Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

An Innocent Man

Υπάρχουν τρεις άνθρωποι στους οποίους θέλω να αφιερώσω
αυτήν την κατάθεση ψυχής του Billy Joel.
Χωρίς άλλα σχόλια.


Κι επειδή θέλω να το διαβάσετε κιόλας, οι στίχοι βρίσκονται εδώ :
http://www.lyrics007.com/print.php?id=TmpBMU9URT0

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Times- “Μήπως ήρθεν η ώραν σου?”

Όσοι έχετε βρεθεί στην Κύπρο μπορεί να έχετε ζήσει τον ξεκαρδιστικό τρόπο με τον οποίο γίνεται η αφύπνιση στα ξενοδοχεία. Εκεί που είσαι λοιπόν αγκαλιά με το Μορφέα και αμέριμνη ονειρεύεσαι, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούς από την άλλη άκρη το εξής : “Καλημέραν σας κυρία τάδε. Ήρθεν η ώραν σας!” και το κλείνουν. Πως να μην ξυπνήσεις έντρομη και να αναρωτηθείς τι εννοούσε η γλυκιά φωνή στο τηλέφωνο... Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό με αυτά που θα σας εξιστορήσω παρακάτω? Κι όμως!
Τις προάλλες που λέτε βρέθηκα στο Times, καλεσμένη με κάποιες ακόμη παιδικές φίλες για φαγητό. Δεν είχα ξαναπάει στο μαγαζί αυτό, είχα μόνο ακούσει ότι είναι ένα από τα κοσμικά στέκια της πόλης μας. Η αλήθεια είναι πως η διάθεση μου ήταν πεσμένη, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά αποφάσισα ότι το να κλείνομαι στον εαυτό μου και στο σπίτι μου σε τίποτα δεν θα με ωφελούσε κι έτσι φόρεσα ένα από τα καλά μου χαμόγελα και ξεκίνησα.
Το μαγαζί ήταν περίπου όπως οι φωτογραφίες που είχα δει- πολύ κόκκινο και πολύ χρυσό γύρω τριγύρω. Καθόλου το στυλ μου. Μοναδική ευχάριστη νότα στο χώρο το όμορφα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα τραπέζια του φαγητού είχαν το μειονέκτημα ότι δίπλα τους είχαν stand για ποτό και όπως πολύ σωστά επεσήμανε και η έτερη Αιγοκερίνα της παρέας, δεν είναι ωραίο να τρως και να έχεις άλλους πάνω από το κεφάλι σου να πίνουν και να χορεύουν... Τες πα, το προσπεράσαμε γιατί η παρέα μας ήταν πολύ καλή και η χαρά μεγάλη που θα βρισκόμασταν όλες μετά από καιρό!
Ο κόσμος... Παράξενοι συνδυασμοί και ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες.
Η μουσική... Στην αρχή έπαιζαν κυρίως ελληνική μουσική. Χατζηγιάννη, Ρέμο, Μαζωνάκη και ξαφνικά μία Νανά Μούσχουρη κι ύστερα πάλι από την αρχή... Που και που κανένα ξένο... ένας μουσικός αχταρμάς που θα ξένιζε σε οποιοδήποτε αυτί νομίζω.
Στις LCD οθόνες έπαιζε μία επίδειξη μόδας του σχεδιαστή Nikola...
Ευτυχώς που η παρέα ήταν πολύ καλή, όπως είπα και νωρίτερα. Παραγγείλαμε και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τα νέα μας, μιας και το βαρύ εργασιακό πρόγραμμα και οι οικογενειακές υποχρεώσεις όλων μας δεν επιτρέπει τέτοια gatherings τόσο τακτικά όσο παλαιότερα.
Σχετικά σύντομα τα, τεράστια ομολογουμένως, πιάτα άρχισαν να έρχονται αλλά τα ποτήρια του κρασιού καθώς και το ίδιο το κρασί δεν ήρθαν παρά μόνο όταν τους το υπενθυμίσαμε. Αυτό εγώ το αποκαλώ απλά bad service...
Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι το φαγητό ήταν πολύ, πολύ καλό, αν και δεν πήραμε πιάτα με κρέας, για να σχηματίσω μια πιο σφαιρική άποψη.
Η μουσική χειροτέρευε καθώς η ώρα περνούσε και ξαφνικά... άρχισαν να παίζουν αμανέδες. Και ως εδώ καλά, τουλάχιστον ο μουσικός αχταρμάς είχε μία συνέχεια που δεν σε εξέπληττε μετά την πρώτη ψυχρολουσία. Πως να χαρακτηρίσω όμως το γεγονός ότι σε λίγα λεπτά έσκασαν μύτη δυο-τρεις belly dancers και μία από αυτές δεν έλεγε να ξεκολλήσει δίπλα από την κοιλιά της εγκυμονούσας φίλης μου??? Η απάντηση δεν άργησε να έρθει καθώς ένας από τους υπεύθυνους του μαγαζιού πετάχτηκε μπροστά της και της ανακοίνωσε όλο χαρά “Καλέ, για τη μπέμπα σου χορεύει!!!” Τώρα εμείς τι να σκεφτούμε, μου λέτε? Μήπως υπάρχει κάποια καινούρια μόδα και δεν την έχουμε πάρει γραμμή? Η φίλη μου με κοίταξε με νόημα, χαμογέλασε και με ρώτησε “Θα το γράψεις αυτό, ε??”
Ε, ναι λοιπόν, αγαπητέ μου! Κέρδισατε τα 5 λεπτά δημοσιότητάς σας στη μπλογκόσφαιρα! Μήπως όμως πρέπει να αναρωτηθείτε αν "ήρθεν η ώραν σας"????
Ξυπνήστε Χριστιανοί γιατί χανόμαστε! Καλημέρα και εις άλλα με υγεία.....

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

"Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε ουδενός"

Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια
την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες της εκκλησίας το πρωί
η καρδιά σου σταμάτησε να χτυπά.
Έφυγες νωρίς από κοντά μας, πολύ νωρίς....
Θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε πάντα για τη σοφία, την αγάπη
και την τετράγωνη λογική σου, που έκανε τα δύσκολα τόσο απλά.
Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα τελευταία σου λόγια
στις τρεις γυναίκες της ζωής σου
"Να είστε πάντα ενωμένες σαν μία γροθιά"

Εκείνο το πρωινό ασυναίσθητα έβαλα αυτό το τραγούδι να παίζει



Μπορεί να πέθανε το σώμα, όμως ξέρουμε ότι
η ψυχή σου θα βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας
για να μας προστατεύει και να μας καθοδηγεί.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Καβάλα - Ένα βροχερό Σαββατοκύριακο

Βρέθηκα στην Καβάλα το Σαββατοκύριακο, εν μέσω απίστευτων βροντών, αστραπών, καταιγίδων και ομίχλης. Ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο με ανοιχτό καιρό και την εξαιρετική μουσική συντροφιά της Dinah Washington, της Ella Fitzgerald και της Norah Jones. Διάλεξα τον παλιό δρόμο, που είναι πιο ήσυχος και τον ξέρω και καλά από τα τόσα πηγαινέλα χρόνια τώρα. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και αυτοκίνητα πολλά δε συνάντησα, μιας και οι περισσότεροι προτιμούν πλέον την Εγνατία οδό.

Λίγο έξω από την Ελευθερούπολη διέκρινα μία μαυρίλα στο βάθος και ξαφνικά το σκηνικό του καιρού άλλαξε. Ήταν σα να έφτανα στα Καρπάθια Όρη και ο Κόμης Δράκουλας να μου χαμογελούσε με νόημα πίσω από τα βουνά. Δεν πτοήθηκα, γιατί ο σκοπός του ταξιδιού μου ήταν "ιερός". Θα έβλεπα μετά από αρκετό καιρό τη δεύτερη μαμά μου, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Τη θεία μου, που για αμέτρητους λόγους που δεν θα απαριθμήσω τώρα, θα μπορούσε άνετα να είναι η φυσική μου μητέρα. Έστριψα στην έξοδο της Καβάλας, χαιρέτησα τον Άγιο Σύλλα, που πάντα υποδέχεται και αποχαιρετάει τους επισκέπτες αυτής της πόλης, και ξεκίνησα την κάθοδο μου.

Μαύρο σκοτάδι παντού αν και η ώρα ήταν μόλις πέντε το απόγευμα. Ακολούθησα το δρόμο για το σπίτι της θείας μου, στρίβοντας από τον "κίτρινο τοίχο", όπως πάντα έλεγα από μικρή. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, από μικρή αποκαλούσα τον τοίχο αυτής της πολυκατοικίας "ο κίτρινος τοίχος". Ο τοίχος αυτός έχει φυσικά αλλάξει πολλά χρώματα από τότε, όμως στα δικά μου μάτια παραμένει πάντα "Ο Κίτρινος Τοίχος" και το σημάδι μου ότι έστριψα σωστά!

Μετά από μία θερμή υποδοχή, αγκαλιές, καφεδάκι και λίγο chit chat με τη θεία και τους πολυαγαπημένους μου γονείς της, την άφησα να απολαύσει το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται". Βλέπετε, η δεύτερη μαμά μου λατρεύει τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία και ήξερα ότι θα εκτιμήσει το μικρό δωράκι μου δεόντως!

Καθώς βράδιαζε και παρά την κακοκαιρία αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα για ένα κρασί στο ξενοδοχείο Egnatia. Το εγκάρδιο καλωσόρισμα του υπεύθυνου του εστιατορίου σε συνδυασμό με τον πιανίστα που έπαιζε αγαπημένα διαχρονικά κομμάτια προμήνυαν μία ευχάριστη βραδιά. Για μένα το να μπορείς να επικοινωνείς με κάποιον τόσο άμεσα και αβίαστα, όσο συμβαίνει με εμάς τις δύο, είναι από τα καλύτερα μου. Οι αστραπές και οι βροντές μαζί με τη θέα της φωτισμένης Καβάλας by night συντρόφευαν την συζήτηση μας επί παντός επιστητού. Ό,τι καιρό κι αν έχει, πρέπει να ομολογήσω ότι η Καβάλα το βράδυ είναι υπέροχη. Ίσως να είναι η θάλασσα που την κάνει υπέροχη στα μάτια μου, ίσως να είναι απλά η πολύ καλή διάθεση που πάντα έχω όταν την επισκέπτομαι.

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ το βράδυ, ποιος εγώ που ακουμπάω σε μαξιλάρι και σε 3 μικροδευτερόλεπτα βλέπω τα πρώτα μου όνειρα... Ο αέρας, και η καταρρακτώδης βροχή δεν με άφησαν σε ησυχία όλο το βράδυ. Έτσι πήρα κάποιες σημειώσεις που είχα μαζί μου και άρχισα να διαβάζω και να κάνω ευχάριστα ταξίδια με το μυαλό μου. Πρέπει να ήταν ξημερώματα όταν ο Μορφέας μου έκλεισε το μάτι και με πήρε αγκαλιά...

Η Κυριακή που ξημέρωσε βρήκε την πόλη στεγνή, όχι για πολύ δυστυχώς. Μετά από λίγη δουλειά στον υπολογιστή και ένα χορταστικό γεύμα στην Κυρά-Βαγγελιώ, αποφάσισα ότι αφού ο καιρός δεν ήθελε να σταθεί σύμμαχος στο πλευρό μου για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη, θα έμενα άλλο ένα βράδυ. Ένα βράδυ που θα μου μείνει αξέχαστο. Η δεύτερη μαμά μου πρότεινε να πάμε στο Imaret για ένα ποτό. Είχα να πάω από μικρή εκεί και δεν είχα ιδέα τι θα αντίκριζα, είχα απλά ακούσει ότι το ιστορικό αυτό κέντρο, που χτίστηκε το 1817 από τον Mohamed Ali Pasha, έχει αναπαλαιωθεί και έχει γίνει ξενοδοχείο. Είχα τις επιφυλάξεις μου για την ανακαίνιση αυτή, γιατί όπως έχουμε ξαναπεί "Στην Ελλάδα ζούμε...". Όμως με το που φτάσαμε κατάλαβα ότι τελικά εμείς οι Έλληνες όταν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Το αποτέλεσμα είναι απερίγραπτο. Απλά μαγικό... Έβγαλα λίγες φωτογραφίες για να πάρετε μία μικρή γεύση. Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά στο πολύ αξιόλογο site του ξενοδοχείου.












Συγχαρητήρια και RESPECT στην κυρία Μισιριάν για την ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ που προσφέρει στο υπέροχα αναπαλαιωμένο ξενοδοχείο μέσα στο ιστορικό αυτό μνημείο της Καβάλας. Ακόμη και τα καλύτερα πεντάστερα ξενοδοχεία έχουν πολλά να διδαχτούν από το περιβάλλον, το στυλ και το Άψογο σέρβις... Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην πανέμορφη Καβάλα, μην ξεχάσετε να περάσετε έστω και για ένα καφέ ή ένα τσάι. Όλοι μας αξίζουμε ένα τέτοιου είδους pampering εξάλλου!

Η Δευτέρα με βρήκε στο δρόμο της επιστροφής παρέα με βροχή, λάσπες, χαλίκια, κοτρόνες, νταλίκες και αρκετή κίνηση. Ήταν κουραστικό το ταξίδι της επιστροφής, το ομολογώ. Όμως άξιζε, γιατί μία ακόμη μικρή αλήθεια μου βγήκε στην επιφάνεια και τώρα που τα γράφω αυτά χαμογελώ ευτυχισμένη. Thank you mummy blue!!!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Θεσσαλονίκη- Μία ΧΑΛΑΡΗΗ μέρα σε άδεια

Δεύτερη μέρα άδειας σήμερα και αφού δεν είμαι στην Αθήνα (σνιφ, κλαψ), είπα να μην κάτσω πάλι σπίτι να ξεκουραστώ. Αρκετά ξεκουράστηκα χθες όλη την ημέρα. Έξω είχε μια υπέροχη λιακάδα και τα δεντράκια που βλέπω από το μπαλκόνι μου μαρτυρούσαν ότι είναι καιρός για βόλτα!
Ετοιμάστηκα λοιπόν και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης που πολύ μου έχει λείψει. Καθώς οδηγούσα, σε ένα φανάρι είδα την κολλητή μου να οδηγάει αμέριμνη μιλώντας στο κινητό της. Την κάλεσα επιτόπου για να την ενημερώσω για τα νέα πρόστιμα του ΚΟΚ. Φυσικά κι εγώ οδηγούσα, αλλά στην Ελλάδα είμαστε.... Τα είπαμε στα γρήγορα, καθότι είμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις και κλείσαμε, πριν μία από τις δύο βρεθεί με το προαναφερθέν πρόστιμο στο χέρι.
Φτάνοντας στο κέντρο διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς παρέμενα ακινητοποιημένη στο ίδιο φανάρι για πολλή ώρα. Χμμμμ, λες να έκλεισαν τους δρόμους από σήμερα για τα αυριανά αναμενόμενα επεισόδια? Μπα, δε νομίζω... Και καλά έκανα και δε νόμιζα. Τα έργα του μετρό έφταιγαν... Ανέκδοτο δύο λέξεων που είπε τις προάλλες κι ο Γιάννης Σερβετάς : “Μετρό Θεσσαλονίκης”. Μετά από σύντομη φιλική συμμετοχή στο έργο “The Talaiporian drivers of Thessaloniki” έφτασα επιτέλους στο πάρκινγκ, άφησα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα την βόλτα μου. Αφού επισκέφτηκα την Ε. για να μου κάνει μία σύντομη αλλά απαραίτητη περιποίηση, ξεκίνησα για τα ψώνια μου.
Πρώτος σταθμός Μπουτσούκας : Βιβλιοπωλείο! Ζήτησα λοιπόν το βιβλίο της Βασιλικής μας και η ευγενέστατη κοπέλα του βιβλιοπωλείου αφού μου χαμογέλασε, μου λέει "Ξέρετε, το βιβλίο αυτό έχει μεγάλη ζήτηση, έχει ρεύμα! Να, τώρα πριν μπείτε συζητούσα και με μία άλλη κυρία γι’αυτό". Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια της εξήγησα ότι η Βασιλική είναι από την πόλη μας και γράφει και καταπληκτικά. Και συνέχισα: "Μπορεί να το έχετε στα Παιδικά, είναι όμως τόσο ιδιαίτερο που άνετα διαβάζεται και από μεγάλους!". Η πωλήτρια με κοίταξε όλο χαρά και μου είπε "Προφανώς τη γνωρίζετε για να μιλάτε με τέτοιο ενθουσιασμό!" και εκεί κόλλησα... Τώρα που να της εξηγώ.. Χαμογέλασα και το μόνο που μπόρεσα να ξεστομίσω ήταν "Εεεε, περίπου...". Πήρα και το “Προσωπικό Ημερολόγιο Ανεκδοτολόγιο του 2008” γραμμένο από το Γιάννη Σερβετά για την αδερφή μου, ελπίζοντας πως θα της φτιάξει λιγάκι τη διάθεση, και μετά ζήτησα κάποια άλλα βιβλία, πιο δυσεύρετα και έβαλαν παραγγελία να μου τα φέρουν από εβδομάδα.
Συνέχισα την βόλτα μου στην πραγματικά ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη- τι τα ήθελα τα μάλλινα και το μπουφάν Χριστέ μου? Χάζεψα τις βιτρίνες για πολλή ώρα μη βρίσκοντας κάτι αξιόλογο να αγοράσω και τελικά έκανα μόνο κάτι αγορές για τον υπολογιστή μου, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο, αφού είμαι εντελώς anti-technology freak, κι ας είναι αυτή η δουλειά μου. Σέρνοντας λοιπόν τις ιδιαίτερα πλέον βαριές μου σακούλες άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι ώρα για ένα καφεδάκι. Τηλέφωνο στις δύο επικρατέστερες φίλες μου που μπορεί να ήταν κέντρο λόγω δουλειάς. Τζίφος, η οδοντίατρος είχε ένα τρίωρο δουλειά ακόμη και η αρχιτέκτων ήταν γριπωμένη σπίτι και δεν είχε κατέβει στο γραφείο της. Και που να πάω τώρα φορτωμένη με όλα αυτά και μόνη? Παραλία???? Μμ, όχι.. Κατευθύνθηκα στο all time classic Friends, δυστυχώς χωρίς friends. Μπαίνοντας με υποδέχτηκε το αγαπημένο μου Summer Wine. Καλή επιλογή, σκέφτηκα. Άπλωσα όλα αυτά που κουβαλούσα, παρήγγειλα έναν καφέ και άνοιξα το βιβλίο της Βασιλικής, που αποφάσισα ότι θα ήταν η παρέα μου σε αυτό το καφεδάκι. Η κοπέλα στο Bar με κοίταξε γεμάτη περιέργεια αφού διαβάζοντας χαμογελούσα όλο και περισσότερο. Και εκεί που το βιβλίο τελείωνε, να ‘σου και ένα τραγουδάκι από τα πολύ, πολύ παλιά, από την εποχή των πειρατικών ραδιοφώνων. Το Mary’s Prayer – Save me, save me.. Τι μου θύμισες τώρα? Είκοσι χρόνια πίσω πήγα.
Τέλεια, απλά τέλεια και ας ήταν η μόνη μου παρέα το παιδικό αυτό βιβλίο και οι μουσικές. Η ώρα πέρασε και σιγά σιγά άρχισα να κατευθύνομαι προς το πάρκινγκ. Μα τι απίστευτος πανικός είναι αυτός στους δρόμους?? Αποφάσισα ότι ο περιφερειακός δεν ήταν η προτεινόμενη λύση και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό κύκλο. Με τη μουσική σχετικά δυνατά, πήρα την παραλιακή, η διάθεση μου ήταν εξαιρετική, είχα τελειώσει τη λίστα με τις δουλειές μου και η ώρα ήταν μόλις πέντε. Μια χαρά. Σε ένα φανάρι που λέτε, και ενώ σιγοτραγουδούσα εύθυμα, ακούω κάποιον να φωνάζει δίπλα μου. Εμένα φωνάζει?? Γυρναώ και βλέπω έναν τύπο από ένα φορτηγάκι μίας εταιρίας με υδραυλικά, αν δεν απατώμαι, να έχει μισοβγεί από το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μου χαμογελάει και να φωνάζει «Κοπελιά, ε, κοπελιά να κεράσουμε καφεδάκι?».
Φάουλ πρώτο : Κοπελιά?????????????? Ήμαρτον, τι πιο ....λολ.. από το Κ-Ο-Π-Ε-Λ-Ι-Α!
Φάουλ δεύτερο : Κάτι πιο έξυπνο δε βρήκες να πεις αφού ήθελες να ανοίξουμε κουβέντα με αυτοκίνητα εν κινήσει, βρε παιδί μου???
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αγαπητοί! Χαμογέλασα ευγενικά, έβγαλα μία κίτρινη κάρτα στον λεγάμενο, έβαλα πρώτη, πάτησα το γκάζι και συνέχισα να τραγουδώ “That’s me in the corner…” των REM.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Αιμοδοσία - 10 λεπτά από το χρόνο μας που μπορεί να σώσουν μια ζωή

Με αφορμή τη χθεσινή αιμοδοσία στη δουλειά μου, και ως σταθερή εθελόντρια αιμοδότης, είπα να θυμίσω σε όλους την τεράστια σημασία των 10 λεπτών που σχεδόν όλοι μας μπορούμε να διαθέσουμε για να σώσουμε μια ζωή.
Η αιμοδοσία είναι η πιο αγνή και καθαρή μορφή εθελοντισμού.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν δώσει ποτέ τους αίμα, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά από άγνοια, φόβο ή αδιαφορία.
Μέχρι τη μέρα που κάποιος δικός τους άνθρωπος θα το χρειαστεί επειγόντως και τότε θα ευαισθητοποιηθούν και θα κινητοποιηθούν. Γιατί να περιμένουμε μέχρι τότε? Ας ξεκινήσουμε αμέσως και ας συμβάλλουμε όλοι έμπρακτα στη διάδοση αυτού του μηνύματος!
Η διαδικασία είναι πολύ απλή και είναι λίγοι αυτοί που αποκλείονται μόνιμα από την αιμοδοσία σε σχέση με αυτούς που μπορούν να γίνουν εθελοντές αιμοδότες.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στα παρακάτω link :

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

14 Νοεμβρίου 2002 - 5 χρόνια πριν



Σαν σήμερα
πριν πέντε χρόνια
ήτανε να πάμε
να την προσκυνήσουμε,
αλλά δεν πρόλαβες να έρθεις.
Κι ήθελα τόσο,
μα τόσο πολύ
να είσαι εσύ το θαύμα της.....

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Αθήνα- Ένα τηλεφώνημα που χάλασε ένα ταξίδι

Μέχρι χθες ήμουν τόσο χαρούμενη που θα κατέβαινα στην Αθήνα την Πέμπτη, για πρώτη φορά από τότε που άνοιξα αυτό το blog. Είχα βλέπετε σκοπό να μοιραστώ μαζί σας εικόνες της πρωτεύουσας όπως την είδε η Μπουτσούκα. Κι έκανα σχέδια πολλά και ήθελα να βγάλω και φωτογραφίες πολλές και να δω τους φίλους μου, που τόσο τους έχω επιθυμήσει...

Και ξαφνικά έλαβα σήμερα ένα τηλεφώνημα που μου ακύρωσε τα σχέδια μου. Και μου τα ακύρωσε για αρκετούς μήνες δυστυχώς.

Μου έχει λείψει η Αθήνα. Το παραδέχομαι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω στην πόλη αυτή, όμως οι μικρές αποδράσεις που συνοδεύονται από εξαιρετική πάντα παρέα, έναν καφέ ή ένα φαγητό από κοντά, μια καλή συζήτηση, ένα θερινό σινεμά με παλτά (!) μήνα Μάιο (θυμάστε Θουλ και Πουν?), ένα spa treatment στην κυρία Τζέσικα, μια βόλτα στο Κολωνάκι, μια βόλτα στην Καστέλλα, μια βόλτα στην Πάρνηθα, ένα καλό κινέζικο, λίγα ψώνια, πολύ περπάτημα και πολλά χαμόγελα, πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση.

Όχι, δεν πτοούμαι. Δεν θα αφήσω κανένα τηλεφώνημα να μου χαλάσει τη διάθεσή μου! Θα τη βρω την ευκαιρία και θα κατέβω πριν το προγραμματισμένο ταξίδι του Μαρτίου 2008.
And this is a promise my friends!

Ως τότε φιλάκια σε όλους αυτούς που με περίμεναν και εγώ με τη σειρά μου λαχταρούσα να δω! That's Life, όπως λέει και ο Frank!


Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Εκπαιδευτικό ταξίδι στο Auschwitz - Tribute to Grandma Lilika


Να λοιπόν κι ένα ταξίδι αλλιώτικο από τα άλλα. Είμαι βέβαιη ότι ελάχιστοι από εσάς θα έχουν κάνει το ταξίδι αυτό, που εγώ είχα την τύχη να κάνω με το σχολείο μου πριν 18 ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, βλέποντας τις προάλλες μία έρευνα της ΕΤ3 για το θέμα, ένιωσα σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα. Ένιωσα έντονα την ανάγκη να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία μαζί σας, μα ακόμα πιο έντονα ένιωσα την απουσία της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς που έχασε όλη της σχεδόν την οικογένεια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε, και η ίδια σώθηκε με έναν μυθιστορηματικό τρόπο από τον παππού μου και έγινε μετά από αυτό πιο Χριστιανή από κάθε Χριστιανό που έχω γνωρίσει. Δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει ότι κάποια μέρα θα τους βρει μέχρι την ημέρα που πέθανε πρόπερσι το Μάρτιο στα 93 της χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1989, όταν η τρίτη Λυκείου θα έφευγε πενταήμερη εκδρομή και η διεύθυνση του σχολείου μας αποφάσισε ότι προκειμένου να χάσουμε μαθήματα, λόγω απουσίας πολλών καθηγητών, θα έπρεπε να χωριστούμε σε ομάδες, να διαλέξουμε κάποιο θέμα και στο τέλος να κάνουμε μία παρουσίαση της δουλειάς μας. Κάποιος καθηγητής μας αποφάσισε να κάνει μία ομάδα που θα ασχολιόταν με τους " Εβραίους της Θεσσαλονίκης". Ασφαλώς και γράφτηκα σε αυτήν την ομάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επισκεφτήκαμε το Εβραϊκό δημοτικό σχολείο και κάποια μνημεία και μετά από πολύ διάβασμα και ανταλλαγή απόψεων, αποφασίσαμε να ζητήσουμε παράταση και η παρουσίαση μας να γίνει μετά την ολοκλήρωση της έρευνας. Έτσι μετά από συζητήσεις, προέκυψε το ερώτημα του αν θα ήταν καλό να πάμε ένα ταξίδι στο Auschwitz ώστε η παρουσίαση μας να είχε και νόημα και ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους. Στο μεταξύ επικοινωνήσαμε με την κυρία Hela Κούνιο, που δέχτηκε να μας δει και να μας μιλήσει για όλα όσα έζησε εκεί με την οικογένειά της και πως, σαν από θαύμα, σώθηκαν και αυτή και ο άντρας της και τα δυό παιδιά της.
Η επαφή με τη γυναίκα αυτή ήταν εκτός από άκρως διδακτική, ο προάγγελος αυτών που θα αντικρίζαμε όταν θα φτάναμε εκεί. Η κυρία Κούνιο μάλιστα είχε την καλοσύνη να επικοινωνήσει με το διευθυντή του μουσείου του Auschwitz (http://www.auschwitz.org.pl/) και να τον ενημερώσει για το ταξίδι μας εκεί, ώστε να μας δείξει κάποιους χώρους που δεν ανοίγουν στο ευρύ κοινό. Και ναι, 6 μήνες αργότερα βρεθήκαμε στην Πολωνία και συγκεκριμένα στην Κρακοβία, που ήταν η κοντινότερη πόλη στο Auschwitz.
Η διαδρομή με το τρένο ήταν σχετικά σύντομη, κι έτσι γρήγορα αντικρίσαμε μπροστά μας την πύλη που όλοι θα έχετε δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ με το χαρακτηριστικό "ARBEIT MACHT FREI".


Αν δεν υπήρχαν τα συρματοπλέγματα, κάποιος που δεν γνώριζε, δε νομίζω ότι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στο μέρος αυτό.

Ο συμπαθέστατος ξεναγός που κλείσαμε μαζί με τον διευθυντή του μουσείου, που μας περίμενε, υπήρξαν κατατοπιστικότατοι. Όταν ξεκινήσαμε την περιήγηση στους χώρους του μουσείου, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι αυτά που δείχνουν στην τηλεόραση, δεν αντιστοιχούν ούτε στο ένα χιλιοστό της πραγματικής κατάστασης που επικρατούσε εδώ.
Η αίθουσα με τα γυαλιά, η αίθουσα με τα μαλλιά, η αίθουσα με τις βαλίτσες, η αίθουσα με τα τεχνητά μέλη, η αίθουσα με τα ρούχα καθώς και οι εκατοντάδες αποτρόπαιες φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους παντού, πλέκουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα όταν τα δεις από "μέσα".
Όταν οι Εβραίοι έφταναν εδώ, καταρχήν γινόταν ένα πρώτο ξεκαθάρισμα. Αυτοί που ήταν κατά οποιοδήποτε τρόπο "ανάπηροι" κατά τους Γερμανούς (φορούσαν γυαλιά, είχαν τεχνητά μέλη κλπ.) πήγαιναν κατευθείαν για ένα "μπάνιο", όπως τους έλεγαν. Το ίδιο συνέβαινε στην αρχή και με όλα τα παιδιά. Στην πραγματικότητα τους οδηγούσαν σε μεγάλους χώρους, όπου αφού έβγαζαν τα ρούχα τους και έμπαιναν μέσα, οι πόρτες έκλειναν ερμητικά και τότε άδειαζαν πάνω τους μέσω ενός ειδικού συστήματος που έμοιαζε με ντουζιέρα το φονικό Cyclon B.
Μετά από περίπου 15-20 λεπτά και αφού είχαν πεθάνει όλοι, οι Γερμανοί άνοιγαν τις πόρτες και έβαζαν τους Εβραίους (αυτούς που δεν είχαν επιλεγεί σε πρώτη φάση για τους θαλάμους αερίων) να αφαιρέσουν από τους νεκρούς τα χρυσά δόντια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και να τους κόψουν και τα μαλλιά. Μετά τους έκαιγαν έναν, έναν στους φούρνους. Τις στάχτες τους τις σκόρπιζαν στο γρασίδι και στις γύρω λιμνούλες του στρατοπέδου.



Αυτό γινόταν στην αρχή, γιατί αργότερα διαπίστωσαν ότι αυτή η διαδικασία ήταν υπερβολικά χρονοβόρα και έτσι έβαζαν τους υπόλοιπους Εβραίους (που ήταν υγιείς και αρτιμελείς) να σκάβουν και να δημιουργούν ομαδικούς τάφους, να αφαιρούν οτιδήποτε πολύτιμο από τους νεκρούς πριν τους μεταφέρουν με καρότσια και τους αδειάσουν στους ομαδικούς τάφους.


Αυτοί που αποφασιζόταν να ζήσουν σε πρώτη φάση, περνούσαν από τη διαδικασία καταγραφής των στοιχείων τους και μετά τους έκαναν τατουάζ με τον αριθμό τους, που ήταν και η ταυτότητά τους από εκεί και πέρα. Τους έδιναν ρούχα, παπούτσια και εσώρουχα, τους ξύριζαν τα κεφάλια και η δουλειά ξεκινούσε. Δουλειά μέχρι θανάτου, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Αυτός εξάλλου ήταν και ο σκοπός : EXTERMINATION


Όσο για τους χώρους του ύπνου, αφήνω την εικόνα να μιλήσει από μόνη της




Και δείτε και ένα σκίτσο που απεικονίζει πως ξυπνούσαν

Το απίστευτο όμως θα το βλέπαμε μετά από λίγο. Οι χώροι των ιατρικών πειραμάτων, που δεν ήταν ανοιχτοί για το ευρύ κοινό. Έτσι απλά, στα ράφια βρισκόταν αμέτρητα βάζα με ανθρώπινο δέρμα μέσα σε φορμόλη. Και διάφορα άλλα, που καλύτερα να μην αναφέρω. Εδώ έκαναν τα πειράματα στείρωσης γυναικών και αντρών, εδώ τα πειράματα διασταύρωσης ανθρώπων και ζώων. Ένας γιατρός των SS, ο Johan Kremmer, γράφει στο ημερολόγιό του: "At 3 o' clock, I was for the first time present at a "special action". Compared with it, Dante's Inferno seems almost a comedy."

Και μετά από αυτό, ο ευγενέστατος διευθυντής του μουσείου μας οδήγησε στην αίθουσα Καλών Τεχνών για να απαλύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Και το θέαμα μας γέμισε με ένα σωρό αντιφατικά συναισθήματα. Οι Γερμανοί, όπως ίσως θα έχετε ακούσει, ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στο θέμα των Τεχνών κι έτσι όποιος είχε την τύχη να ζωγραφίζει, να τραγουδάει ή να παίζει κάποιο όργανο απέφευγε το δρόμο προς τα κρεματόρια, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Το θέμα είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας μέσα σε μία αληθινή κόλαση, κατάφεραν να δημιουργήσουν τους πίνακες που είχαμε μπροστά μας. Ηλιόλουστα τοπία, απίστευτα σκίτσα, μία πραγματική γκαλερί. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί ζωγράφιζαν ακόμη και στην ύπαιθρο, παρακολουθώντας όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω...

Σε κάποια φάση μας είπαν ότι καλό θα ήταν να προχωρήσουμε στο διπλανό στρατόπεδο, το Birkenau, το οποίο απέχει περίπου 3 χιλιόμετρα από το Auschwitz και δεν είναι κομμάτι του μουσείου. Το Birkenau διατηρείται μέχρι και σήμερα ακριβώς όπως το βρήκαν οι Ρώσσοι το 1945. Μόνο όταν φτάσαμε εκεί καταλάβαμε ότι το Auschwitz ήταν πράγματι μία "ωραιοποιημένη" εικόνα, ένα μουσείο... Το Birkenau ήταν the real thing. Βέβαια κάποια κομμάτια του ήταν κατεστραμμένα, διότι οι Γερμανοί οι ίδιοι βομβάρδισαν ό,τι πρόλαβαν όταν αντιλήφθηκαν ότι έφτανε το τέλος.

Δυστυχώς πρέπει να σας ομολογήσω ότι τελικά μάλλον δεν μπορώ να μεταφέρω με λέξεις όλα αυτά που αντίκρισα τότε, που ήμουν μόλις 16 χρονών. Εξάλλου είναι τόσα πολλά ...Ήθελα όμως να σας μεταφέρω ένα τόσο δα μικρό δείγμα αυτού του ταξιδιού και να σας προτρέψω αν ποτέ βρεθείτε στην Πολωνία να επισκεφτείτε το Auschwitz-Birkenau. Είναι πραγματικά μία εμπειρία ζωής.

Ευτυχώς οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να καταστρέψουν τα πάντα, για να μην ξεχάσει ποτέ η ανθρωπότητα που μπορεί να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό η αδηφάγος μανία ενός μόνο ανθρώπου ενάντια σε μία φυλή.
Για να μπορούμε να επιχειρηματολογούμε σε αυτούς τους άθλιους συνανθρώπους μας, μερικοί εκ των οποίων μπορεί να είναι και δάσκαλοι μας στα σχολεία, που με περισσή υπερηφάνεια κοκορεύονται που οι παππούδες τους ήταν στα SS (αυτό αφιερωμένο σε σένα Matthias, που μου έκανες τη ζωή δύσκολη στο σχολείο).
Γιατί κανείς δεν πρέπει να επαναλάβει ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο τίποτα από αυτά.
Γιατί μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να κόψει το νήμα της ζωής και κανένας άλλος.
Γιατί οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν το θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης πάντα θα τριγυρίζουν εκεί, ανάμεσα στους επισκέπτες του σημερινού μουσείου, ειδικά όταν σουρουπώνει και η πάχνη καλύπτει όλη την περιοχή και το αεράκι φέρνει στα αυτιά σου τους ψιθύρους τους και μερικές φορές και τις κραυγές τους.
Γιατί οφείλουμε να καταδικάσουμε τους Αδόλφους που ζουν ανάμεσά μας και κυβερνούν χώρες, επαναλαμβάνοντας το παρελθόν με πιο σύγχρονα μέσα.
Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος και να μην αφήνουμε να επαναλαμβάνονται.
Γιατί η Hela Κούνιο είχε την τύχη να ζήσει και να χαρεί εγγόνια και δισέγγονα και να μας διηγηθεί όλα αυτά που πέρασε εκεί και πόσο τεράστιο ρόλο έπαιξε στο να επιζήσει το γεγονός ότι μιλούσε Γερμανικά.
Γιατί η γιαγιάκα μου δεν βρήκε ποτέ κανέναν από τους γονείς και τα αδέρφια της που συνέχισαν το ταξίδι τους με το τρένο εκείνο, και έπρεπε να περιμένει 64 ολόκληρα χρόνια για να πάει να τους συναντήσει και να μάθει τι συνέβη..