Θεσσαλονίκη- Μία ΧΑΛΑΡΗΗ μέρα σε άδεια

Δεύτερη μέρα άδειας σήμερα και αφού δεν είμαι στην Αθήνα (σνιφ, κλαψ), είπα να μην κάτσω πάλι σπίτι να ξεκουραστώ. Αρκετά ξεκουράστηκα χθες όλη την ημέρα. Έξω είχε μια υπέροχη λιακάδα και τα δεντράκια που βλέπω από το μπαλκόνι μου μαρτυρούσαν ότι είναι καιρός για βόλτα!

Ετοιμάστηκα λοιπόν και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης που πολύ μου έχει λείψει. Καθώς οδηγούσα, σε ένα φανάρι είδα την κολλητή μου να οδηγάει αμέριμνη μιλώντας στο κινητό της. Την κάλεσα επιτόπου για να την ενημερώσω για τα νέα πρόστιμα του ΚΟΚ. Φυσικά κι εγώ οδηγούσα, αλλά στην Ελλάδα είμαστε.... Τα είπαμε στα γρήγορα, καθότι είμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις και κλείσαμε, πριν μία από τις δύο βρεθεί με το προαναφερθέν πρόστιμο στο χέρι.
Φτάνοντας στο κέντρο διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς παρέμενα ακινητοποιημένη στο ίδιο φανάρι για πολλή ώρα. Χμμμμ, λες να έκλεισαν τους δρόμους από σήμερα για τα αυριανά αναμενόμενα επεισόδια? Μπα, δε νομίζω... Και καλά έκανα και δε νόμιζα. Τα έργα του μετρό έφταιγαν... Ανέκδοτο δύο λέξεων που είπε τις προάλλες κι ο Γιάννης Σερβετάς : “Μετρό Θεσσαλονίκης”. Μετά από σύντομη φιλική συμμετοχή στο έργο “The Talaiporian drivers of Thessaloniki” έφτασα επιτέλους στο πάρκινγκ, άφησα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα την βόλτα μου. Αφού επισκέφτηκα την Ε. για να μου κάνει μία σύντομη αλλά απαραίτητη περιποίηση, ξεκίνησα για τα ψώνια μου.

Πρώτος σταθμός Μπουτσούκας : Βιβλιοπωλείο! Ζήτησα λοιπόν το βιβλίο της Βασιλικής μας και η ευγενέστατη κοπέλα του βιβλιοπωλείου αφού μου χαμογέλασε, μου λέει "Ξέρετε, το βιβλίο αυτό έχει μεγάλη ζήτηση, έχει ρεύμα! Να, τώρα πριν μπείτε συζητούσα και με μία άλλη κυρία γι’αυτό". Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια της εξήγησα ότι η Βασιλική είναι από την πόλη μας και γράφει και καταπληκτικά. Και συνέχισα: "Μπορεί να το έχετε στα Παιδικά, είναι όμως τόσο ιδιαίτερο που άνετα διαβάζεται και από μεγάλους!". Η πωλήτρια με κοίταξε όλο χαρά και μου είπε "Προφανώς τη γνωρίζετε για να μιλάτε με τέτοιο ενθουσιασμό!" και εκεί κόλλησα... Τώρα που να της εξηγώ.. Χαμογέλασα και το μόνο που μπόρεσα να ξεστομίσω ήταν "Εεεε, περίπου...". Πήρα και το “Προσωπικό Ημερολόγιο Ανεκδοτολόγιο του 2008” γραμμένο από το Γιάννη Σερβετά για την αδερφή μου, ελπίζοντας πως θα της φτιάξει λιγάκι τη διάθεση, και μετά ζήτησα κάποια άλλα βιβλία, πιο δυσεύρετα και έβαλαν παραγγελία να μου τα φέρουν από εβδομάδα.
Συνέχισα την βόλτα μου στην πραγματικά ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη- τι τα ήθελα τα μάλλινα και το μπουφάν Χριστέ μου? Χάζεψα τις βιτρίνες για πολλή ώρα μη βρίσκοντας κάτι αξιόλογο να αγοράσω και τελικά έκανα μόνο κάτι αγορές για τον υπολογιστή μου, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο, αφού είμαι εντελώς anti-technology freak, κι ας είναι αυτή η δουλειά μου. Σέρνοντας λοιπόν τις ιδιαίτερα πλέον βαριές μου σακούλες άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι ώρα για ένα καφεδάκι. Τηλέφωνο στις δύο επικρατέστερες φίλες μου που μπορεί να ήταν κέντρο λόγω δουλειάς. Τζίφος, η οδοντίατρος είχε ένα τρίωρο δουλειά ακόμη και η αρχιτέκτων ήταν γριπωμένη σπίτι και δεν είχε κατέβει στο γραφείο της. Και που να πάω τώρα φορτωμένη με όλα αυτά και μόνη? Παραλία???? Μμ, όχι.. Κατευθύνθηκα στο all time classic Friends, δυστυχώς χωρίς friends. Μπαίνοντας με υποδέχτηκε το αγαπημένο μου Summer Wine. Καλή επιλογή, σκέφτηκα. Άπλωσα όλα αυτά που κουβαλούσα, παρήγγειλα έναν καφέ και άνοιξα το βιβλίο της Βασιλικής, που αποφάσισα ότι θα ήταν η παρέα μου σε αυτό το καφεδάκι. Η κοπέλα στο Bar με κοίταξε γεμάτη περιέργεια αφού διαβάζοντας χαμογελούσα όλο και περισσότερο. Και εκεί που το βιβλίο τελείωνε, να ‘σου και ένα τραγουδάκι από τα πολύ, πολύ παλιά, από την εποχή των πειρατικών ραδιοφώνων. Το Mary’s Prayer – Save me, save me.. Τι μου θύμισες τώρα? Είκοσι χρόνια πίσω πήγα.
Τέλεια, απλά τέλεια και ας ήταν η μόνη μου παρέα το παιδικό αυτό βιβλίο και οι μουσικές. Η ώρα πέρασε και σιγά σιγά άρχισα να κατευθύνομαι προς το πάρκινγκ. Μα τι απίστευτος πανικός είναι αυτός στους δρόμους?? Αποφάσισα ότι ο περιφερειακός δεν ήταν η προτεινόμενη λύση και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό κύκλο. Με τη μουσική σχετικά δυνατά, πήρα την παραλιακή, η διάθεση μου ήταν εξαιρετική, είχα τελειώσει τη λίστα με τις δουλειές μου και η ώρα ήταν μόλις πέντε. Μια χαρά. Σε ένα φανάρι που λέτε, και ενώ σιγοτραγουδούσα εύθυμα, ακούω κάποιον να φωνάζει δίπλα μου. Εμένα φωνάζει?? Γυρναώ και βλέπω έναν τύπο από ένα φορτηγάκι μίας εταιρίας με υδραυλικά, αν δεν απατώμαι, να έχει μισοβγεί από το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μου χαμογελάει και να φωνάζει «Κοπελιά, ε, κοπελιά να κεράσουμε καφεδάκι?».
Φάουλ πρώτο : Κοπελιά?????????????? Ήμαρτον, τι πιο ....λολ.. από το Κ-Ο-Π-Ε-Λ-Ι-Α!
Φάουλ δεύτερο : Κάτι πιο έξυπνο δε βρήκες να πεις αφού ήθελες να ανοίξουμε κουβέντα με αυτοκίνητα εν κινήσει, βρε παιδί μου???
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αγαπητοί! Χαμογέλασα ευγενικά, έβγαλα μία κίτρινη κάρτα στον λεγάμενο, έβαλα πρώτη, πάτησα το γκάζι και συνέχισα να τραγουδώ “That’s me in the corner…” των REM.