Ένας δίσεκτος Μάρτης στην Αθήνα

Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη και στην πραγματικότητά μου. Παράξενος ο Μάρτιος. Ειδικά τα δίσεκτα έτη. Την τελευταία δεκαετία κάθε δίσεκτος Μάρτιος με φέρνει αντιμέτωπη με τις επιλογές μου και με πιέζει με κάποιον παράξενο τρόπο να πάρω αποφάσεις. Τα χρόνια περνούν και μέσα από τα σημάδια που αφήνουν σε ωθούν να αναθεωρήσεις πράγματα και μερικές φορές και τις απόψεις σου για αγαπημένα πρόσωπα. Είναι δύσκολη η διαδικασία αυτή, κάποιες φορές σε εξουθενώνει. Όμως η ζωή δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μας καλεί να τη γευτούμε, να τη χαρούμε. Οι αναβολές μπορεί να σου χαρίσουν προσωρινά μα επίπλαστη ηρεμία, όμως η ώρα των αλλαγών νιώθω ότι πλησιάζει και όπου να 'ναι θα μου χαϊδέψει τον ώμο.

Πέρασα πολύ όμορφα στην Αθήνα. Δυστυχώς η μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής αποφάσισε να με προδώσει, κι έτσι δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό. Πάντως γέλασα με την καρδιά μου μετά από πολύ καιρό. Και το είχα μεγάλη ανάγκη. Οι Πουν και Θουλ, που πολύ τους είχα επιθυμήσει, με φιλοξένησαν για τελευταία φορά, αφού από δω και μπρος θα έχω το δικό μου στέκι στην Αθήνα (λεπτομέριες θα δωθούν σε κάποιο μελλοντικό ποστ!). Δεν καταφέραμε να πάμε στον Παπασπυρόπουλο που έπαιζε στο Wild Rose το Σάββατο, αλλά δεν πειράζει. Μια χαρά περάσαμε και στο σπίτι, τα είπαμε, χαλαρώσαμε και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να δούμε το Lions for Lambs... η νύστα όλων ήταν έκδηλη και μείναμε με την απορία για τη συνέχεια της ταινίας...

Μια βόλτα στο TGI Friday's και μετά στο Σύνταγμα την Κυριακή το μεσημέρι με τους αγαπημένους μου Μανώλη, Νατάσσα, Γιώργο, Όλγα και σία ήταν αρκετή για να μου θυμίσει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να φέρουν το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου, ό,τι κι αν με απασχολεί. Αυτή τη φορά είχαμε βέβαια μαζί μας και τις φοβερές μικρές Αριάδνη-(το παρατσούκλι μου είναι "όχι νονέ!") και Φοίβη (έχω τις πιο απίστευτες ματάρες και σας κοιτώ με νόημα!) που έδωσαν μία έξτρα πινελιά χαράς στο ανοιξιάτικο αυτό μεσημέρι.

Η Δευτέρα των αναβολών ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, δυστυχώς κατέληξε στην ακύρωση κάποιων συναντήσεων με αγαπημένους μου φίλους, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, που νομίζω ότι θα είναι σχετικά σύντομα!

Το βράδυ της Δευτέρας όμως πήρα αγκαζέ τη μανούλα και μία φίλη της και πήγαμε να δούμε "Το 99%" στο Θέατρο Χυτήριο. Αν δεν το έχετε δει ακόμη σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Εγώ πάντως ευχαρίστως το ξαναβλέπω! Το έργο έχει ψυχή! Την ψυχή του Άρη Δαβαράκη, την ψυχή των έγκλειστων στις φυλακές αλλά και την ψυχή των φυλακισμένων ανθρώπων που ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Για κάποιον που διαβάζει τον Άρη, το θεατρικό αυτό αποτελεί την ενσάρκωση των κειμένων του και της αγνής, αληθινής ψυχής του. Χάρισμα και προνόμιο σπάνιο στις μέρες μας... Όσο για τις μουσικές επιλογές, το μόνο που έχω να πω έιναι ότι ήταν εξαιρετικές, όπως ήταν άλλωστε και αναμενόμενο! Σε κάποιες φάσεις βουρκώσαμε κι οι τρεις, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους... όμως τελικά βγήκαμε από το θέατρο ξαλαφρωμένες και ορεξάτες. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, δεν θα ήθελα να κάνω διακρίσεις, όμως πως μπορώ να μην ομολογήσω ότι η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου κλέβει την παράσταση?? Ίσως γιατί στο τέλος εκείνη είναι που περνάει το αισιόδοξο μήνυμα πάνω στις ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες στιλέτο της... ότι δηλαδή ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Έτσι είναι, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου η Λιλίκα : "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Γιατί αν θέλεις όλα γίνονται!".

Μετά το θέατρο, τα κορίτσια είχαν όρεξη για βόλτα κι έτσι καταλήξαμε στο όχι και πολύ επιτυχημένα ανακαινισμένο "Zonar's" ή καλύτερα "Cafe d' Athenes", για το οποίο δεν έχω να πω και τα καλύτερα... Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά περιμέναμε για να εμφανιστεί κάποιος να πάρει παραγγελία. Ανεπίτρεπτο για τέτοιο μαγαζί. Βέβαια η σοκολάτα που ήπιαν τα κορίτσια ομολογουμένως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που μπορείς να πεις, αλλά τι να το κάνεις αν ξενερώσεις από την αναμονή??

Βγαίνοντας από το "Zonar's" είδαμε και την "ανακαινισμένη" Μαρία την άσχημη, που έχει πλέον γίνει όμορφη, μαζί με τους τηλεοπτικούς συμπρωταγωνιστές της Νικόλα και Φίλιππο και κάπου εκεί χορτασμένες ψυχικά και ανάλαφρες είπαμε καληνύχτα.

Κι κάπως έτσι, υποδέχομαι φέτος αυτήν την παράξενη δίσεκτη άνοιξη, με την πεποίθηση πως τελικά όλα θα γίνουν.