στο αγαπημένο "Friends" για να βρούμε τους υπόλοιπους friends !
Εμείς, αφού ψωνίσαμε από τα πλανόδια γυφτάκια ό,τι προϊόν μπορείτε να φανταστείτε με λαμπάκια (σκούφους, καρφίτσες, μπαλίτσες, κλπ) και αφού είχαμε φάει όλα τα "βρώμικα" αλλά πεντανόστιμα μπιφτεκάκια, παντσετάκια, σαλαμάκια κλπ... είπαμε να μεταφερθούμε στο αγαπημένο "Friends" για να βρούμε τους υπόλοιπους friends !
Δυστυχώς δεν είχα βιντεοκάμερα για να σας μεταφέρω την εικόνα της μεταφοράς καμιά 20αριά από μέτρια εώς πάάάάάάρα πολύ μεθυσμένων με όλων των ειδών τα φωτάκια πάνω τους από τη Μοδιάνο στο Friends!!!
Στο Friends μας υποδέχτηκε η Άλκηστις με τη ... Χαβάη της (άσχετο άλλα ξεσηκωτικό για χορό!) και την ακολούθησαν πολλές ξένες επιτυχίες της εποχής μας... Τέλεια ήταν, απλά τέλεια! Βρήκα κι ένα φίλο μου που είχα να τον δω 16 ολόκληρα χρόνια, αφού ζει πλέον μόνιμα στην Αγγλία, και θυμηθήκαμε τον αγώνα μας σε όλα τα δισκάδικα στη Θεσσαλονίκη για να βρούμε σε βινύλιο το "Off" τω καιρώ εκείνω... Τι υπέροχο τραγούδι!
Δώδεκα παρά πέντε καταφέραμε να φτάσουμε στο σπιτάκι μας για να αλλάξουμε χρόνο και να ανταλλάξουμε τηλέφωνα για τα πρώτα "Χρόνια Πολλά" και "Καλή Χρονιά" με τους αγαπημένους μας και εμένα να βγάζω ξαφνική αναφυλαξία στο πρόσωπο και το κεφάλι μου να το ζώνει ένας τρομερός πονοκέφαλος, έτσι για το καλό του 35 χρόνου μου στον πλανήτη αυτό, που τη στιγμή εκείνη στρογγυλοκαθόταν στην πλάτη μου!!! Φέτος πάντως ομολογώ ότι τα γενέθλιά μου τα θυμήθηκαν άνθρωποι που δεν το περίμενα και οι οποίοι με εξέπληξαν πάρα πολύ ευχάριστα!!! Σας ευχαριστώ πολύ και το σημειώνω αυτό!
Καλή χρονιά να έχουμε και εύχομαι οι... γιούφτοι (που έλεγε και η γιαγιά- Ελένη) να ξόρκισαν με τα νταούλια τους όλες τις αναποδιές που λένε ότι συνοδεύουν κάθε δίσεκτο έτος!!
Δώδεκα παρά πέντε καταφέραμε να φτάσουμε στο σπιτάκι μας για να αλλάξουμε χρόνο και να ανταλλάξουμε τηλέφωνα για τα πρώτα "Χρόνια Πολλά" και "Καλή Χρονιά" με τους αγαπημένους μας και εμένα να βγάζω ξαφνική αναφυλαξία στο πρόσωπο και το κεφάλι μου να το ζώνει ένας τρομερός πονοκέφαλος, έτσι για το καλό του 35 χρόνου μου στον πλανήτη αυτό, που τη στιγμή εκείνη στρογγυλοκαθόταν στην πλάτη μου!!! Φέτος πάντως ομολογώ ότι τα γενέθλιά μου τα θυμήθηκαν άνθρωποι που δεν το περίμενα και οι οποίοι με εξέπληξαν πάρα πολύ ευχάριστα!!! Σας ευχαριστώ πολύ και το σημειώνω αυτό!
Καλή χρονιά να έχουμε και εύχομαι οι... γιούφτοι (που έλεγε και η γιαγιά- Ελένη) να ξόρκισαν με τα νταούλια τους όλες τις αναποδιές που λένε ότι συνοδεύουν κάθε δίσεκτο έτος!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
