Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Παιδεία, ΜΜΕ και Πολιτική - Ζητείται Ελπίς

Παίρνω αφορμή από μία συζήτηση που άνοιξε ο Άρης Δαβαράκης και επειδή δεν μου αρέσει να καταχράζομαι το χώρο του για να εκθέτω τις απόψεις μου, αποφάσισα να ξεφύγω λίγο από το πνεύμα της δημιουργίας αυτού του blog και να εκθέσω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου εδώ, στο "σπίτι" μου.

Πιστεύω λοιπόν ότι η παιδεία στην Ελλάδα του 2008 έχει χάσει το νόημα και το σκοπό της με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία στην οποία ζούμε και στην οποία ευελπιστούμε να αποκτήσουμε ή να μεγαλώσουμε παιδιά άξια και ικανά να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής, που κάποια στιγμή θα κληθούν να ζήσουν χωρίς το στήριγμα των παππούδων και των γονιών τους. Μου είναι προσωπικά αδιανόητο ότι τα σχολεία παράγουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αγράμματους πολίτες. Πως είναι δυνατόν μαθητές της Δευτέρας ή και της Τρίτης Λυκείου να μην ξέρουν απ' έξω το "Πάτερ Ημών" και να χρειάζεται να το διαβάζουν από εκτυπωμένο χαρτί στην πρωινή προσευχή του σχολείου πριν αρχίσουν τα μαθήματα? Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Φίλη εκπαιδευτικός μου περιέγραφε πώς το διαβάζουν, με τονισμό σε όλες τις λάθος συλλαβές μη ξέροντας καν τι λέει (ω, εν τις ουράνοις και τα λοιπά, και τα λοιπά...). Αυτά είναι πράγματα που εμείς διδασκόμασταν στο δημοτικό πριν 20-30 χρόνια... Πως άλλαξε η εκπαίδευση στον τόπο μας προς το τόσο χειρότερο μέσα σε δύο-τρεις μόνο δεκαετίες? Ποιος φταίει? Θα με συγχωρέσετε, αλλά για αυτό δεν φταίει η πολιτική ούτε και οι πολιτικοί! Όλοι εμείς φταίμε, εγώ κι εσύ κι ο γείτονας και ο απέναντι, οι Έλληνες πολίτες. Και φυσικά οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι δικαιολογία το ότι δεν αμείβονται καλά. Σπούδασαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί το επέλεξαν, όχι γιατί κάποιος τους το επέβαλε. Και οφείλουν να την κάνουν σωστά! Πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές τους, να είναι οι εμπνευστές των αυριανών πολιτών της χώρας αυτής, να δίνουν εναύσματα για προβληματισμό στους μαθητές, να τους μάθουν να αγαπούν το διάβασμα και προπαντώς να φροντίζουν οι ίδιοι για τη δική τους δια βίου εκπαίδευση. Οι καιροί αλλάζουν και για να προσεγγίσεις την εκάστοτε νεολαία πρέπει να έχεις τα κατάλληλα "κλειδιά". Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι οι νεότερες γενιές είναι στουρνάρια, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι ότι όταν ο αρχηγός δίνει το κακό παράδειγμα, τότε οι ακόλουθοι δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν κίνητρο από μόνοι τους, ειδικά δε όταν πρόκειται για έφηβους. Γιατί άραγε όλοι οι μαθητές πηγαίνουν στα φροντιστήρια μετά το σχολείο και πάλι δεν τα καταφέρνουν? Μήπως και οι καθηγητές στα φροντιστήρια είναι μία από τα ίδια? Μήπως φταίνε τα βιβλία? Η μήπως δεν τους εμπνέουν τα μαθήματα και απλά πηγαινοέρχονται σχολείο - φροντιστήριο γιατί έτσι πρέπει? Μήπως κάτι θα πρέπει να αλλάξει δραστικά στον τομέα αυτό πριν να είναι πάρα πολύ αργά?

Στον τομέα της παιδείας το κράτος δεν πρέπει να βασίζεται στο φιλότιμο του εκάστοτε εκπαιδευτικού για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που του έχει ανατεθεί! Μία αμφίδρομη σχέση συνεργασίας θα ήταν το ιδανικό. Με απαιτήσεις λογικές και στόχους εφικτούς και από τις δύο πλευρές. Ιδέες υπάρχουν, γιατί κανείς δε δίνει την απαιτούμενη σημασία? Και θέλω να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτή η σχέση εκπαιδευτικών - κράτους να είναι ένας αγώνας με διαιτητή και μοναδικό κερδισμένο τα ΜΜΕ.

Τα ΜΜΕ θέλουν να πουλήσουν θέαμα για να επιβιώσουν ή και να πλουτίσουν. Οι άνθρωποι που εργάζονται όμως σε αυτά είναι και αυτοί πολίτες αυτού του κράτους, έχουν και αυτοί παιδιά και είμαι βέβαιη ότι κατά βάθος έχουν που και που παρόμοιους προβληματισμούς, ασχέτως αν η τηλεθέαση δεν τους αφήνει να τους προβάλλουν. Η παιδεία είναι θέμα διαρκείας και αυτό δεν πουλάει (και μας το έχουν ξεκαθαρίσει). Άρα πρέπει να το λύσουμε διαφορετικά. Και η λύση σε καμία περίπτωση δεν είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τον τρόπο που τα έχουν στο νου τους οι ενδιαφερόμενοι. Η λέξη "Ιδιωτικό" είναι πολύ κακώς συνυφασμένη με την ποιότητα στη χώρα αυτή. Ρίξτε μια ματιά στις ιδιωτικές κλινικές και θα δείτε πως τα πολύ βαριά περιστατικά οδηγούνται κατά πλειοψηφία στα δημόσια νοσοκομεία για να μην φορτωθούν οι ιδιωτικές κλινικές το κόστος και τη θνησιμότητα και χαλάσουν οι στατιστικές τους... Αυτό εσείς θα το αποκαλούσατε ποιότητα?

Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι γνωστοί σε όλους μας λίγο ή πολύ. Το θέμα είναι ότι το ποτάμι έχει δύο όχθες. Οι άξιοι, με το αίσθημα του δικαίου και την απαραίτητη πνευματική καλλιέργεια, που δεν ντρέπονται να δουλέψουν και να παρέχουν ειλικρινή βοήθεια στο συνάνθρωπό τους με όποια μέσα διαθέτουν, αυτοί που έχουν την αλήθεια ως οδηγό τους, στέκονται μοναχικά στην μία όχθη και αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, γιατί όταν κάποιοι το δοκίμασαν φάνταζαν εξωγήινοι στις ψυχές των "βαλτωμένων" πολιτών σε σύγκριση με τους ρουσφετολόγους της απέναντι όχθης. Και διαθέτοντας σκέψη ορθή και λογική κάθησαν στην όχθη τους και περιμένουν κάποιος να ζητήσει τη συμβολή τους. Διότι, όντας πιο σοφοί, γνωρίζουν ότι όταν οι πολίτες πιάσουν πάτο - κάτι που δεν αργεί-, τότε μόνο όλα θα ξεκαθαρίσουν στα μάτια τους. Και τότε θα έρθει η σειρά τους να υποδεχτούν τον κόσμο στη δική τους όχθη και βήμα βήμα να ξαναχτίσουν τις αρχές, τις αξίες και ένα λειτουργικό για όλους σύστημα.

Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ο "Πύργος της Βαβέλ" με τα κοράκια να πρωταγωνιστούν σε κάθε πτυχή της ζωής της όχθης αυτής. Το συμφέρον είναι η λέξη που κινεί αυτήν την όχθη. Και συμφέροντος παρόντος πάσα αρχή παυσάτω! Κι έτσι οι δύστυχοι κάτοικοι της όχθης αυτής νομίζουν ότι ζουν "αρμονικά" όσο δεν αντιδρούν, δεν μιλάνε, δεν υψώνουν το ανάστημά τους. Όσο ακολουθούν τους κανόνες του συμφέροντος. Πλανώνται πλάνην οικτράν, αλλά έχουν τυφλωθεί τόσο από τη δύναμη της συνήθειας του "Ωχ, μωρέ αδερφέ, τρελός είμαι να προσπαθήσω να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα και να βρω και το μπελά μου στο τέλος?", που δεν σηκώνουν το βλέμμα τους να δουν την άλλη όχθη, να δουν ότι επιλογή υπάρχει. Ότι ζούμε σε καιρό δημοκρατίας και έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Ότι η δικτατορική δημοκρατία της πολιτικής όπως την καταντήσανε τα μεγάλα σόγια της μίας όχθης της Ελλάδας δεν είναι μονόδρομος. Ότι κάποιοι πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα στο να φτιάξουν μία αυτοσχέδια γέφυρα για να μπορέσουν οι πιο τολμηροί στην αρχή και οι υπόλοιποι αργότερα να περάσουν σιγά σιγά απέναντι, να αναδείξουν ως ηγέτη τον πιο άξιο των άξιων και να έρθουν τελικά αντιμέτωποι με το συμφέρον της άλλης όχθης.

Η γνώση είναι δύναμη και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι νεότερες αλλά και οι παλαιότερες γενιές τόσο πιο γρήγορα το ποτάμι θα γίνει θάλασσα και θα πνίξει την όχθη του συμφέροντος. Και ευτυχείς θα είναι αυτοί που θα ατενίζουν τον καθαρό πλέον ορίζοντα....

10 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Τη γνώση τη θεωρώ προσωπική αναζήτηση. Ο καθένας λαμβάνει αυτό που ζητάει και όχι αυτό που θα του διδάξουν. Πηγάζει ως εσωτερική ανάγκη και παρόρμηση.
Και από τη στιγμή που υπάρχουν πολλά μέσα, είναι στο χέρι του καθενός.

Αρης Δαβαράκης είπε...

Ωραίο κείμενο με σωστή στόχευση : Η Παιδεία. Απο εκεί ξεκινάνε όλα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πιά ζήτημα παιδείας που να παρέχεται απο το κράτος, αν μιλήσεις ακόμα και στον υπουργό θα σε κοιτάξει ειρωνικά και θα σου πεί "λές να μ' έβαλαν εδω για να φτιάξω τα στραβά στην Ελληνική παιδεία;". Εχουνε γίνει όλοι αυτοί καθαρά κυνικοί (και καθόλου φιλέλληνες!). Είναι μεροκαματιάρηδες του τρόμου και ασχολούνται με το πώς θα συγκαλύψουνε τίς βρωμοδουλειές τους. Το καλό του τόπου δεν τούς ενδιαφέρει.
Συγχαρητήρια για το κείμενο. Λέξη τη λέξη, πόστ το πόστ, σκέψη τη σκέψη, θ' ανοιχετί ενας καινούργιος δρόμος. Ποτε η ανθρωπότητα δεν κόλλησε κάπου, δεν έμεινε "ακίνητη". Η ζωή ρέει και σαν το ποτάμι παρασύρει πολλά πράγματα και φέρνει άλλα. Αλλοτε λασπώνει και δυσκολεύεται, αλλοτε, με τίς πολλες βροχές καθαρίζει και ρέει κρυστάλλινο. Περνάμε μια περίοδο που δυστυχώς διαρκεί ήδη σχεδόν 30 χρόνια, απο τότε που εξελέγη ο Αντριου Παπάντριου ο εντελώς αδιάφορος για την τύχη της Ελλάδας, ο καλοπερασάκιας και σκληροτράχηλος τζογαδόρος της πολιτικής με τήν "γοητευτική προσωπικότητα". Ε, που θα πάει. Λίγη υπομονή ακόμα. Ακόμα και τα αρχεία του Φόρεϊν Οφις ανοίγουν κάθε τριάντα χρόνια. Θα κλείσει κάπως αλλοιώς αυτός ο κύκλος που ελπίζαμε πως θα τον έκλεινε η Νέα Δημοκρατία. Αλλά δεν έχουμε περιθώριο να συνεχίσουμε να κατρακυλάμε - τελείωσε, πρέπει να βρούμε τρόπους ν΄αρχίσουμε πάλι να σκαρφαλώνουμε βήμα-βήμα σ' ένα υψόμετρο που νά προσφέρει επιτέλους μια θέα...Μία Θέα ανοιχτή και πλατειά, ελεύθερη και φωτεινή, με προοπτική και δημιουργικό μέλλλον...

boutsoukas είπε...

@kitsosmitsos
Συμφωνώ μαζί σου, όμως ας μην ξεχνάμε ότι για να λάβεις αυτό που ζητάς, πρέπει καταρχήν να ξέρεις, έστω και στο περίπου, τι ψάχνεις. Και για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να διδαχτείς πράγματα -ενδεχομένως και κάποια που δεν σου αρέσουν- ώστε να αποκτήσεις άποψη. Τότε η γνώση γίνεται δημιουργική και παραγωγική δύναμη.

boutsoukas είπε...

@Άρης Δαβαράκης
Η αλήθεια είναι ότι με στεναχώρησες λιγάκι με αυτά που έγραψες για τον Άνδρέα, γιατί το σόι του το είχα μέσα στη λίστα του μυαλού μου μεν, αλλά κυρίως κάποια άλλα υπεραιωνόβια σόγια εννοούσα, που αν δεν εξασφαλίσουν για τα παιδιά τους -χαρισματικά και μη- την πρωθυπουργική και κάποιες ακόμη καρέκλες εξουσίας, δεν θα κοιμηθούν εν ειρήνη...
Βλέπεις ο Ανδρέας εξελέγη σε μία εποχή που οι ανάγκες του Ελληνικού λαού ήταν τελείως διαφορετικές- όταν η ελευθερία του λόγου και της επιλογής εφημερίδας αποτελούσε βασική καθημερινή ανάγκη για μία μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών. Και σε αυτόν τον τομέα ο Ανδρέας τον έπιασε το στόχο! Βεβαίως, όπως είναι φυσικό, έγιναν και στραβοτιμονιές και εκείνο που του καταλογίζω και εγώ προσωπικά είναι ότι ενώ ξεκίνησε με την εξουσία συνοδοιπόρο του και όχι αυτοσκοπό, στο τέλος την ξεμάλλιασε στην κυριολεξία. Και αντί όλοι όσοι τον θαύμαζαν -συνεργάτες αλλά και αντίπαλοι- να κρατήσουν τα θετικά της πολιτικής του πορείας, βούλιαξαν στο βάλτο του βολέματος και του εύκολου χρήματος. Και καταντήσαμε σήμερα να βλέπουμε τους καθαρούς και μη διαπλεκόμενους - που, ω, ναι, υπάρχουν ακόμη!- σαν εξωγήινους.
Που θα πάει όμως, θα τον γυρίσουμε τον Ήλιο (όχι του σημερινού ΠΑΣΟΚ!!) να ξαναφωτίσει την Ελλάδα μας.
Και σε ευχαριστώ πολύ τόσο για την παρουσία σου εδώ όσο και για τα καλά σου λόγια για το κειμενάκι μου. Την καλημέρα μου!

geokalp είπε...

@boutsoukas

υποβαθμίζεις το πολύ καλό σου post με το σχόλιο-απάντηση στον Άρη...

Το σχόλιο του - μαζί με το post σου - νομίζω ότι πρέπει να καρφιτσωθεί και να το βλέπουμε καθημερινά!
το σχόλιο του Άρη κατά 90% αντικατοπτρίζει και τις δικές μου απόψεις: το τέλμα πρέπει να το διαβούμε, μπας και ξεκινήσει η αναρρίχηση!
Η χώρα που αισθάνεται υπερήφανη για αυτά που είπαν άνθρωποι που κάποτε έζησαν εδώ γύρω, και τα οποία ευτυχώς σε κρίσιμες στιγμές αναπαράχθηκαν, δεν θα πρέπει να είναι καθόλου υπερήφανη σήμερα...

geokalp είπε...

χαλάλι η διαφοροποίηση από τα "καλούπια" του blog!

boutsoukas είπε...

@geokalp
Αν η αναφορά μου στο πρόσωπο του Ανδρέα, νομίζεις ότι υποβαθμίζει το ποστ, ΟΚ, απόψεις είναι αυτές... (ή μήπως κατάλαβα λάθος?)Όμως νομίζω ότι θα πρέπει να βλέπουμε την παρουσία του κάθε πολιτικού, τοποθετημένη στην εποχή και τις ανάγκες της για να βγάζουμε ορθότερα συμπεράσματα. Και αυτό ήθελα να πω τελικά με το σχόλιο μου, σε περίπτωση που δεν έγινα απολύτως κατανοητή...

Το τέλμα νομίζω ότι το περνάμε as we speak, οπότε πιστέυω ότι πολύ, πολύ σύντομα θα αναφωνήσουμε "Ήγκικεν η ώρα!", με ότι αυτό συνεπάγεται...

Και ευχαριστώ και εσένα για τα τόσο καλά σου λόγια για το ποστ.

geokalp είπε...

απλά το σχόλιό σου "τράβηξε" προς άλλη κατεύθυνση το post - που νομίζω ότι δεν θα έπρεπε, αυτό θέλω να επισημάνω/διευκρινήσω μόνο

μακάρι να είναι όπως τα λες, και να είμαστε προς την έξοδο... εμένα πάλι μου θυμίζει βαρέλι χωρίς πάτο

tzonakos είπε...

Αυτο το εχω πάθει εγω στο μπλόγκ μου και το εχω δει σε άλλα. Δηάδη να εκτρέπεται η συζήτηση σε κάτι άλλο όπως εδω κινδυνεύει να στραφεί στον Αντρέα.
Μου άρεσε ωστόσο η σύντομη αναφορά σε αυτόν.
Απο την παιδεία και την Παιδεία ξεκινούν όλα. Παιδεία απο το περιβάλλον και την οικογένεια και απο τα σχολεία. Ο εκπαιδευτικός συχνά με φιλότιμο προσφέρει παραπάνω αλλα ειναι κι εκείνος ενας Ελληνας πολίτης. Προσπαθεί να επιβιώσει και εκείνος και πολλές φορές ειναι μόνος.
Για τα ΜΜΕ τι να πεις ; Στο βωμό του χρήματος κι εκείνα όπως και τα "τέλεια ιδιωτικά" εκπαιδευτήρια ή νοσοκομεία.
Μια πλαστή τελειότητα, ψεύτικη.
Η έλλειψη Παιδείας φέρνει αργά η γρήγορα τον ωχαδερφισμό που ειναι μια μεγάλη πληγή. Μας μειώνει σαν ανθρώπους και σαν λαό.
Και ειναι δύσκολο να αλλάξει αυτο, αλλα μπορεί να αλλάξει αν ο καθένας μας προσπαθεί.

boutsoukas είπε...

@tzonakos
Η παιδεία για μένα είναι το Α και το Ω ενός λαού. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να δούμε που μπορεί να οδηγήσει η έλλειψή της, ας ρίξουμε μια ματιά στους αγαπητούς γείτονες Τούρκους που τα ποσοστά αναλφαβητισμού είναι μεγάλα. Αυτό οδηγεί στην εύκολη χειραγώγηση του λαού και επίσης στο φανατισμό, αφού άποψη εκφέρουν κατά πλειοψηφία μόνο οι έχοντες και κατέχοντες τις γνώσεις και τους τρόπους και οι περισσότεροι απλά ακολουθούν. Δεν θέλω οι Έλληνες να πάρουμε ένα τέτοιο δρόμο... Αλλά ούτε και να μιζεριάζουμε αφήνοντας τα κακώς κείμενα και τους υπαίτιους να κυβερνούν νομίζοντας ότι επιλογή δεν υπάρχει.
Η παιδεία είναι το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να δωθεί ΒΑΡΟΣ, και όλα τα άλλα θα γίνουν σιγά σιγά...
Και όπως πολύ σωστά είπες, ας ξεκινήσουμε από το περιβάλλον που ζούμε, την οικογένεια και τους φίλους, και έτσι ίσως κάποιοι καταλάβουν ότι και στα σχολεία επιβάλλεται μία μεθοδευμένη μεταρρύθμιση με μεγάλο χρονικό ορίζοντα και όχι με τη στενή μικροπολιτική έννοια που την αντιλαμβάνονται οι πρώην και νυν κυβερνήσεις.
Την καλημέρα μου!