Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στο Λάκη Λαζόπουλο και το Δημήτρη Μητροπάνο

Αυτή η χθεσινή πρεμιέρα του Αλ Τσαντίρι Νιουζ ήταν κατά την άποψή μου ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει ο Λάκης Λαζόπουλος τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να με έκανε να μηδιάσω, να χαμογελάσω και σε κάποιες φάσεις να ξεκαρδιστώ, όμως το ανεκτίμητο κομμάτι της χθεσινής του εκπομπής είχε δύο highlights που θα συγκινούσαν ακόμη και βράχο.

Οι Μήτσοι Ανδρέας Παπανδρέου και γέρος Καραμανλής και η μοναδικής ευφυίας, Αλήθειας και εσωτερικού πόνου για την Ελλάδα μας συνομιλία, δε νομίζω να άφησε ασυγκίνητο κανέναν μας. Βλέπετε, καμιά φορά η κατάντια στην οποία έχει περιέλθει ένα κράτος είναι τόσο προφανής που είναι δύσκολο να τη διακρίνεις - όπως όταν ψάχνεις κάτι μέσα στη ντουλάπα σου και ενώ είναι μπροστά σου, δεν μπορείς να το δεις και ανακατεύεις, ανακατεύεις και τίποτα- νομίζεις ότι το ρούχο σου εξαφανίστηκε...

Και σα να μην έφταναν τα δάκρυα για την Αλήθεια, που σε όλους αρέσει στη θεωρία, αλλά η πλειοψηφία δεν τη θέλει γιατί είναι δύσκολο σπορ, ήρθε και ο ΚΥΡΙΟΣ Δημήτρης Μητροπάνος για να ξεπλύνει την δική μου τουλάχιστον ψυχή σε μια στιγμή που η ανάγκη ξεπέρασε τα "πρέπει" μου. "Πήρε μια χούφτα θάλασσα, πήρε μια χούφτα ήλιο και μου 'πλυνε το πρόσωπο..."

Λάκη, σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς και της ψυχής μου - να είσαι πάντα καλά για να μας θυμίζεις τα αυτονόητα, που τείνουμε να ξεχνάμε ύπο το βάρος της προσωπικής μας αβάσταχτης -καμιά φορά- καθημερινότητας. Κρίμα που ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν είπε αυτό το τραγούδι που τόσο πολύ θα έδενε με τη συνομιλία των συγχωρεμένων σοφών της χώρας μας, όπως είχε ερμηνευτεί τότε στους Μήτσους... Τελικά μερικά πράγματα παραμένουν για πάντα επίκαιρα...

Και Ξαφνικά Όλα Ξεκαθάρισαν...

Μάλλον πρέπει να είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Στα 35 χρόνια μου σε αυτόν τον πλανήτη έχω ζήσει πράγματα που άλλοι ούτε στα πιο οδυνηρά τους όνειρα δεν έχουν δει, πόσο μάλλον φανταστεί. Η πορεία, όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις, είναι εξαιρετικά επώδυνη και ψυχοφθόρα άλλα τελικά έρχεται μία μέρα που συνειδητοποιείς ότι για κάποιον λόγο έγιναν όλα. Και η ευτυχέστερη μέρα είναι όταν ανακαλύψεις το λόγο. Έτσι και για μένα σήμερα ήρθε η μέρα αυτή - 23 Σεπτεμβρίου 2008. Σαν κάποιος ξαφνικά να πάτησε το διακόπτη και ενώ όλα ήταν μέχρι χθες θολά, ως δια μαγείας (που λέει ο λόγος) να ξεκαθάρισαν. Bye, bye ομίχλη λοιπόν!!

Μου λείψατε όλοι αφόρητα το τελευταίο πεντάμηνο της απουσίας μου από τη μπλογκόσφαιρα. Αλλά δυστυχώς έπρεπε να χαθώ για κάποιο διάστημα για να ξεκαθαρίσω πρόσωπα και πράγματα από τη ζωή μου. Το housekeeping ήταν καθοριστικό και έτσι τώρα πια μπορώ να αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να χαμογελώ με το θέαμα. Βλέπετε, την τελευταία δεκαετία ήμουν πολύ απασχολημένη με ένα σωρό πράγματα που με απέτρεπαν από το σημαντικότερο: να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Ακούγεται λυπηρό, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Λίγοι θα το διαβάσουν αυτό και ακόμη λιγότεροι θα το καταλάβουν, αλλά κατά βάθος χαίρομαι. Δεν θέλω ποτέ και κανείς να βρεθεί στη θέση μου και ειλικρινά πονάω όταν ακούω φίλους (τι παράξενη λέξη!) που τυχαίνει να βιώσουν κάποιες παρόμοιες καταστάσεις να μου λένε " τώρα σε καταλαβαίνω". Μακάρι ποτέ κανείς να μην με καταλάβει- μου φτάνει που κατάλαβα εγώ. Το έχω πει και στο παρελθόν και το πιστεύω ακράδαντα " Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία", αλλά τελικά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον δεν είναι το να είναι αχάριστος- είναι το να μη γνωρίζει τον εαυτό του.

Έχω μαζέψει πολύ υλικό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας όμως προς το παρόν θα σας αφήσω, γιατί σήμερα θέλω να χαλαρώσω απολαμβάνοντας ένα ποτηράκι Absolut 100 που έφερα από το πρόσφατο ταξιδάκι μου στη Σκανδιναβία. Αλλά περί αυτού, καθώς και για τους λόγους που τη θεωρώ το νούμερο 1 αντι-τουριστικό προορισμό θα σας γράψω αναλυτικά σε επόμενο ποστ.

Το βιντεάκι της Absolut 100 είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον άνθρωπο που άθελα του ζωγράφισε το χαμόγελο στα χείλη μου και με έκανε να θυμηθώ, ότι παρά την πολύχρονη απουσία μου, τελικά υπάρχει ακόμη ΖΩΗ εκεί έξω. Thanks RITA.

Νηστίσιμη Τερίνα Σοκολάτας και Nηστίσιμη Black Forest

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήμασταν καλεσμένοι σε ένα φιλικό σπίτι, και ως συνήθως είπα να συνδράμω με κάποια σπιτικά γλυκά. Ετοίμασα λοιπόν μία νηστίσιμη Black Forest, τη συνταγή για την οποία βρήκα εδώ και μία επίσης νηστίσιμη τερίνα σοκολάτας. Η αλήθεια έιναι ότι η Black Forest με παίδεψε αρκετά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό για πρώτη φορά, όπως μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία! Βέβαια, επειδή η συνταγή της τερίνας, που μου έχει δώσει ο μάγειρας και φίλος Δημήτρης Τ., είναι πολύ πιο απλή, υπήρξε μεγάλη ζήτηση από τις παρευρισκόμενες και γι' αυτό τη δημοσιεύω εδώ - για να τη φτιάξετε και να την απολάυσετε κι εσείς. Το γλυκό αυτό είναι ιδιαίτερα απλό στην προετοιμασία του και είναι πολύ θρεπτικό, αλλά δυστυχώς και πολύ παχυντικό!

ΤΕΡΙΝΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΜΕ ΤΑΧΙΝΙ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ

ΥΛΙΚΑ

· ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΜΕ ΤΑΧΙΝΙ 3 ΠΡΟΣ 1 (π.χ.400 ΓΡ ΚΟΥΒΕΤΡΟΥΡΑ και 130 ΓΡ ΤΑΧΙΝΙ) ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ
· ½ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ ΓΛΥΚΟΥ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ (ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ)
· ΚΑΒΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟΥΣ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΜΥΓΔΑΛΑ) ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ (ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ MULTI)
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΒΕΡΥΚΟΚΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
· ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)
· ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ-ΚΑΚΑΟ)

ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

· ΛΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΣΕ ΜΠΕΝ ΜΑΡΙ
· ΑΦΟΥ ΛΙΩΣΕΙ, ΤΡΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΧΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΣΑΜΕΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΛΑ
· ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ ΦΟΡΜΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΑΔΟΚΟΛΑ
· ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΤΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑΣ
· ΜΕΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΙΓΟΥΣ ΚΥΒΟΥΣ ΧΑΛΒΑ, ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ
· ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΩΣΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ.
· ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΙΣ ΣΤΡΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ Η ΦΟΡΜΑ
· ΤΕΛΟΣ, ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΕΤΕΣ ΧΑΛΒΑ (ΩΣ ΒΑΣΗ)
· ΤΟ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΓΩΣΕΙ ΚΑΛΑ.
· ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΤΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.

Προσωπικά την τυλίγω σε αλουμινόχαρτο και την διατηρώ στο ψυγείο. Όσο περισσότερο μείνει στο ψυγείο τόσο πιο νόστιμη γίνεται.

Tips: Για να κόψετε τον χαλβά σε φέτες χωρίς να διαλυθεί, βάλτε ένα μεγάλο μαχαίρι κάτω από χλιαρό νερό και μετά κόψτε. Το ίδιο ισχύει και για το κόψιμο της έτοιμης τερίνας. Τέλος, αν δεν θέλετε να γίνει πολύ "σφιχτή" χρησιμοποιήστε μόνο αμύγδαλα.

Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!

Οι 7 (μόνο?) παραξενιές μου!

Με χαρακτηριστική καθυστέρηση, λόγω απίστευτου φόρτου εργασίας, ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση του φίλου Στάθη να εκθέσω δημόσια τις 7 παραξενιές μου. Η αλήθεια είναι ότι οι παραξενιές μου δεν είναι μόνο επτά, αλλά παρακάτω θα βρείτε τις κυριότερες... Πάμε λοιπόν:

1. Όπως θα έχετε καταλάβει από προηγούμενα ποστ μου, μου είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι βραδύστροφοι. Για αυτούς με τους οποίους είμαι όμως αναγκασμένη να συνεργάζομαι, φροντίζω να γράφω idiot-proof οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Αν παρ' όλα αυτά τύχει και με ενοχλήσουν για κάτι, για το οποίο υπάρχουν γραμμένες αναλυτικές οδηγίες μου, τότε εκτός από το γνωστό RTFM (=Read The Fucking Manual!) θα ακούσουν και διάφορα άλλα...

2. Όταν δεν συμπαθώ κάποιον, καρφώνομαι και είναι αδύνατο να το κρύψω. Δυστυχώς η διπλωματία δεν συμπεριλήφθηκε στα γονίδιά μου και αυτό μου έχει κοστίσει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.

3. Καπνίζω πολύ και θέλω οπωσδήποτε να το κόψω. Κάποτε το έκοψα μαχαίρι και το ξανάρχισα από καθαρή βλακεία. Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτήν την εξάρτηση.

4. Λειτουργώ άψογα όταν βρίσκομαι υπό πίεση. Μπορεί να κάνω χιλιάδες πράγματα σε απίστευτα λίγο χρόνο. Αντιθέτως, όταν είμαι χαλαρή, συνήθως με πιάνει σπαρίλα και μπορεί να κωλυσιεργώ ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα.

5. Μου είναι αδύνατο να ζήσω χωρίς μουσική. Στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο σπίτι θέλω να έχω πάντα ανοιχτό τουλάχιστον ένα ραδιόφωνο!

6. Όταν διαβάζω βιβλία, σχεδόν πάντα υπογραμμίζω τα κομμάτια που μου αρέσουν ή με αγγίζουν.

7. Και τελευταία άφησα την μεγαλύτερη παραξενιά μου-συμβουλή για όποιον δε με ξέρει. Αν τύχει και αρρωστήσω (μακριά από μας και από όλους βέβαια!), καλό είναι να με αποφεύγουν όλοι, γιατί γίνομαι ανυπόφορη. Μου είναι αδύνατο να νιώθω εξαρτημένη και να πρέπει να είμαι καθηλωμένη σε ένα κρεββάτι. Μου στρίβει κανονικά και όποιος τύχει να είναι γύρω μου ακούει τα... "εξ' αμάξης" χωρίς να φταίει. Στην περίπτωση δε, που πρόκειται για γιατρό ή νοσοκόμα, και πέσει στην αντίληψή μου ότι δεν κάνουν σωστά αυτό που πρέπει για να γίνω καλά μια ώρα αρχύτερα, τότε βοήθειά τους. Υπάρχουν κάποιοι γιατροί που ακόμη με θυμούνται για τους "καλούς μου τρόπους", όταν έπεσα στην ανάγκη τους...

Α, και κάτι τελευταίο: εσείς που ξέρετε και τις υπόλοιπες 8.000 παραξενιές μου, μην το κάνετε θέμα... (Χα! Χα! Χα!)

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Ένας δίσεκτος Μάρτης στην Αθήνα

Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη και στην πραγματικότητά μου. Παράξενος ο Μάρτιος. Ειδικά τα δίσεκτα έτη. Την τελευταία δεκαετία κάθε δίσεκτος Μάρτιος με φέρνει αντιμέτωπη με τις επιλογές μου και με πιέζει με κάποιον παράξενο τρόπο να πάρω αποφάσεις. Τα χρόνια περνούν και μέσα από τα σημάδια που αφήνουν σε ωθούν να αναθεωρήσεις πράγματα και μερικές φορές και τις απόψεις σου για αγαπημένα πρόσωπα. Είναι δύσκολη η διαδικασία αυτή, κάποιες φορές σε εξουθενώνει. Όμως η ζωή δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μας καλεί να τη γευτούμε, να τη χαρούμε. Οι αναβολές μπορεί να σου χαρίσουν προσωρινά μα επίπλαστη ηρεμία, όμως η ώρα των αλλαγών νιώθω ότι πλησιάζει και όπου να 'ναι θα μου χαϊδέψει τον ώμο.

Πέρασα πολύ όμορφα στην Αθήνα. Δυστυχώς η μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής αποφάσισε να με προδώσει, κι έτσι δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό. Πάντως γέλασα με την καρδιά μου μετά από πολύ καιρό. Και το είχα μεγάλη ανάγκη. Οι Πουν και Θουλ, που πολύ τους είχα επιθυμήσει, με φιλοξένησαν για τελευταία φορά, αφού από δω και μπρος θα έχω το δικό μου στέκι στην Αθήνα (λεπτομέριες θα δωθούν σε κάποιο μελλοντικό ποστ!). Δεν καταφέραμε να πάμε στον Παπασπυρόπουλο που έπαιζε στο Wild Rose το Σάββατο, αλλά δεν πειράζει. Μια χαρά περάσαμε και στο σπίτι, τα είπαμε, χαλαρώσαμε και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να δούμε το Lions for Lambs... η νύστα όλων ήταν έκδηλη και μείναμε με την απορία για τη συνέχεια της ταινίας...

Μια βόλτα στο TGI Friday's και μετά στο Σύνταγμα την Κυριακή το μεσημέρι με τους αγαπημένους μου Μανώλη, Νατάσσα, Γιώργο, Όλγα και σία ήταν αρκετή για να μου θυμίσει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να φέρουν το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου, ό,τι κι αν με απασχολεί. Αυτή τη φορά είχαμε βέβαια μαζί μας και τις φοβερές μικρές Αριάδνη-(το παρατσούκλι μου είναι "όχι νονέ!") και Φοίβη (έχω τις πιο απίστευτες ματάρες και σας κοιτώ με νόημα!) που έδωσαν μία έξτρα πινελιά χαράς στο ανοιξιάτικο αυτό μεσημέρι.

Η Δευτέρα των αναβολών ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, δυστυχώς κατέληξε στην ακύρωση κάποιων συναντήσεων με αγαπημένους μου φίλους, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, που νομίζω ότι θα είναι σχετικά σύντομα!

Το βράδυ της Δευτέρας όμως πήρα αγκαζέ τη μανούλα και μία φίλη της και πήγαμε να δούμε "Το 99%" στο Θέατρο Χυτήριο. Αν δεν το έχετε δει ακόμη σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Εγώ πάντως ευχαρίστως το ξαναβλέπω! Το έργο έχει ψυχή! Την ψυχή του Άρη Δαβαράκη, την ψυχή των έγκλειστων στις φυλακές αλλά και την ψυχή των φυλακισμένων ανθρώπων που ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Για κάποιον που διαβάζει τον Άρη, το θεατρικό αυτό αποτελεί την ενσάρκωση των κειμένων του και της αγνής, αληθινής ψυχής του. Χάρισμα και προνόμιο σπάνιο στις μέρες μας... Όσο για τις μουσικές επιλογές, το μόνο που έχω να πω έιναι ότι ήταν εξαιρετικές, όπως ήταν άλλωστε και αναμενόμενο! Σε κάποιες φάσεις βουρκώσαμε κι οι τρεις, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους... όμως τελικά βγήκαμε από το θέατρο ξαλαφρωμένες και ορεξάτες. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, δεν θα ήθελα να κάνω διακρίσεις, όμως πως μπορώ να μην ομολογήσω ότι η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου κλέβει την παράσταση?? Ίσως γιατί στο τέλος εκείνη είναι που περνάει το αισιόδοξο μήνυμα πάνω στις ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες στιλέτο της... ότι δηλαδή ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Έτσι είναι, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου η Λιλίκα : "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Γιατί αν θέλεις όλα γίνονται!".

Μετά το θέατρο, τα κορίτσια είχαν όρεξη για βόλτα κι έτσι καταλήξαμε στο όχι και πολύ επιτυχημένα ανακαινισμένο "Zonar's" ή καλύτερα "Cafe d' Athenes", για το οποίο δεν έχω να πω και τα καλύτερα... Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά περιμέναμε για να εμφανιστεί κάποιος να πάρει παραγγελία. Ανεπίτρεπτο για τέτοιο μαγαζί. Βέβαια η σοκολάτα που ήπιαν τα κορίτσια ομολογουμένως ήταν η καλύτερη σοκολάτα που μπορείς να πεις, αλλά τι να το κάνεις αν ξενερώσεις από την αναμονή??

Βγαίνοντας από το "Zonar's" είδαμε και την "ανακαινισμένη" Μαρία την άσχημη, που έχει πλέον γίνει όμορφη, μαζί με τους τηλεοπτικούς συμπρωταγωνιστές της Νικόλα και Φίλιππο και κάπου εκεί χορτασμένες ψυχικά και ανάλαφρες είπαμε καληνύχτα.

Κι κάπως έτσι, υποδέχομαι φέτος αυτήν την παράξενη δίσεκτη άνοιξη, με την πεποίθηση πως τελικά όλα θα γίνουν.

Ταξίδι στην Αθήνα - επιτέλους!

Μετά από 5 εξουθενωτικές εβδομάδες στη δουλειά, κατάφερα να πάρω μερικές μέρες άδεια και επιτέλους κατεβαίνω στην Αθήνα, με τα απαραίτητα τσουρέκια και πουράκια και ανώμαλα Χατζηφωτίου για το σπίτι που θα με φιλοξενήσει!!!
Θα τα ξαναπούμε μόλις γυρίσω με το απαραίτητο φωτογραφικό ρεπορτάζ, καθότι το πρόγραμμα αναμένεται εξαιρετικά γεμάτο!!
Στο μεταξύ, σας χαρίζω το Mercy της Duffy με το οποίο έχω κολλήσει τον τελευταίο καιρό.
Να είστε καλά και καλό ΣΚ.

"Battle at Kruger"

Με την αγαπητή μας συνεργάτιδα από την Αγγλία τα πράγματα στη δουλειά εξελίχθηκαν θαυμάσια, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, κι έτσι βγήκαμε να το διασκεδάσουμε λιγάκι. Αποφασίσαμε να την πάμε στις υπέροχες "Επτά Θάλασσες", που πρόσφατα μετακόμισαν από την παραλία στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη. Ο χώρος είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά η εξυπηρέτηση και το φαγητό διατηρούν το ίδιο υψηλό επίπεδο. Εν μέσω οίνου και υπέροχων θαλασσινών και ψαριών η συνεργάτιδά μας, που παλαιότερα ζούσε στη Νότια Αφρική, άρχισε να μας λέει για την επίσκεψή της τα χρόνια εκείνα στο Kruger National Park και αναπόφευκτα η κουβέντα ήρθε στο πιο δημοφιλές βιντεάκι στο youtube, το οποίο μέσα σε δέκα μόλις μήνες το έχουν δει πάνω από 26.000.000 φορες! Την ιστορία αυτού του βίντεο αξίζει να τη διαβάσετε εδώ και εδώ !
Απολαύστε το!