Εν Αναμονή - Χωρίς σχόλια

Οσο να σε λυπηθεί
Της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδαρμένη απο το κρίμα!
Και θ’ ακούσης τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθής της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι’ αλαφρή
θα σαλέψης σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σάν τον κόρφο τον γυναίκειο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιό κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιό βαθιά
στου κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς