Ένα παιδικό πάρτυ, ένα μνημόσυνο, ένα barbeque και ο Caveman!

Καιρό είχα να περάσω ένα τόσο γεμάτο ΠΣΚ, που περιλάμβανε λίγο από όλα.
Την Παρασκευή το απόγευμα είχαμε το παιδικό πάρτυ της εξάχρονης πλέον μικρής κούκλας "ανηψιάς" μου. Σε χρόνο dt μεγάλωσε η μικρούλα που πριν μερικά χρόνια έφερε στον κόσμο η παιδική μου φίλη και "αδερφή" χαράματα της 28ης Ιανουαρίου 2002. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρωϊνό εκείνο που βρέθηκα μαζί της στην κλινική και όταν μας έφεραν το μωρό αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο βλέποντας τον μικρό ανθρωπάκο, το κάναμε μούσκεμα από τα δάκρυα μας και μετά, μη ξέροντας πως να το ξεφασκιώσουμε, φωνάξαμε τη νοσοκόμα να το πάρει... Υποθέτω ότι μάλλον γι'αυτό η μικρούλα μου κρατούσε μούτρα τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής της!
Το πάρτυ ήταν πολύ ωραίο, τα παιδάκια ξεσάλωσαν και όταν αποχώρησε ο πολύς κόσμος και μείναμε μεταξύ μας αρχίσαμε να αναπολούμε για άλλη μία χρονιά τις θρυλικές βεγγέρες της οδού Λ., όπου μεγαλώσαμε εγώ με την αδερφή μου και η παιδική μου φίλη και "αδερφή" με τη δική της αδερφή. Όμως φέτος υπήρχε για αλλαγή και το θέμα των μπλογκς που έχει μπει στην καθημερινότητα των 2+2 αδερφών που συμμετείχαν στη συζήτηση. Έτσι αφού αναλύσαμε τα τεκτενόμενα στην εγχώρια μπλογκόσφαιρα, τα τελευταία ποστ και τα σχόλια μας(!) πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε...

Το Σάββατο μετά από μία έκτακτη επίσκεψη σε γιατρούς μαζί με την αδερφή μου και αφού μας καθησύχασαν ότι δεν συνέβαινε κάτι σοβαρό, πήγα να δω ένα άλλο νεογέννητο..."γατάκι" της αγαπημένης μας Daf, που έχει να κοιμηθεί από τότε που γέννησε... Η ζωή παίζεται όμως σε δύο πράξεις και έτσι μετά από αυτά τα ευχάριστα έπρεπε να πάω στη Χαλκιδική για το τρισάγιο ενός πολύ πρόωρα αδικοχαμένου παιδιού... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το δράμα μίας μάνας που χάνει το παιδί της, πριν προλάβει να το καμαρώσει όπως είχε ονειρευτεί. Ο Γιώργος μας άφησε του Αγίου Στεφάνου ανήμερα σε ηλικία μόλις 33 ετών... Τι να πεις στη γυναίκα αυτή εκτός από το ότι ο γιος της τώρα πια έγινε Άγγελος και τους φυλάει όλους από εκεί ψηλά.... Απαρηγόρητη, μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που αντίκρυσα...

Η μέρα ήταν υπέροχη και ο ήλιος έλαμπε - όπως την ημέρα που κηδέψαμε τον δικό μου μπαμπά. Κι αυτό για μένα ήταν κάποιου είδους σημάδι ότι η ψυχή του Γιώργου πέρασε από την στενή Πύλη με επιτυχία. Κι έτσι χαμογέλασα λιγάκι στον θρυλικό παπά-Γιάννη, που αφού έψαλλε το τρισάγιο άρχισε να αναλύει τα περί διαδοχής Χριστόδουλου, που καμία όρεξη δεν είχα να ακούσω μέσα στα νεκροταφεία. Όμως στα χωριά ισχύουν άλλοι κανόνες κι έτσι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι έπιασαν κουβέντα κανονική στο χώρο ανάπαυσης των ψυχών!

Το γέλιο επανήλθε στο προσωπό μου μία ώρα αργότερα που είχα την τύχη (ή μήπως την ατυχία?) να παραβρεθώ στον πιο σουρεάλ εσπερινό της ζωής μου. Ο παπά Γιάννης, αφού έδωσε οδηγίες στους δύο ψάλτες (ο ένας εκ τω οποίων κυνηγούσε τον μικρό του γιο, ενώ έψελνε!), άρχισε τον εσπερινό και όποτε έβρισκε λίγη ώρα ερχόταν δίπλα σε εμένα και τη μητέρα μου και προσπαθούσε να λύσει τις απορίες του - αν θεωρούμε ότι "τα έχει χάσει" λόγω ηλικίας, τι έχω σπουδάσει, αν η γιαγιά μου μου άφησε κανένα παραθαλλάσιο οικόπεδο προίκα (!) κλπ, κλπ. Μάλιστα δεν του άρεσε που εγώ δεν του μιλούσα και που το μόνο που ξεστόμισα ήταν ότι θα του λύσω τις απορίες του μετά το τέλος της λειτουργίας... Τι να πω, το έζησα κι αυτό!

Αν δεν είχαμε κανονίσει τίποτα την Κυριακή, θα έμενα το βράδυ εκεί, καθότι ο καιρός ήταν υπέροχος και η θάλασσα λάδι. Η Χαλκιδική το χειμώνα χωρίς κίνηση και χωρίς κόσμο είναι απλά υπέροχη τελικά.

Όμως την Κυριακή είχαμε δοκιμαστικό μπάρμπεκιου στον καινούριο ξυλόφουρνο κάποιων φίλων μας και αυτά δεν χάνονται! Η αλήθεια να λέγεται φυσικά, το test drive μας αποζημίωσε με το παραπάνω αφού και οι οκτώ παρευρισκόμενοι καταλήξαμε να γλείφουμε και τα δάχτυλά μας!!! Τσακίσαμε κι ένα υπέροχο μιλφέιγ από τον Κωνσταντινίδη για επιδόρπιο και στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε από τις καρέκλες μας...

Και εκεί που ονειρευόμουν το κρεβατάκι μου, χτύπησε το τηλέφωνο... και η αδερφή μου περιχαρής μου ανακοίνωσε ότ έιχε βρει εισιτήρια για την τελευταία(?) παράσταση του Caveman στη Θεσσαλονίκη. Χαιρέτησα λοιπόν την παρέα και έκανα ένα κουράγιο ακόμα.
Και ειλικρινά δεν έχω λόγια να σας περιγράψω την παράσταση αυτή. Βέβαια όταν φτάσαμε στο Ράδιο Σίτυ, διαπιστώσαμε ότι το έργο είχε πάρει και πάλι παράταση, λόγω τεράστιας ζήτησης, και όχι άδικα! Αριστούργημα τα κείμενα αλλά και το ρεσιτάλ του Γεράσιμου Γεννατά. Χρόνια είχα να γελάσω έτσι με την καρδιά μου, και το ίδιο νομίζω και η αδερφή μου. Σας προτείνω να πάτε να το δείτε, αλλά καλού κακού φορέστε και...... Pampers!!!! Και να χαρίσετε ένα ηχηρό χειροκρότημα στο ηθοποιό που αγγίζει με αυτό το One Man Show τις ψυχές όλων των θεατών, αφού το έργο αναφέρεται σε όλους όσους είχαν, έχουν ή θα ήθελαν να έχουν σχέση με το άλλο φύλο!